The Wunger Games! (Gesloten)

Melissa

Eerst was het donker, maar slechts enkele seconden later werd ik overvallen door een zee aan licht. Ik kon niets zien, maar wel voelde ik aan mijn wateren dat iedereen om me heen mij wilde vermoorden. Het was een angstaanjagend gevoel, maar na al die weken van training gaf het ook wel een kick.
Ik hoorde een stem die door de arena schalde, aftellend tot hij bij het gevreesde - en door de Capitoolinwoners geliefde - 0-punt zou komen. De gong zou door de arena schallen en het gevecht zou losbarsten.

Ik keek om me heen. We waren op een grasveld met enkele bomen. Als ik thuis, in District 2 was, zou ik dit een park hebben genoemd, maar in de arena leek de benaming niet de passen. Net zo min als skinnyjeans bij mij pasten. Er moest een truc achter zijn, iets dat dit jaar van de anderen zou onderscheiden. Ik mocht dan jong zijn - slecht 13 - maar ik was slimmer dan de meeste andere tributen, en daarbij was ik al toen ik 7 was begonnen met mijn training. Ik was er helemaal klaar voor.

Ik wierp een blik op de grote digitale afteller die in het midden van de arena hing. De vierkantige cijfers op het scherm vormden een 2 en een 6. Nog 26 seconden voor de hel zou beginnen. Ik klemde het bedeltje van mijn elastische armbandje tussen mijn vingers en peinigde mijn hersenen.

Details, zei ik tegen mezelf, details zijn het belangrijkst in dit duivelse spel, waar ik me om de één of andere stomme reden voor heb opgegeven.

Aan de ene kant van de hoorn lag iets dat me deed denken aan een stuk van een oude rails van treinen, al wist ik het niet zeker want de enige plek waar ze de oude rails nog gebruikten waren de diepste mijnen van District 12, ver van mijn District. Aan de andere zijde van de hoorn stonden enkele naaldbomen, die totaal niet leken te passen bij dit... Parkachtige landschap, laat staan het diamanten ingelegde pad ten noordwesten van de hoorn.

Naast me zag ik dat enkele tributen klaar gingen staan, of bezig waren zich fysiek en mentaal voor te bereiden op de moeilijkheden die hen te wachten stonden. Pijnlijke wonden waren maar een klein deel van die zorgen: Tenminste, voor de non-beroeps. Ik hoefde me over eten geen zorgen te maken, want daar lag er genoeg van bij de hoorn, had ik al ontdekt, en de hoorn was van ons.

5, schalde de zware stem door de arena. Er moest toch iets bijzonders zijn aan deze arena?

4, hoopjes diamanten, rails, graan aan mijn kant van de hoorn.

3, toeval bestaat niet in de arena, hield ik vol, peinzend over wat er was.

2, misschien was het on de tributen af te leiden?

1, een eerbetoon aan de districten. En daar hield ik het op toen de gong ging en iedereen razendsnel van zijn plaat af sprong. De meesten hadden de neiging om naar de hoorn te rennen, maar sommige kinderen van de wat armere districten volgden hun mentoradvies op en sprintten het bos in. Jammer, dacht ik terwijl ik de hoorn in sprintte, dat is weer een prooi minder.

Ik rende de hoorn in, waar ineens een jongen voor mijn neus verscheen. Ik had het niet zo op 'je tegenstanders leren kennen' - ik zou ze toch wel vermoorden - maar hem had ik op de één of andere manier onthouden. Ik gokte dat het kwam door de angstaanjagende wrat op zijn wang, die ontstoken leek. Het was Pedro, uit District 13. Logisch dat zo'n joch uit 13 straks als eerste dood op de grond lag.

Ik greep een mes van de grond, die waarschijnlijk met vreselijke skills op mij was gegooid, en stak hem met een snelle steek op de plek waar zijn hart zat. Hij zakte met grote ogen neer, en ik grijnsde voor de close up, die ik hoogstwaarschijnlijk kreeg nu ik de eerste moordenaar was: De eerste die van onschuldige de overstap naar overlever maakte.

Ik liep de hoorn in, en zuchtte toen Alexandra, uit een District dat mijn ene oor in- en mijn andere uit was gegaan, de werpmessen voor mijn neus vandaag stal. Ik gaf haar een dreun tegen haar kaak en er vlogen kleine spettertjes bloed in het rond. Ik mocht dan pas 13 zijn, maar ik was een beroeps, dus mochten ze maar voor me uitkijken!