Het verhaal van Robin

28.

'Ik wil ijs mama!' Jasmijn kwam onze kant op gestuiterd en keek zo lief mogelijk.
'Nee, we gaan geen ijs eten nu. We gaan zo eten lieverd.'
'Maar ik wil ijs!' riep ze en om haar worden kracht te geven sloeg ze op tafel.
'Dan heb je dikke vette pech.' Eva sloeg haar arm opnieuw om me heen en trok me tegen zich aan.
'Maar mama!'
'Nee Jasmijn. Begrijp je wat nee is?' bijdehand knikte de kleuter.
'Dat begrijp ik hoor.' ik moest lachen om haar gedrag maar wist dat ik niet mocht lachen.
'Das hartstikke fijn mevrouw. Weg wezen.' Mokkend sjokte ze weg. 'Vervelend kind.' fluisterde Eva in mijn oor en ik kon voor het eerst sinds uren weer lachen.
'Maar je houdt van haar.'
'Dat is nog het ergste,' grinnikte Eva en ze liet haar hoofd op de mijne rusten. 'Gaat het weer een beetje?' ze veegde snel een verdwaalde traan van mijn wang en ik knikte.
'Jawel.. Sorry.'
'Alsjeblieft geen sorry Robin.'
'Oké..' zuchtend duwde ik mezelf overeind en voorzichtig keek ik haar aan. Eva legde haar handen op mijn wangen. 'Zeg maar niks.. Het is goed zo..' ik wilde er niets meer over horen. Niet over Julia. Eva knipoogde en drukte een kus op mijn wang.
'Help je me met het avondeten dan?'
'Ik jou? Jij mij zal je bedoelen.'
'Pas op je woorden jij,' lachend trok Eva me overeind. 'Nou, wat wordt het dan?'
'Iets heel moeilijks. Wat jij toch niet kan maken.' Ik keek haar met een grijns aan en ze keek me met een dodelijke blik terug aan. 'We gaan wel even aan Wolf vragen.'
'Strak plan.' Knikte ze en met haar arm om mijn schouders heen geslagen liepen we naar boven.
'Floris!' riep ik lachend en plagend stak ik mijn tong naar Eva uit die me tegelijkertijd in mijn zij prikte.
'Ja?!' we vonden hem in de nieuwe kamer van Jasmijn. Alle spulletjes van Camilla waren weg en een nieuw kleurtje verf zat erop. Knalroze, precies wat de kleuter had uitgezocht. Ze zaten met z'n tweetjes op het plasticzeil op de grond en Jasmijn legde precies uit waar ze wat wilde hebben.
'En daar moet mijn nieuwe bed papa! Met de roze klamboe!'
'Dat vind ik een hele mooie muur om je bed tegen aan te zetten.' Knikte Wolfs en Jasmijn knikte.
'Dat ziet er al mooi uit!' zei Eva enthousiast en ze stak haar duim naar haar dochter op. Jasmijn keek haar even aan maar draaide daarna snel haar hoofd om.
'Wat heb jij nou?' keek Wolfs zijn dochter verbaast aan.
'Mama is stom!'
'Zo praat je niet over mama.' Werd ze streng toegesproken.
'Maar Jasmijn mag geen ijsje van mama!' Jasmijn keek zo zielig mogelijk.
'Dat is dan heel erg jammer voor Jasmijn maar je praat niet gemeen over mama. Oké?'
'Oké..' zuchtte Jasmijn. 'Sorry papa.'
'Je hoeft geen sorry tegen papa te zeggen. Maar wel tegen mama.' Aaide Wolfs over haar hoofd. Jasmijn wist wat haar te doen stond en ze stond op om haar armen om Eva haar benen te klemmen.
'Sorry mama! Echt waar!' glimlachend knielde Eva bij haar neer en ze drukte haar dochter dicht tegen zich aan.
'Het is al goed koekie!' ze tuitte haar lippen en Jasmijn gaf haar een dikke kus. 'Maar je kan niet altijd je zin krijgen, dat weet je.' Ze knikte.
'Dat weet ik mama.'
'Goed zo.' Eva kwam overeind en tilde Jasmijn mee op. 'Hebben mijn harde werkers al honger?'
'Ja!' gilde Jasmijn en ze giechelde.
'En papa?'
'Heeft mama al gekookt dan?' vroeg Wolfs geamuseerd en hij stond op.
'Eten we frietjes?' vroeg Jasmijn hoopvol.
'Dat vind ik nou een goed idee.' Knikte ik en Jasmijn knikte heftig mee.
'Nee, bami.' Was Eva het niet met ons eens.
'Nee, friet!' deed ik mijn best zo zielig mogelijk te kijken.
'Ja, patat!' giechelde Jasmijn.
'Bami!' de discussie ging nog eventjes door totdat Wolfs het zat was.
'Ik weet het goed gemaakt. Jullie patat, mama bami.'
'En jij dan?' lachte ik.
'Ik offer me wel weer op.'
'Och, wat dapper van je.' Grijnsde ik. 'Wie gaat het halen dan?'
'Ikke niet.' Riep Jasmijn nog al snel.
'Dan gaan Jasmijn en papa bami halen.' Besloot Wolfs. Na een hoop gemopper van de kleuter sprongen ze in de auto om bami te halen en had Eva haar baby in de wandelwagen gelegd om met mij mee frietjes te halen.
'Hoef ik echt niet mee?' vroeg ze bezorgd en lachend schudde ik mijn hoofd.
'Het komt heust wel goed hoor.' ik vond het heerlijk om eventjes kort met Camilla te wandelen. 'Ga jij maar douche of zo.'
'Is dat een hint?'
'Misschien.' Lachend trok ik de rist van mijn jas dicht en ik stak het geld in de zak. 'Tot zo.'
'Tot zo. En doe voorzichtig!'
'Nee-hee!' lachend duwde ik de wagen voor me de deur uit. 'Gezellig hè Milla,' ik boog in de wagen en gaf haar haar uitgespuugde speentje terug. Ze gaapte uitgebreid en sabbelde tevreden. Dus tevreden liep ik de straten uit, trots met mijn kleine zusje. Gelukkig was het alles behalve ver lopen en al snel was het lekkere eten voor Jasmijn en mij besteld.
'Ik wist niet dat jij een kind had. Nu begrijp ik waarom je mij negeert.' Verbaast draaide ik me om en ik keek in James zijn gezicht. Zijn vrienden naast hem stonden er een beetje stom bij te lachen.
'Doe normaal, gek. Dit is mijn zusje.' Hij lachte.
'Dat zou ik ook snel zeggen ja.'
'Dan toch niet, loser.' Ik rolde mijn ogen en draaide me terug om. Lief aaide ik eventjes over Camilla haar wangetje.
'Zo. Jij durft.' Ik voelde zijn hand op mijn schouder die ik weg schudde.
'Laat me met rust joh.'
'Ach, nu je weer samen bent met die loser heb je ineens wel praatjes hè.'
'Hé, nou moet je echt kappen hoor!' waarschuwde ik hem en ik draaide me weer om. 'Laat me gewoon met rust. Jíj bent kwaad weg gelopen, niet ik.' Hij glimlachte.
'Nou, misschien moeten we het maar eens uit praten dan.' Vond hij en hij gebaarde naar zijn vrienden dat ze even weg moest gaan.
'Wat valt er uit te praten dan?' wilde ik weten en ik nam de zak met friet aan terwijl ik de man bedankte.
'Nou gewoon.. We kunnen toch weer eens afspreken?'
'Mocht je willen.' Lachend duwde ik Camilla naar buiten.
'Toe? Gewoon gezellig, beetje chillen.' Probeerde hij me over te halen.
'We zien wel.' Besloot ik. 'En nu mag je me weer met rust laten.' Hij glimlachte en legde zijn hand opnieuw op mijn schouder. Ik stopte met lopen daardoor en zo stonden we tegen over elkaar.
'Zie ik je maandag op school?'
'Vast wel.' Probeerde ik het een beetje afstandelijk te houden. Geen idee waarom precies.
'Ik haal je op, goed?' ik wilde nee zeggen maar mijn hoofd knikte. 'Kwart over acht, zorg dat je klaar bent.'
'Zorg jij maar dat jij op tijd bent.' Dat gebeurde maar zelden bij hem. Lachend gaf ik hem een duwtje en ik stapte langs hem heen. Ik had geen idee wat ik met hem moet. Wat hij van me wilde. James is tof, tof om mee te chillen en rond te hangen. Verder is het een rare gast.