Μόνο Εσένα

Κεφάλαιο 6

Η νύχτα ήρθε γρήγορα και το φεγγάρι κατέλαβε τον θερινό ουρανό. Φωτίζει όλη τη γη με την αξιοζήλευτη λάμψη του, μοιάζει να θέλει να με κάνει χαρούμενη αλλά ο κόπος του άστρου είναι χαμένος. Η Σόφι στέκεται όρθια πάνω στο κρεβάτι μου ενώ εγώ κοιτάζω τον εαυτό μου στο καθρέφτη ενώ ετοιμάζομαι.

Παίρνω το τελευταίο μαύρο τσιμπιδάκι και πιάνω τον ατημέλητο, χαμηλό μου κότσο όπως η μικρούλα είχε πει. Τούφες ξεφεύγουν από εδώ και από εκεί, ακουμπώντας πάνω στα μάγουλα μου. Και ενώ η καρδιά μου πονάει και χτύπα σαν τρελή από το άγχος, της μικρούλα φτερουγίζει από ευτυχία και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα τα άλλα.

«Εί-Είσαι το-τόσο όμο...όμορφη!» Λέει με ένα μεγάλο χαμόγελο.

«Σε ευχαριστώ πολύ Σόφι μου,» της ψιθυρίζω και την παίρνω αγκαλιά.

Θέλω να βάλω τα κλάματα, να τρέξει η μάσκαρα που διάλεξε η μικρούλα νωρίτερα, στα κόκκινα μου μάγουλα και να εξαφανιστώ από προσώπου γης. Αναίσθητος, αυτό είναι ο Άρης και τίποτε άλλο. Δεν νοιάζεται για εμένα, ποτέ δεν νοιαζόταν και πότε δεν θα νοιαστεί. Ο συνήθης ήχος του κουδουνιού χτυπάει μερικές φορές, δίνοντας μου το σινιάλο να σηκωθώ και να βγω έξω.

Το αγγελάκι μου, με αρπάζει από το χέρι και με τραβάει προς τα κάτω όσο προσπαθεί να τρέξει με τα μικρά της ποδαράκια. Γελάω απαλά και πηγαίνω στη πόρτα. Την ανοίγω και έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον Άγγελο που έχει το χαμόγελο του κακομαθημένου παιδιού που πήρε ότι ήθελε. Και πράγματι αυτό είχε συμβεί.

«Καλησπέρα σας, όμορφες δεσποινίδες.» λέει και η Σόφι γελάει ενώ καλύπτει το στόμα της με τα χεράκια της.

«Καλησπέρα κύριε Άγγελε,» λέω απαλά και τον αφήνω να περάσει μέσα στο σπίτι. Αφήνω κάτω την Σόφι, η οποία αγκαλιάζει το πόδι μου και της χαμογελώ.

«Πρέπει να πηγαίνουμε Αφροδίτη, δεν θέλουμε να αργήσουμε.» Το ύφος μου συννεφιάζει καθώς τα χέρια μου γίνονται γροθιές και νιώθω ένα τρέμουλο.

«Εντάξει κύριε Άγγελε,» λέω και χαιρετάω τη Σόφι πριν απομακρυνθώ και κοιτάξω τον Άγγελο. Εκείνος μου δίνει το χέρι του και εγώ, αναστενάζοντας απαλά, το παίρνω. Τον ακολουθώ στη πόρτα αλλά ξαφνικά σταματώ και τον κοιτάω κατάματα.

«Πρε-Πρέπει να ειδοποιήσω τον κύριο Άρη!» Σχεδόν φωνάζω, απομακρύνοντας τον εαυτό μου από εκείνον και γυρίζω να τρέξω προς τις σκάλες. Όμως, μπροστά μου βρίσκεται το μεγάλο σώμα του Άρη που με κάνει να νιώθω λιλιπούτια σε ανάστημα και μέγεθος. Κρατάει προσεκτικά την πριγκίπισσα του και με κοιτάει ψυχρά.