Μόνο Εσένα

Κεφάλαιο 22 (Επίλογος)

4 χρόνια αργότερα...

Βγαίνω από το δωμάτιο του δικαστηρίου και κάθομαι σε ένα παγκάκι. Οι τελευταίες ώρες που πέρασαν ήταν τόσο έντονες που ιδρώνω σαν να έχω υψηλό πυρετό. Παιδικές κραυγές ακούγονται από το διάδρομο και εγώ κοιτάω προς εκείνη την κατεύθυνση. Αμέσως ισιώνω την καμπουριασμένη μου πλάτη και τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα.

«Αφροδίτη!!!» Η Σόφι φωνάζει χαμογελαστή και προσπαθεί να ξεφύγει από την λαβή της γυναίκας που σχεδόν την τραβάει για να περπατήσει. Σηκώνομαι και τρέχω προς την μικρούλα, γονατίζοντας μπροστά της. Προσπαθεί να με αγκαλιάσει αλλά την κρατάει η γυναικά.

«Μπορείς να την αφήσεις τώρα.» Της λέω αυστηρά και την κοιτάω νευριασμένη.

Την αφήνει τελικά και η μικρή πηδάει μέσα στην αγκαλιά μου, τυλίγοντας τα χεράκια της γύρω από τον λαιμό μου. Έχει μεγαλώσει και ψηλώσει και οι μπουκλίτσες της είναι πιο μακριές και πιασμένες σε δύο κοτσιδάκια.

«Αφροδιτούλα μου έλειψες!!» Μου λέει, χωμένη στην αγκαλιά μου.

«Κι εμένα μου έλειψες αγγελάκι μου.» Το χέρι μου τρίβει την πλατούλα της. «Κοίτα πόσο μεγάλωσες και έγινες μία πανέμορφη δεσποινίς! Είσαι υπέροχη Σόφι μου.» Της λέω γλυκά και την σφίγγω ακόμα πιο πολύ στην αγκαλιά μου καθώς δακρύζω. Η μικρούλα απομακρύνεται λίγο και με κοιτάει με παράπονο.

«Αφροδιτούλα γιατί με άφησες; Δεν ήθελες να είσαι άλλο η μαμάκα μου;» με ρωτάει και τα δάκρυα στα μάτια μου πολλαπλασιάζονται.

«Όχι, αγγελάκι μου, δεν φταις εσύ. Εγώ έπρεπε να φύγω για μία δουλειά αλλά δεν σε ξέχασα ποτέ ψυχούλα μου.» Της ψιθυρίζω, χαϊδεύοντας τα μαλάκια της. Μου σκουπίζει τα δάκρυα μου και φιλάω την απαλάμη της. Την παίρνω αγκαλιά και φιλάω το κεφαλάκι της. Με πονάει τόσο πολύ που πλήγωσα την αθώα της ψυχούλα. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι πως αντέδρασε εκείνη την μέρα όταν γύρισε και δεν με βρήκε εκεί.

«Σόφι;» Ρωτάει ο Άρης από πίσω μου και το σώμα μου σφίγγετε. Σηκώνομαι όρθια με την μικρή στην αγκαλιά μου και για πρώτη φορά τον αντικρίζω.

«Γεια σας.» Του λέω και κοιτάω την μικρούλα που χουχουλιάζει στην αγκαλιά μου σαν μικρό μωράκι.

«Γεια σας, δεσποινίς Αφροδίτη.» Μου λέει και κοιτάει και εκείνος την μικρή. «Πριγκίπισσα μου, πήγαινε μαζί με την κυρία Μαρίνα να πάρεις παγωτό.» Της λέει. Πλησιάζει κοντά μου και σκύβει να φιλήσει την κορούλα του ενώ εγώ ανασαίνω βαριά. Πόσο καιρό είχα να τον νιώσω τόσο κοντά μου!