Μόνο Εσένα

Κεφάλαιο 20

Το καφέ σακίδιο μου φαινόταν αρκετά ελαφρύ αφού τα πράγματα που περιείχε ήταν τέσσερις αλλαξιές ρούχα, δύο ζευγάρια παπούτσια και κάτι άλλα μικροπράγματα. Αυτά ήταν τα μοναδικά πράγματά που θεωρούσα πως μου ανήκουν αρκετά για να πάρω μαζί μου. Βιβλία που είχα μικρή, τις στολές μου ακόμα και τα λουλούδια που μου είχε φέρει ο Άρης ήταν τακτοποιημένα και ακουμπισμένα στα άδεια έπιπλα. Μάζεψα όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα και τα έβαλα σε κούτες τις οποίες όμως δεν σφράγισα. Καθώς κατεβάζω τα τελευταία πράγματα από το ράφι, στα χέρια μου πέφτει το βιβλίο που μου είχε κάνει δώρο παλιά. Κάθομαι στο κρεβάτι και τα ακροδάχτυλα μου ακουμπούν τις λεπτομέρειες του εξωφύλλου. Η πιο γλυκιά χειρονομία του Άρη ήταν αυτή. Μου είχε δώσει τόσο μεγάλη χαρά εκείνη την χρονιά. Γιατί να μην είχε παραμείνει ο ίδιος; Γιατί έπρεπε να αλλάξει; Καταλαβαίνω πως η πίεση της ζωής τον έχει επηρεάσει αρνητικά αλλά και εγώ είμαι άνθρωπος που πλέον τα όρια του έχουν καταπατηθεί κατά πολύ.

Έχω ανεχτεί πολλές άσχημες καταστάσεις και τον έχω δει στα χειρότερα του μα μέχρι πρόσφατα δεν με επηρέαζαν άμεσα, δεν με πλήγωναν οι επιλογές του με τον τρόπο που με πλήγωσε τον τελευταίο καιρό. Δεν μπορώ να αρνηθώ πως τον αγαπάω και μου είναι πολύ δύσκολο να τον αποχωριστώ μα όταν βάζω το μυαλό μου πάνω από την καρδιά μου και αναλογίζομαι τους τελευταίους μήνες συνειδητοποιώ πως είναι για το καλύτερο. Ίσως και για τους δύο μας. Το να είμαι μακριά του θα είναι δύσκολο, το να φύγω γενικά θα είναι δύσκολο. Ελπίζω με τα χρήματα μου να μπορώ να περάσω κάποιες μέρες σε ένα ξενοδοχείο ή κάτι τέτοιο μέχρι να βρω τι θα κάνω στη ζωή μου. Αναστενάζω και αφήνω το βιβλίο πάνω στο κομοδίνο μου. Σε ένα μικρό κομμάτι χαρτί γράφω για ποιον προορίζεται τώρα που φεύγει από τα χέρια μου. Δεν μπορούσα να το πάρω όσο και αν ήθελα.

Βάζω το σακίδιο μου στον ώμο μου και βγήκα από το δωμάτιο, κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. Το σπίτι είναι ήσυχο, ελπίζω ο Άρης έχει φύγει για τη δουλειά. Όμως δυστυχώς οι ελπίδες μου πάνε χαμένες αφού τον βλέπω να κάθεται στον καναπέ. Πάνω στο τραπέζι βλέπω ένα σταχτοδοχείο και ένα ανοιχτό πακέτο τσιγάρων, σχεδόν αδειανό. Τραβάω το μανίκι της μπλούζας μου και νευρικά κάνω μια προσπάθεια να τον προσπεράσω χωρίς εκείνος να κάνει καμιά κίνηση. Μάταια όμως, ο Άρης με βλέπει και αμέσως σηκώνεται, πιάνοντας τον καρπό μου πριν προλάβω καν να βγω από το σαλόνι.

«Που πας με την τσάντα;» Με ρωτάει σχεδόν ψιθυριστά.

«Δεν ξέρω που πηγαίνω, πάντως μακριά από εδώ σίγουρα.»