Κεφάλαιο 18

2.4K 182 4
                                    


Οι μήνες περνούσαν και όλα κυλούσαν ομαλά. Ο Άρης περνούσε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο με τη Σόφι και μένα ενώ παράλληλα είχε συχνές συναντήσεις με το δικηγόρο του και έκανε και ψυχοθεραπεία. Φοβόμουν όμως ότι άρχιζε να γίνεται παρανοϊκός με την υπόθεση. Και ενώ ήταν προβληματισμένος, ταυτόχρονα φαινόταν σίγουρος πως στο τέλος θα κερδίσει και όλα θα πάνε κάτ' ευχήν. Οι τόνοι είναι χαμηλοί, δεν υπάρχουν εντάσεις μεταξύ μας μα ακόμα δεν είμαστε τελείως καλά. Τον αγαπάω και το τελευταίο που χρειάζεται αυτή τη στιγμή είναι τα 'νάζια μου' όπως λέει και ο κύριος Πάνος γι' αυτό και παρόλο που είμαι λίγο απόμακρη στέκομαι δίπλα του. Ξέρω ότι με χρειάζεται τώρα περισσότερο από ποτέ.

Το σημερινό πρωί αφού φτιάχνω το πρωινό του Άρη αποφασίζω να κάνω ένα γρήγορο μπάνιο. Τον ξυπνάω καθώς έπρεπε να πάει και στο γραφείο του και πήγα στο μπάνιο των φιλοξενούμενων όπου είχα τις πετσέτες μου. Τις τοποθετώ δίπλα στο νιπτήρα και γδύνομαι, πετώντας τη στολή μου στο πλυντήριο. Ο Άρης μου είχε παραγγείλει καινούργια παρόλο που επέμενε πως δεν έπρεπε να τη φοράω εδώ και πολύ καιρό. Όμως εγώ έτσι νιώθω άνετα όταν κάνω δουλειές. Σε αυτό απαντούσε πως πρέπει επιτέλους να βρούμε άλλη οικιακή βοηθό αλλά δεν ήμουν έτοιμη για μια τέτοια αλλαγή. Μόλις τελειώνω το μπάνιο μου, τυλίγω μια πετσέτα γύρω από το σώμα μου και βγαίνω έξω από τη μπανιέρα. Καθώς στέκομαι μπροστά στο καθρέφτη και στεγνώνω τα μαλλιά μου με τη ροζ πετσέτα με το μονόγραμμα μου η πόρτα ανοίγει και μέσα μπαίνει ο Άρης και εγώ τινάζομαι.

«Με τρόμαξες!»

«Συγγνώμη... Σου έφερα εσώρουχα και τη στολή σου. Και ρούχα αν δεν θες να την βάλεις.» Μου εξηγεί, αφήνοντας τα πράγματα στο πάγκο.

«Σε ευχαριστώ αλλά συνήθως αλλάζω στο δωμάτιό μου.»

«Θα το ξέρω για την επόμενη φορά.»

«Το ήξερες ήδη... Τι θες Άρη;» Ανοίγει το στόμα του για να μιλήσει αλλά δεν βγαίνει τίποτα από το στόμα του.

«Δεν-Δεν ξέρω, συγγνώμη.» Περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και ζητώντας μου συγγνώμη για δεύτερη φορά πάει να βγει από το μπάνιο αλλά εγώ τον σταματώ.

«Δεν πειράζει.» Τον πιάνω από το χέρι και τον τραβάω κοντά μου. Φαίνεται πως παίρνει θάρρος γιατί πιάνει τη μέση μου και σκύβει το κεφάλι, δίνοντας ένα φιλί στον ώμο μου. Το επόμενο φιλί το αφήνει στο λαιμό μου και με κάνει να ανατριχιάσω.

Μόνο ΕσέναDonde viven las historias. Descúbrelo ahora