Μόνο Εσένα

Bonus: Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου

Αυτό το κεφάλαιο δεν έχει να κάνει με τη ροή της ιστορίας. Όποιος επιθυμεί μπορεί να το θεωρήσει ως μνήμες του Άρη και της Αφροδίτης. Αποφάσισα να γράψω αυτό το κεφάλαιο για να έχω την ευκαιρία να σας δώσω ένα δωράκι σήμερα του Αγίου Βαλεντίνου και επειδή ως συγγραφέας της ιστορίας και εγώ ήθελα πάρα πολύ να γράψω κάτι πολύ γλυκό και χαριτωμένο το οποίο δεν θα αλλοιώσει την ροή της ιστορίας που έχω ήδη σκεφτεί!

Το φως της μέρας είναι πολύ φωτεινό αυτή την Κυριακή του Φεβρουαρίου. Η ακτίνες ηλίου που τρυπώνουν μέσα στο δωμάτιο μου, χορεύουν γύρω μου και χαϊδεύουν το πρόσωπο μου. Έτσι ξυπνάω. Και κοιτάζω γύρω μου, το άχρωμο δωμάτιο μου του οποίου η τοίχοι περνούν ένα περίεργο κίτρινο χρώμα, αποτέλεσμα του λίγου αλλά δυνατού φωτός που έρχεται από το τζαμένιο, κλειστό παράθυρο.

Τεντώνω το σώμα μου και σηκώνομαι. Η απότομη κίνηση μου, με κάνει να ζαλιστώ λίγο και να πέσω ελαφρά στο κρεβάτι ξανά. Ακουμπώ το πρόσωπό μου και τρίβω τα μάτια μου, περιμένω μέχρι να ηρεμήσει το κεφάλι μου για να σηκωθώ ξανά.

Ακούγεται το κουδούνι και εγώ σπεύδω να ανοίξω μα, μόλις μπαίνω στο καθιστικό, ο Άρης έχει ήδη απαντήσει την πόρτα και πάει προς τον καναπέ για να καθίσει. Είναι μία από τις σπάνιες μέρες που αντί για κοστούμι, φοράει απλά και καθημερινά ρούχα. Ένα σκούρο μπλε πουλόβερ και χακί παντελόνι.

«Καλημέρα,» Του λέω απαλά και προχωρώ προς το μέρος του.

Πάντα ξυπνούσα πριν από τον Άρη καθώς είχα πολλές δουλειές και μία από αυτές και τις κυριότερες είναι να του φτιάξω πρωινό για να φάει πριν πάει στη δουλειά. Ακόμα και τις Κυριακές που δεν δουλεύει, πάντα είχε έτοιμο το πρωινό του στις εννέα το πρωί ακριβώς. Μετά βίας προλάβαινα να το ετοιμάσω. Μόλις ο Άρης με βλέπει, χαμογελάει και με παίρνει μία αγκαλιά.

«Καλημέρα Αφροδιτούλα μου,» Φιλάει γλυκά το κεφάλι μου και χαϊδεύει τη πλάτη μου απαλά.

«Τι ώρα είναι; Πόσο κοιμήθηκα;» Τον ρωτάω και ακουμπάω το πιγούνι μου στο στέρνο του.

«Η ώρα είναι δέκα το πρωί. Κοιμήθηκες αργά εχθές λόγο της τραπεζαρίας και δεν ήθελα να σε ξυπνήσω.»

«Μα, πρέπει να κάνω τόσα πράγματα!» Διαμαρτύρομαι και τραβιέμαι πίσω ελάχιστα.

«Δεν θα κάνεις τίποτα σήμερα. Είναι Κυριακή, δεν έχεις δουλεία σήμερα.» Συνοφρυώνομαι και κουνάω το κεφάλι.