Het verhaal van Robin

50.

Eva.

Met een dekentje over haar heen getrokken zat Robin op de bank. Mét tegenzin, ik had haar er bijna naartoe moeten dragen omdat ze bleef weigeren. Ze wilde alleen zijn in haar kamer maar ik vond dat ze niet de hele dag opgesloten kon zitten. Voorzichtig en zo goed als ik kon verzorgde ik de wonden op haar armen zoals me was uitgelegd te doen en ik probeerde te pijnlijke geluiden die Robin maakte even te negeren. Dit moest. 'Zo,' zei ik tevreden toen ik klaar was.
'Je moet nog verband erop doen. En pleisters.'
'Als je slaapt krijg je pleister.' Omdat ze er ander aan zat in haar slaap. Verder moest het zo veel mogelijk "luchten". Dan zou het sneller genezen.
'Maar het ziet er eng uit..' zei Robin zachtjes en ik streelde een pluk haar achter haar oor.
'Dan kijk je er niet naar..' ze zuchtte en ging weer liggen. Ze draaide haar hoofd weg zodat ik haar niet meer kon aankijken en zij mij niet. 'Jaap komt strakjes, oké?' of ze het nu wel of niet goed vond, komen zou hij.
'Ik praat niet meer met Jaap.' Zei ze dan ook zoals ik had verwacht.
'Dan praat Jaap alleen met jou, ook goed.' Ik boog over haar heen, drukt een kus op haar boze hoofd en liet haar maar weer even met rust.
Zo goed als ik kon liep ik de keuken in en onderweg kwam ik Wolfs aan tafel tegen. Jasmijn zat in haar wipstoel aan tafel en hij kietelde haar zachtjes, wat ze fantastisch vond. 'Hoe is het met m'n andere patiënt?'
'Goed hoor. Ik heb lunch voor je gemaakt.' Zei hij trots en ik schoof naast hem aan tafel.
'Ik zie het, mét chocomel.' Hij grijnsde. 'Dankjewel.' Uit het glas was al gedronken wat verraadde dat hij het voor de zekerheid had geproefd voordat hij het voor me neer had gezet. Ik zag Jasmijn haar gezichtje ineens betrekken en ze ging steeds moeilijker kijken. Voorzichtig stopte ik Wolfs zijn handen. 'Stop maar even,' zei ik hem. Voordat ze zou gaan gillen dat ze het niet meer leuk vond. Ze had nu eventjes haar rust nodig. 'Ze zit te poepen.' Wolfs lachte.
'Eetsmakelijk.'   

'Vind je het fijn dat je weer hier bent Robin?' vroeg Jaap. Omdat Robin te zwak was om elke keer naar hem te komen zou hij de aankomende tijd bij ons thuis komen. Hij had me gevraagd erbij te blijven en gezegd dat hij dat vaker wilde doen. Zodat Robin ook met ons zou praten.
'Nee..' zei ze zachtjes, zonder een van ons aan te kijken.
'En waarom vind je dat niet fijn?' geen antwoord. 'Was je liever in het ziekenhuis gebleven?' weer geen antwoord. Ik keek haar aan, probeerde oog contact te maken maar dat negeerde ze. Ze keek naar beneden en bleef daar staren. 'Ik denk wel dat het fijn is om weer thuis te zijn.' ging Jaap verder. 'Weer in je eigen bed, in je eigen kamer.' Voorzichtig knikte Robin haar hoofd en er viel even een stilte daarna. 'Heb je geen zin om te praten?'
'Nee.'
'En alleen met mij? Zonder Eva?' hierop was het antwoord ook negatief. Ik wisselde een blik met Jaap, een blik die aangaf dat ik nu al geen idee meer had wat ik met haar aan moet. 'Dan gaan we het spel doen. Ik heb het meegenomen.' Jaap haalde een doos uit de plastic zak die hij naast zijn gewone tas bij had. Zo'n typische psychiater tas. Robin gromde maar kwam wel wat meer overeind. Blijkbaar wist ze dat dit moest. Ik had geen idee wat het precies inhield want ik had Robin er nog nooit over gehoord. Al had ik eigenlijk nog nooit iets gehoord over Jaap, ze wilde er nooit over praten. 'Leg jij het aan Eva uit, dan doet ze ook mee.' Jaap zette het spelletje op tafel.
'Je moet om de beurt een tak uit de boom trekken net zo lang totdat er banaantjes door de boomstam naar beneden vallen. Dan moet je een vraag van Jaap beantwoorden.' Ik keek naar de plastic boom die ineens op tafel stond en snapte het meteen. Robin trok als eerste een blad en tot haar opluchting gebeurde er nog niks. Na vijf bladeren vielen de eerste banaatjes door de boom heen.
'Moeten we dit stomme spel echt doen?' wilde Robin weten en Jaap knikte. Ze zuchtte.
'Wat is je lievelingskleur.' Ik begreep er nu al niks meer van. Ik had ander soort vragen verwacht.
'Roze.' Zei Robin gelijk en daarna keek Jaap naar mij.
'Oh uhm.. Blauw.' Bedacht ik snel. Ik wist eigenlijk niet eens of ik wel écht een lievelingskleur had. Nog nooit over na gedacht. Zij mocht het volgende blad weer trekken en weer viel er wat naar beneden.
'Jullie lievelingseten?'
'Chinees!' riep ik gelijk en voor het eerst sinds weken zag ik Robin lachen. Dat voelde zo goed.
'Lasagne.' Zei Robin.
'Heel goed. De volgende vraag gaan we anders doen, dan mogen jullie er een aan elkaar stellen.' De eerst volgende die weer een vraag mocht beantwoorden was ik en Robin dacht diep na.
'Ik weet geen vraag..' zei ze daarna.
'Vast wel. Denk maar even goed na.' Moedigde Jaap aan. Robin knikte en na nog even nadenken leek ze iets gevonden hebben. Ik zag haar even moed bij elkaar verzamelen voordat ze het ook daadwerkelijk vroeg.
'Waarom neem je mij in huis.. Als je toch geen tijd voor me hebt?' vroeg ze zachtjes. Verbaast keek ik haar aan. Ik wist niet zo goed waar dit ineens vandaan kwam en wist het dus ook niet zo goed te beantwoorden. 'Waarom zeg je niks?' vroeg ze nog zachter, toen ik voor haar te lang stil bleef.
'Ik denk dat je Eva een beetje overvalt met deze vraag.' Zei Jaap.
'Ja, een beetje..' knikte ik. 'Waarom denk je dat ik geen tijd voor je hebt?' ze haalde haar schouders op.
'Die heb je ook niet.' Vond ze. Ik wilde er op reageren maar zag dat Jaap dat stopte.
'Voel je je in de steek gelaten door Eva?' vroeg hij en voorzichtig knikte Robin.
'Iedereen laat me in de steek.' Fluisterde ze en ze begon te huilen. Ik wilde haar omhelzen maar wist niet of dit mocht. Toen Jaap me toeknikte deed ik het toch maar. Ik had geen idee wat ik hierop moest zeggen of moest doen. Nooit had ik geweten dat zij zich zo voelde.

Vermoeid van dit hele gesprek liet ik me naast Wolfs op bed vallen. Robin sliep, Jasmijn sliep en Wolfs had ik wakker gemaakt toen ik tegen hem aan kroop. Het was pas middag maar we waren allemaal moe. 'Ik heb Robin in de steek gelaten..' zei ik zachtjes en hij keek me verbaast aan. Ook al was het praktisch donker in de kamer, ik zag het.
'Hoe kom je daar nou bij gek.'
'Dat denkt ze.. Zo ziet zij dat..' zuchtte ik. Ik vertelde hem hoe het was gegaan. Hoe we eerste zinloze vragen, waarvan Jaap me later nog had uitgelegd dat de vraag niet zoveel uit maakte maar het eerlijke antwoord van Robin wel, moesten beantwoorden en hoe het spelletje was geëindigd. 'Ze voelt zich in de steek gelaten door mij en ik heb het niet eens in de gaten gehad..'
'Wat zei Jaap daarop dan?'
'Dat ik ook zorgen om Jasmijn en jou heb en dus niet continu alleen met haar bezig kan zijn. Maar dat ik wel maar aandacht en zorgen verdeel en haar net zo veel probeer te helpen.. Dat snapt ze alleen niet.'
'Ik denk dat wij ons niet goed hebben gerealiseerd dat het nu anders is dan toen in de Ponti.' Zei Wolfs ineens. Ik knikte, dat had ik ook al bedacht. Het was toen ook anders natuurlijk. Ik had alleen Robin om me zorgen om te maken. Ik had toen ook alleen aandacht voor haar en niemand anders.
'Ik vind het ook moeilijk.. Robin en Jasmijn samen. Maar ik heb haar nooit in de steek gelaten.. Ik moet het alleen verdelen.' Wolfs aaide over mijn arm en trok me dichter tegen zich aan. 'Misschien was het toch niet zo'n goed idee om haar bij ons te laten wonen. Blijkbaar kan ik het niet.' Ik probeerde mijn emotionele gevoelens er buiten te laten maar ik hoorde zelf ook wel aan mijn stem dat dat mislukte.
'Geef je nou op?' vroeg Wolfs verbaast en het bleef even stil. 'Valt me van je tegen Eva..'
'Ik geef niet op.' Zuchtte ik. 'Maar als het beter is voor Robin dan is dat maar zo.' Alleen al van het idee werd ik ontzettend verdrietig.
'Wat beter? Een ander pleeggezin? Bij mensen terecht komen die ze helemaal niet kent en vertrouwd? Ik denk het ook.' Hij klonk boos en er viel weer even een stilte. Natuurlijk was dat niet beter voor Robin. 'We hebben deze keuze gemaakt omdat die het beste was, weet je nog?' zei hij rustig en ik knikte tegen zijn borst aan. 'Het komt echt wel goed met d'r. Het is misschien ook wel logisch dat ze zich in de steek gelaten voelt, met alles wat er is gebeurd. Ze was gewend volledige aandacht van jou te krijgen de hele dag door maar dat gaat nu niet meer. Dat betekend niet dat je haar in de steek laat en ook niet dat het niet goed voor haar is om hier te wonen. Als je meer kinderen hebt moet je je aandacht verdelen Eva.' Ik knikte weer.
'Weet ik ook wel..' toch was het fijn het nog even uit zijn mond te horen. 'Ze is ook enig kind geweest hè.. Ze kent dit niet goed.' Ze was nog klein toen haar zusje overleed dus had ze ook geen idee hoe het is om een gezin met meerdere personen te hebben. 'We moeten in ieder geval vaker met haar praten. Allebei. En als ze niet wilt moet het maar met zo'n spelletje.' Had Jaap me gezegd. 'En goed opletten of ze niet nog depressiever wordt.. Zorgen dat ze weer wat meer leuke dingen gaat doen.'
'Komt goed.' Wolfs drukte een kus op mijn voorhoofd. 'Samen.' Ik knikte. Samen zouden we dit gaan doen. Samen zouden we Robin laten weten dat we haar nooit in de steek zouden laten. Nooit.