Het verhaal van Robin

22.

De eerste dag op onze vervangende locatie was lang. We zaten met onze klas gepropt in een leegstaande ruimte van een basisschool en hadden dus ook gezellig pauze gehad met de kleintjes. Maar de hele dag in het zelfde lokaal zitten was saai en vermoeiend. Maar het was niet anders.
En dat was dus school, voor de komende weken. Maar alles beter dan na schooltijd alleen maar binnen zitten. Gelukkig had Eva al een keer een oog dicht geknepen en mocht ik mee naar Fleur en Brammetje, dus daar had ik ook goed gebruik van gemaakt.
Samen met Jasmijn keek ik televisie terwijl Wolfs zijn prinsesje de fles gaf. 'Eten we pizza?' vroeg Jasmijn hoopvol, die wist dat Eva en Wolfs zo weg zouden gaan en dan aten we altijd pizza.
'Pizza met ananas,' prikte ik in haar buik. 'En kaas en ham.'
'Oeeh..' droomde ze al helemaal weg en lachend keek ik Wolfs aan.
'En jullie? Chinees?'
'Ik ben bang van wel..' knikte hij en hij glimlachte.
'Ha.'
'Waar ben je bang voor?' kwam Eva de woonkamer binnen. Ze had haar joggingbroek maar omgeruild voor een spijkerbroek en een blouse aan getrokken in plaats van haar slobbertrui.
'Voor jou.' Zei Jasmijn ondeugend en ze lachte.
'Wat zeg jij nou?' lachend boog Eva over ons heen en begon Jasmijn te kietelen, die gelijk haar armen en benen alle kanten op liet gaan. Terwijl ze hard lachte en gilde.
'Auw!' riep ik geïrriteerd toen ik een hand en een voet in m'n gezicht kreeg.
'Awh, zullen we Ro maar een kusje geven?' vroeg Eva en Jasmijn overviel me gelijk met een stortbui aan kusjes. 'Beter?' lachte Eva en ik gaf haar een schop tegen haar been.
'Ga nou maar.' Vond ik.
'Moet je ons weg hebben?' vroeg Wolfs en ik knikte.
'Absoluut. We gaan een feestje bouwen, toch Jasmijn?' Jasmijn knikte heftig en lachte.
'Boe is dat feeske!' zong ze, zo plat als ze kon.
'Hei is dat feeske!' maakte ik het af en Eva en Wolfs schudde beide hun hoofd.
'Stelletje feestbeesten.' Lachte Eva.
'Echte Mestreechtenere.' Was mijn excuus. 'Ook al is dit hier maar half.' Prikte ik mijn vinger tegen Jasmijn haar voorhoofd.
'De andere helft is toch beter.' Vond Wolfs en Eva en ik lachte.
'Amsterdammer.' Zei Eva zoals alleen zij dat kon.
'Buitenlander.' Zei ik tegelijkertijd en ze knipoogde naar me. Jasmijn gaapte en strekte zich over me heen uit. 'Moe?' ze knikte en sloot haar ogen kort.
'Mun pupse valle touw.'
'Waar leer je dat nou allemaal Jasmijn?' wilde Eva weten, ook al kon ze er hard om lachen. 'Leert Robin je dat?' hier thuis spraken we altijd gewoon Nederlands, anders verstond Wolfs ons nooit. En Eva en Wolfs wilde ook graag dat Jasmijn gewoon normaal Nederlands zou leren en zou spreken, dat was beter, vonden ze.
'Je wat?' Wolfs had Camilla in de box gelegd en tilde zijn andere dochter op.
'Ik doe helemaal niets.' Lachte ik terwijl Jasmijn knikte.
'Robbie leert me dat.' Giechelde ze. 'Aajd menneke! ' riep ze daarna brutaal naar haar vader en ze drukte giechelend een kus op zijn wang.
'Pardon?' door Wolfs zijn reactie moesten we alleen maar harder lachen. Zo hard, dat ik de tranen in Eva haar ogen zag.
'Dat mag je niet zeggen,' siste ik naar Jasmijn die lachend haar handen voor haar mond sloeg.
'Noemde je me nou oud? Jasmijn Wolfs.' Probeerde Wolf niet aan zijn glimlach toe te geven. Schijnheilig schudde Jasmijn haar hoofd.
'Ja, schat. Ze noemde je een oude vent.' Lachend gaf Eva hem een kus. 'En ik denk dat wij strakjes maar eens een woordje met Robin moeten spreken.' Knipoogde ze naar me en lachend liet ik me achterover op de bank vallen.
'Ik geloof dat we maar gaan.' besloot Wolfs lachend en hij gaf Jasmijn een kus waarna hij haar terug bij mij op de bank legde.
'Dat moet je niet meer zeggen hoor tegen papa..' fluisterde ik haar toe en ze giechelde even.
'Mag dat niet?' vroeg ze daarna serieus en ik schudde mijn hoofd.
'Dat is niet zo aardig. Het was een grapje van Robin.'
'Ow.. Oeps!' riep ze lachend. Zoals altijd nam Eva met veel moeite afscheid van haar kleine poppetje en moest ik honderd keer beloven dat ik goed op haar zou passen. Met Jasmijn geloofde ze dat ondertussen wel, maar bij Camilla hoefde ik nog net niets te ondertekenen. Met Jasmijn in mijn armen zwaaide we haar papa en mama uit. We zagen dat ze elkaar een kus gaven toen ze de auto in waren gestapt en ook al had ik altijd mijn commentaar klaar, ik vond het wel altijd fijn om te zien dat ze zoveel van elkaar houden. Elke dag, even veel. En misschien werd het wel zelfs elke dag meer. Ik kon me niet eens herinneren dat ze ooit ruzie hadden gehad, niet zoals papa altijd ruzie met mama maakte tenminste. En als ze wel ruzie hadden dan zorgde ze er waarschijnlijk voor dat ik het niet zou horen. Of Jasmijn, of Camilla. Papa en mama had ik nooit zien zoenen of knuffelen. Toen ik nog kleiner was misschien, toen ze pas getrouwd waren. Toen ze nog gelukkig waren. Maar ik kon het me niet herinneren. Nooit had mijn vader tegen mama gezegd dat hij van haar hield, maar andersom zei mama dat wel. Nooit had hij iets liefs voor haar gedaan. Haar mee uiteten genomen, rozen mee thuis gebracht na een lange werk dag, spontaan een weekendje weg gaan. Ook niet wij met z'n drietjes. Hij had nooit zomaar haar lievelingseten gemaakt omdat ze doodmoe was en geen energie meer had. Hij nam haar nooit mee achterop de motor voor een rondje Maastricht. Hij schreeuwde alleen maar. En deelde klappen uit.
Wolfs is totaal het tegenovergestelde. Alles, maar dan ook echt alles deed hij voor Eva. En voor zijn dochters. Maar ook voor mij..
Hij had vanmiddag Eva weer eens spontaan verrast met één roos. Niet omdat hij het zo leuk vond om er maar één te geven maar omdat Eva een hele bos overdreven vond. En nu ze iets gingen eten voordat ze onze Sinterklaas cadeaus zouden kopen werd dat niet in een duur en chique restaurant gedaan zoals hij dat wilde, zoals hij dat fijn vond, maar bij de Chinees. Voor haar.
'Ro? Mijn papa is jouw papa toch?' haalde Jasmijn me uit mijn gedachten en ik knikte naar haar. Ze had weer haar moeilijkste gezicht op staan dus ik gokte er op dat ze er al een tijdje over na aan het denken was.
'Wij zijn zusjes toch?' ze knikte.
'En mijn mama is jouw mama?' alweer knikte ik. 'Maar Ro heeft toch twee mama's?' begreep ze het niet helemaal.
'Ik heb twee mama's.' bevestigde ik. 'Net zo als Fleur.'
'Oneerlijk!' riep Jasmijn gelijk uit en zuchtend liet ze zich nog meer tegen me aan hangen. 'Robbie heeft twee mama's, Fleurtje heeft twee mama's en Jasmijn moet mama delen.' Bijdehand dat ze is.
'Daar kan ik toch niets aan doen doos.' Lachte ik.
'Met Fleur. Met Robin. Met Camilla.' Sloeg ze haar armen over elkaar.
'Het is toch leuk om mama te delen?' Het bleef even stil.
'Als ik groot ben, heb ik dan ook twee mama's?' vroeg ze hoopvol.
'Jasmijn en Camilla hebben maar één mama. Voor altijd. En één mama hebben is véél leuker hoor.' probeerde ik haar te overtuigen. Maar ze bleef bij haar standpunt, het is gewoon oneerlijk.

Ik neuriede zachtjes liedjes en wiegde mijn armen op en neer voor Camilla, die haar oogjes steeds vaker dicht liet vallen, totdat ze dicht bleven. Op het moment dat ik haar in de box legde werd er op het raam geklopt en ik trok het gordijn een stukje aan de kant. Met een glimlach liep ik naar de voordeur, die ik met een nog grotere glimlach voor Laurens opende. 'Wat doe jij hier?' ik gebaarde dat hij zachtjes moest doen maar dat hij wel binnen mocht komen. Lachend sloeg hij zijn armen om mijn middel en drukte me tegen zich aan.
'Ik miste je.' Was zijn excuus en hij zoende me. Lang en oh zó fijn.
'Ik heb huisarrest, weet je nog.'
'Eva en Wolfs zijn er nu toch niet?' ik gebaarde weer dat hij zachtjes moest doen.
'Jasmijn is nog wakker. Die lult alles door.' Mijn kleine klikspaan dat ze is.
'Is het nog geen bed tijd dan?' kuste Laurens me weer en giechelend knikte ik.
'Ze mocht vijf minuutjes langer tv kijken.' vertelde ik hem wat ik had beloofd. 'Die zijn bijna om.' En ik wilde het wel eerlijk houden. Vijf minuten zijn vijf minuten. Ook al kan ze nog geen klok lezen. 'Wacht hier maar.' Trok ik de deur van de wc open. Laurens lachte en ik gebaarde opnieuw dat Jasmijn op hoor-afstand zat en álles hoorde als het haar uit kwam.
'Wat deed je Robbie?' wilde Jasmijn weten toen ik terug de woonkamer in kwam.
'Er stond iemand aan de deur.' Loog ik niet, want ook al is ze pas bijna vier, ze is slimmer dan ik af en toe denk.
'Oké.' Nam ze er genoegen mee.
'En het is zo bedtijd,' zette ik de televisie alvast uit en Jasmijn gaf een gil uit protest. 'Stil. Milla slaapt.' Zei ik streng en ik keek eventjes in de box. Gelukkig sliep Camilla gewoon veder.
Nog geen tien minuten later kwam ik tevreden naar beneden gelopen. Jasmijn was een keertje makkelijk geweest vandaag, gelukkig maar. Als haar ouders er niet waren was ze in ster in moeilijk doen over naar bed toe gaan. Al is ze natuurlijk altijd overal een ster in. Gelijk trok ik Laurens de wc uit en lachend sloeg ik mijn armen om zijn nek. 'Zo. Die slaapt.' Kuste ik hem tevreden waarna ik hem meenam naar de woonkamer en we samen op de bank neer plofte. 'En Wolf en Eva komen pas ná negen uur weer thuis dus we hebben heel lang voor onszelf.' Blij keek ik hem aan en blij gaf ik hem weer een kus.
'En dat weet je zeker?' lachte Laurens en ik knikte.
'Wolf en Eva samen cadeaus uitzoeken.. Dat kan nog nachtwerk worden.' Ik wist dat het fout was, aangezien ik nog steeds huisarrest heb maar het kon me op de een of andere manier niet zo veel schelen. Ik voelde me wel licht schuldig tegenover Eva en Wolfs, maar ik voelde me zo fijn bij Laurens in zijn armen. Als ik niets vertelde zouden ze het toch niet te weten komen.