Het verhaal van Robin

1.

Voorzichtig opende ik de deur en ik hoorde al gelijk dat het weer mis was. Het deed me pijn mama zo hard te horen huilen en ik wilde haar helpen. Maar ik wist dat als ik haar zou helpen papa míj dan pijn zou doen. Zo stil mogelijk sloop ik de trap op, naar mijn slaapkamertje. Het was niet veel, alleen een bed en een kast voor de drie broeken en vijf truien die ik had. Ik viste Kroelie, mijn knuffelkonijntje, onder mijn kussen vandaan. Daar lag ze altijd veilig, als ik naar school toe was. Dan kon papa haar geen pijn doen. Soms ging ze ook met me mee, dan mocht ze onder in mijn tas. Maar één keertje had zo'n stomme jongen mijn tas in de wc gedaan en toen was ze helemaal nat. Bijna verdronken. Dus misschien was het veiliger voor haar dat ze onder mijn kussen bleef wachten totdat ik weer thuis was.
Ik schrok op van het harde geluid. Borden en glazen die kapot vielen. Of kapot werden gegooid. Ik hoorde de harde klappen, het gehuil van mama. Het woedende geschreeuw van papa.

Langzaam werd ik wakker van gehuil. 'Ik heb pijn in m'n buikje mama..' werd er gehuild aan de andere kant van mijn deur en zuchtend draaide ik me om, zodat ik op de wekkerradio kon kijken. Half vijf, het zal ook eens anders zijn.
'Dan drinken we wat water. Maar daarna ga je weer slapen. Je kan Robin niet wakker maken, het is veel te vroeg..' hoorde ik Eva haar dochter streng toespreken. Ik lachte in mezelf en draaide me nog eens om. Altijd het zelfde met Jasmijn. Iedere ochtend pijn in haar buikje, en ik ben de enige die dat kan weghalen bij haar. Als ze bij me mag komen liggen en als we knuffelen.
Niet snel daarna werd ik opnieuw gewekt. Door ander gehuil. Babygehuil. En de voordeur klapte dicht. Wolfs zou vast en zeker nu pas klaar zijn met werken. Slapen kon ik toch niet meer en ik besloot nog maar eventjes te leren voor het proefwerk Engels. Anders werd dat één grote ramp.  

'Klaar voor de start..' de bijna-vier-jarige tegenover me kneep haar grote blauwe ogen samen terwijl ik de woorden uitsprak. We pakte onze boterhammen in onze handen. Alhoewel, boterhammen.. Zij had nog minder dan één derde, ik een hele. Een oneerlijke wedstrijd dus. 'Af!' lachte ik en als een gek begon ze haar boterham naar binnen toe te proppen. En even later ik ook.
'Heel fijn dat je Jasmijn haar brood laat eten Ro. Kan het niet met minder geweld?' kwam Eva met een half slapend hoofd en haar huilende baby de kamer binnen.
'Nee.' Lachte ik en Jasmijn gooide haar armen in de lucht terwijl ze haar laatste hap weg probeerde te slikken. 'Heb je nou wéér gewonnen?' quasi verbaast keek ik de kleine aan en ze giechelde.
'Jasmijntje de beste!' vond ze en ze gaf me een high-five.
'Geen buikpijn meer?' glimlachte Eva en ze kwam bij ons aan tafel zitten. Jasmijn schudde haar hoofd en ze probeerde uit haar stoel te klimmen. 'Blijf eens zitten.'
'Ik ben na school bij Syl,' deelde ik mee.
'Ik dacht dat je met Laurens had afgesproken..' gapend probeerde Eva haar kleinste dochter haar flesje te geven, maar ze had helemaal geen dorst. Ze wilde alleen maar huilen.
'Neuhjj..' rolde ik met m'n ogen.
'Ruzie?' ik haalde mijn schouders op en schonk Jasmijn haar bekertje voor de helft vol.
'Twee handjes hè,' ze knikte braaf en pakte haar beker met twee handen vast.
'Waarom hebben jullie ruzie?' wilde Eva zoals altijd alles weten. Maar waarderen kon ik het zeker wel. Ook al hoefde ze niet altijd alles te weten. Niet meer, tenminste.
'Gewoon..' vond ik dit antwoord genoeg voor haar. 'Was Wolf nog lang werken?' was zijn naam voor mij nog steeds zonder de laatste letter.
'Hij kwam vanmorgen vroeg pas thuis..' dan had ik het dus toch goed gehoord.
'Mafkees.' Vond ik het nodig hem zo te noemen en Eva lachte.
'Daar kan hij toch niets aan doen.'
'Hij had voor een ander beroep kunnen kiezen.' Was mijn logische oplossing.
'Oh ja, tuurlijk.' Knikte Eva. 'Dan hadden Wolfs en ik elkaar nooit gekend, waren we nooit getrouwd, hadden we nooit kinderen gekregen en hadden we jou ook niet hier kunnen laten wonen. En dat allemaal alleen maar zodat jíj hem geen mafkees kan noemen.' Ik knikte lachend en stond op. Raapte mijn tas ergens van de grond en zocht de rest van m'n schoolboeken voor vandaag bij elkaar. 'Kan je straks wat boodschappen voor me meenemen?'
'Hangt er vanaf..' Eva pakte haar portemonnee al en overhandigde me het geld.
'Luiers, en iets lekkers voor na het eten.' Knipoogde ze. 'Oh, en melk.' Wees ze naar haar baby.
'Vla!' riep Jasmijn al.
'Oké.. Hoe laat eten we?' dan wist ik hoe laat ik thuis moest zijn.
'Rond een uur of vijf. Altijd toch,' dat was waar. Een flesje water pakte ik uit de koelkast en mijn jas en schoenen trok ik aan.
'Ro.. Jasmijn moet plassen..' keek Jasmijn me zielig aan en lachend stak ik mijn hand uit.
'Snel daar de wc dan.' Ik hielp haar op de wc en liet de deur op een kiertje.
'Dankjewel,' glimlachte Eva en ik gaf haar een kus. Daarna aaide ik kleine Camilla over haar buikje en gelijk was het stil. 'Nou ja zeg..' we lachte en ik liep weg toen ik getoeter van buiten hoorde.
'Doei!' riep ik en ik snelde naar buiten. Ik zag dat Eva me achterna was gelopen en hoofdschuddend toe keek hoe ik James een kus gaf en bij hem achterop de scooter sprong, maar dat kon me niet zoveel schelen. Ik deed gewoon net of ik haar niet had gezien.
'Hebben we er zin in?' lachte hij.
'Nou en of.' We hadden altijd zin in school. Ontzettend veel zin.