Το σπίτι είναι ακριβώς όπως το είχα αφήσει. Μπαίνοντας μέσα προσπαθώ να βρω και την παραμικρή λεπτομέρεια που έχει αλλάξει αλλά δεν μπορώ να βρω τίποτα. Μου φαίνεται τόσο περίεργο που ο Άρη δεν έκανε καμία αλλαγή από τότε αλλά από την άλλη ποτέ δεν αγαπούσε τις αλλαγές. Πεπεισμένη ότι όλα είναι ίδια, αφήνω τις βαλίτσες που κρατώ, πάω στο σαλόνι και κάθομαι στο μπορντό μας καναπέ για να χαλαρώσω όταν κοιτώ απέναντι στο τοίχο που υποτίθεται ότι πρέπει να είναι η οικογενειακή φωτογραφία του Άρη με τη Νικόλ και βλέπω ένα κενό. Πότε την κατέβασε; Εκείνη την ώρα μπαίνει ο Άρης μέσα κουβαλώντας τις υπόλοιπες αποσκευές μου.
«Έχεις περισσότερα πράγματα από ότι θυμόμουν.» Σχολιάζει περιπαικτικά και γυρνάω να τον κοιτάξω.
«Δεν μπορούσα να πηγαίνω στη δουλειά με το ίδιο σακάκι όλο το χρόνο.» Απαντώ με ένα αχνό χαμόγελο και σηκώνομαι, για να πάω σε εκείνον. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του και εκείνος αφήνει τις βαλίτσες και τυλίγει τα δικά του γύρω μου.
«Λοιπόν, ξέρεις πως δεν χρειάζεται να δουλεύεις πλέον.»
«Άρη, στο ξανάπα, δεν θα σταματήσω τη δουλειά γιατί δεν θέλω.» Πάω να απομακρυνθώ αλλά εκείνος με κρατάει σφιχτά επάνω του.
«Εντάξει, το ξέρω απλά να ξέρεις πως όποτε το θελήσεις μπορείς.»
«Το ξέρω όμως για να μην σου δίνω ελπίδες, δεν πρόκειται να σταματήσω και πολύ σύντομα.»
«Το ξέρω.»
«Μπράβο μωρό μου.» Του δίνω ένα φιλί και εκείνος χαμογελάει πονηρά.
«Μάθαμε καινούργιες λέξεις Αφροδιτούλα μου;» Το πρόσωπό μου πρέπει να είναι κόκκινο σαν ντομάτα από ντροπή. Δεν χρησιμοποιώ τις εκφράσεις αυτές συχνά και όταν το κάνω δεν μου αρέσει να με πειράζει.
«Είσαι ξενέρωτος!» Αναφωνώ και ξεφεύγω από την αγκαλιά του, καλύπτοντας με τα χέρια μου το πρόσωπό μου. Ο Άρης γελώντας με ξαναπαίρνει αγκαλιά από πίσω και αρχίζει να με φιλά όπου μπορεί καθώς εγώ κουνιέμαι και παλεύω να του κρυφτώ.
«Συγγνώμη αγάπη μου.» Μου λέει γλυκά, και καταφέρνει να με γυρίσει ώστε να τον αντικρίζω, μου πιάνει τα χέρια και μου τα τραβάει μακριά από τα μάγουλα μου. Επιτίθεται στο πρόσωπο μου με φιλιά και γελάω δυνατά, προσπαθώντας να τον αποφύγω.
«Είσαι χαζός!» Του λέω και εκείνος αρχίζει να με γαργαλάει ενώ ταυτόχρονα με οδηγεί μεθοδικά προς το καναπέ. Μόλις είμαστε αρκετά κοντά με ρίχνει πάνω στο κάθισμα και ύστερα πέφτει και εκείνος πάνω μου, εγκλωβίζοντάς με πριν να μπορέσω να σηκωθώ. Πάει να με φιλήσει και εγώ γυρνάω το κεφάλι μου στο πλάι, τα μάτια μου πέφτουν στον άδειο τοίχο για μία στιγμή και βάζω τη παλάμη μου στο στόμα του για να σταματήσω τις προσπάθειες του και να του τραβήξω τη προσοχή από το παιχνίδι μας.
YOU ARE READING
Μόνο Εσένα
Romance'ΜΟΝΟ ΕΣΕΝΑ' " Έρωτας είναι ένα συναίσθημα που εύκολα ξεπερνιέται, φεύγει και ξεχνιέται. Αγάπη είναι ένα δυνατό συναίσθημα που φωλιάζει στη καρδιά σου και δύσκολα ξεφεύγεις από τα δίχτυα της.. " Η Αφροδίτη και ο Άρης είναι δύο διαφορετικά άτομα. Εκε...
