Μόνο Εσένα

Κεφαλαιο 3

Μερικές φορές συμβαίνουν πράγματα που δεν τα συναντάμε ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα. Νομίζω αυτό ένιωθε ο Άρης όταν του τηλεφώνησε η πρώην σύζυγος του και του ανακοίνωσε πως επέστρεφε από το Βέλγιο και θα του άφηνε τη μικρή. 3 ημέρες μετά τη γιορτή του, ημέρες γεμάτες πότο για τον Άρη και αναγούλες για μένα ήρθε το χαρμόσυνο αυτό νέο. Ήταν σαν ένα φως να έλαμψε όλο του το πρόσωπο, ήταν πάλι ο εύθυμος, χαλαρός Άρης που αγαπούσα, το αλκοόλ όμως είχε ήδη ασκήσει μια κάποια επιρροή του πάνω του. Τον έπιανα να περιφέρεται γύρω από το μπαρ και του έπιανα την κουβέντα για τη Σόφι για να τον βοηθήσω να ξεχαστεί και σε μεγάλο βαθμό το σχέδιο μου ήταν αποτελεσματικό. Το να μιλάω για την κόρη του, ότι πιο πολύτιμο είχε, του έκοβε την ιδέα του ποτού μαχαίρι. Μία εβδομάδα μετά το τηλεφώνημα και έτρεχα σαν τρελή για να είναι όλα στην εντέλεια. Ήταν Παρασκευή και όπως πριν φύγει η μικρή, θα περνούσα το Σαββατοκύριακο μου σπίτι μαζί της, όσο μου επιτρεπόταν βέβαια.

Ακούω τα κλειδιά και ο ενθουσιασμός ξεπερνάει και το ψηλό ταβάνι του σπιτιού. Η πόρτα ανοίγει και μέσα τρέχει ένα μικρό κοριτσάκι με καστανές μπουκλίτσες και πανέμορφα πράσινα ματάκια που φοράει ένα ροζ φορεματάκι και μπαλαρίνες με λουράκι. Κοιτάει γύρω-γύρω σαστισμένη και προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει το μπαμπάκα της, ο οποίος είναι πάνω και ετοιμάζεται. Ο κύριος Πάνος μπαίνει μέσα και κλείνει την πόρτα πίσω του.

«Γεια σου Σόφι.» Λέω χαρούμενα και γονατίζω δίπλα στο μικροσκοπικό της σωματάκι. Εκείνη γυρνάει προς εμένα και μου χαμογελάει πλατιά.

«Αφοδίτη!» Η Σόφι και εγώ τα πηγαίνουμε πολύ καλά. Παίζουμε, ζωγραφίζουμε, ξυπνάμε τον Άρη μαζί, συμπεριφερόμαστε σαν αδελφές. Είναι η ηλιαχτίδα στη ζωή του Άρη, μα και της δικής μου επίσης. Είναι το πιο αγνό, καλόκαρδο πλασματάκι που αξίζει όλη την αγάπη του κόσμου, κάτι που η μητέρα της δεν φαίνεται να της δίνει.

«Τι κάνεις αγαπούλα μου; Μου έλειψες πολύ, το ξέρεις;» Την σηκώνω στην αγκαλιά μου καθώς στέκομαι όρθια και φιλάω απαλά το κεφαλάκι της. Εκείνη γελάει.

"Και μένα μου έλειψες! Κοίτα! Ζωγάφισα ένα...ένα πόνι, σου αρέσει;» Βγάζει από το τσεπάκι της ένα διπλωμένο χαρτί και το ξεδιπλώνει. Η ζωγραφιά απεικονίζει πράγματι ένα αλογάκι με δύσμορφο πρόσωπο, σώμα σαν σωλήνα και πόδια σαν ξύλινες πλάκες. Παρόλα αυτά, χαμογελώ διάπλατα και με ενθουσιασμό της απαντώ,