Just Friends.

24

Αλεξης's pov

Αν την χασω θα πεθανω!Γιατι αυτη κι οχι εγω?! "Μαλακα!Για ολα φταις εσυ!Ηλιθιε!Αν δεν ηταν η πρωην γκομενα δεν θα ειχε παθει τιποτα το Νεφελακι μας!" μου φωναζε ο αδερφος μου."Νικο σκασε!Σκασε γιατι θα την πληρωσεις εσυ αυτη τη στιγμη!Το ξερω!Εγω εφταιγα!Εγω φταιω!Ειμαι ολα αυτα που ειπες!Αλλα τωρα το θεμα δεν ειμαι εγω!Τωρα το θεμα μας ειναι το κοριτσι μου που παλευει μονο του για τη ζωη της!Πρεπει να κανουμε οτι ειναι δυνατον!Γιατρε!Μπορω να μπω μεσα?Σας παρακαλω!Πρεπει να την δω!" φωναζω και παραμιλαω συνεχως.

Τι της εκανα?! "Γιατρε πως ειναι?" ρωτησα τον γιατρο της."Δεν εχουμε βγαλει ακομα το απολυτο συμπερασμα" "Μην με βασανιζετε κι εσεις!Μπορω να την δω?Τουλαχιστον?" "Σε μιση ωρα θα μπεις.Αλλα δεν ξερουμε αν αντεξεις την κατασταση της κοπελας" μου ειπε."Τι εννοειτε?" "Θα δεις!Απλα πρεπει να εισαι δυνατος!" ειπε κι εφυγε.Εκατσα σε μια καρεκλα.

Τα λεπτα περνουσαν βασανιστικα αργα.Σε λιγα λεπτα θα ειμαι διπλα της.

Ο γιατρος βγηκε απο το δωματιο και μου ειπε να μπω μεσα.Το δωματιο φωτιζεται απο ενα μικρο φωτακι.Ακομα και με αυτο το χλωμο χρωμα ομως,η Νεφελη μπορει να φωτισει ολοκληρο το δωματιο που βρισκεται.

Νεφελη's pov

Η πορτα ανοιξε και μια γνωστη παρουσια ειναι κοντα μου.Σε παρακαλω μιλησε μου! "Νεφελη μου!Νεφελακι μου!Ανοιξε τα ματια σου!Ξερω!Ξερω οτι μπορεις να το κανεις!Μπορειτε να τα καταφερετε!" ειπε κρατοντας με το ενα του χερι το δικο μου και με το αλλο την κοιλια μου.Μπορει η αναπνοη μου να εχει σταματησει αλλα αυτη τη στιγμη μπορω!Μπορω να το κανω!Περνω μια βαθια ανασα και την αφηνω να βγει.Οι γιατροι μπαινουν μεσα απο το πουθενα και αρχιζουν να με εξεταζουν για εκατοστη φορα.Τα χειλη μου ειναι ξηρα.Θελω τοσο πολυ να ακουμπησω τα δικα του χειλη!Ειναι ακομα διπλα μου.Δεν τον εδιωξαν.Σιγα σιγα ανοιγω τα ματια μου.Με πολυ προσπαθεια το στομα μου.Βγαζω μια μικρη κραυγη και ολα σταματουν ξανα.Ειναι τοσο δυσκολο ολο αυτο!Ξερω ομως οτι καποιο θαυμα μπορει να γινει!

Αλεξης's pov

Εχουν περασει δυο μερες.Το προβλημα που της δημιουργησα μαλλον ειναι σοβαρο.Ειναι ζητημα δευτερολεπτων να πεθανει.Καθομαι εξω απο το δωματιο και περιμενω τον γιατρο της.Ειμαι μονος μου,η μαμα της εχει παει σπιτι οπως και η Ξενια με τον Νικο.Ο Γιατρος βγαινει απο το δωματιο."Γιατρε τι συμβαινει?" ειπα για χιλιοστη φορα αυτες τις μερες."Ειναι δυσκολο να το πω..." "Γιατρε πειτε μου!" "Η κοπελα ανοιξε τα ματια της.Μενουν ομως καποιες εκρεμμοτητες για να μπορεσει να παει σπιτι.Για να πραγματοποιηθουν αυτες οι εκρεμμοτητες ομως το μωρο σας δεν θα μπορεσει να ζησει..." "Δηλαδη μου λετε να διαλεξω αναμεσα στη γυναικα μου και στο παιδι μας?" "Δυστυχως..." Αρχισα να κλαιω ξανα...γιατι πρεπει να συμβαινει αυτο?!