Μόνο Εσένα

Κεφάλαιο 1

Τον παρακολουθώ από την άλλη άκρη του μεγάλου σαλονιού να φέρνει το κοντό, γυάλινο ποτήρι στο στόμα του και να καταπίνει το περιεχόμενο του. Και μόνο το θέαμα κάνει τα σωθικά μου να καίνε και νιώθω μια ναυτία. Γέρνω προς τα πίσω για να ακουμπήσω στον κρύο τοίχο όταν,

«Δεσποινίς Αφροδίτη, ακόμα ένα ποτό σας παρακαλώ.» Μου λέει, δείχνοντας το άδειο ποτήρι με τα μισόλιωμένα παγάκια. Τον πλησιάζω διστακτικά, παίρνω το γυαλικό στα χέρια μου μα δεν κουνιέμαι.

«Δεν νομίζετε ότι πρέπει να σταματήσετε για σήμερα;» ρωτάω, το βλέμμα μου στο πάτωμα αλλά εκείνος δείχνει να νευριάζει.

«Δεσποινίς Αφροδίτη θα εκτιμούσα αν προσπαθούσατε να μην αντί μιλάτε και να κάνετε την δουλειά σας!» Τρέχω στο μπαρ του σαλονιού, πίσω από τον καναπέ στον οποίο κάθεται και γεμίζω το ποτήρι του.

«Κοιμήθηκε η πριγκίπισσα μου;» με ρωτάει για δέκατη φορά εκείνο το βράδυ παρόλο που η μικρούλα δεν είναι εκεί.

«Ναι, κοιμάται.» Τι νόημα είχε να του πω την αλήθεια; Απλά θα τον ωθούσα να πιει περισσότερο.

«Θέλω να την δω δεσποινίς Αφροδίτη.»

Αναστενάζω. «Συγγνώμη αλλά δεν νομίζω ότι θα έπρεπε. Έχετε πιει πάνω από το επιτρεπτό και δεν είναι καλό για εκείνη.» Την αγαπάει όσο τίποτε άλλο στο κόσμο και με τα λόγια μου δεν θα την πλησιάσει μέχρι να είναι τελείως νηφάλιος.

Έκανε μια παύση και μετά από λίγο μίλησε ξανά. «Έχετε δίκιο δεσποινίς Αφροδίτη.» Υπήρχε μια περίοδος που με έλεγε σκέτο Αφροδίτη ή Αφροδιτούλα ή Αφροδιτάκι...Τα πράγματα όμως ήταν ολότελα διαφορετικά τότε. Δεν μπορώ να κρύψω πως αναπολώ συχνά εκείνες τις εποχές. Ήμουν πολύ πιο χαρούμενη, κι ας μην τον είχα κοντά μου. Καλύτερα μακριά μου παρά να τον βλέπω να σαπίζει έτσι. Δεν ήταν σε αυτή η κατάσταση όταν γύρισε βέβαια, αλλά μετά το διαζύγιο του όλα άλλαξαν. Τοποθετώ το μπουκάλι πίσω στη θέση του ενώ εκείνος έχει είδη πιει αυτό που του έβαλα.

«Δεσποινίς Αφροδίτη...» Περιμένω να μου ζητήσει ακόμα ένα ποτό. «Ελάτε να κάτσετε μαζί μου.» Κουνάω το κεφάλι μου και κάνω όπως μου ζητάει, καθούμενη λίγα εκατοστά μακριά του. Δεν ήξερα που το πήγαινε, δεν μου είχε ξαναζητήσει κάτι τέτοιο.

Το χέρι μου τρίβετε πάνω στο μηρό μου σε σημείο που αρχίζει να καίει ενώ το αφεντικό μου κοιτάει απέναντι με αυτό το μεθυσμένο βλέμμα ενώ τα δάχτυλα του χτυπάνε το ποτήρι. Κανένας μας δεν βγάζει άχνα και αρχίζω να έχω ταχυπαλμία. Για μα στιγμή σκέφτομαι να μιλήσω αλλά δεν ξέρω τι να πω στον θλιμμένο άνδρα που συνεχίζει να καρφώνει τον τοίχο με την φωτογραφία.