Het verhaal van Robin

42.

Eva.

Zuchtend liet ik me in bed vallen. Eventjes had ik zoveel zin om zo hard te huilen. Keihard, en nooit meer stoppen. Alles eruit laten, geen idee wat ik er mee verder zou komen. Waarom moest dit nu juist allemaal gebeuren. Juist nu, nu ik net zo gelukkig was. De gelukkigste op deze hele aardbol. Het hele jaar was zo perfect geweest, zo'n hoogtepunt. Het voornemen dat dit nieuwe jaar alleen maar beter zou worden was al snel mislukt. Alles ging mis.
Uit frustratie duwde ik mijn hoofd in het kussen en ik gilde net zo lang net zo hard totdat ik geen adem meer had. Ik hoorde het gehuil dat aangaf dat het al weer tijd was om te eten en ik besloot dat het verstandig was om gewoon weer verder te gaan met het leven. Zoals het altijd al ging. 

'Wat maakte je voor een lawaai?' ik zag hoe klungelig hij de spaghetti slierten om zijn vork probeerde te draaien en een hap nam. Een hap lucht.
'Oh.. Teen gestoten.' Mompelde ik en ik liep door naar de keuken.
Moeder zijn leek zo geweldig en daar ben ik ook absoluut niet in teleurgesteld, maar het valt me zwaar. Veel meer dan ik had gedacht. Zeker nu ik er praktisch alleen voor stond.
'Kusje d'rop?' ik hoorde de grijns in zijn stem en grinnikte. Wat er ook was hij kon me met iets kleins en iets stoms toch weer even laten lachen.
'Eet je spaghetti nou maar.' Ik maakte het flesje voor mijn baby klaar. Terwijl mijn meisje gulzig dronk in mijn armen keek ik naar hem. Ik keek toe maar bekeek hem ook goed. Niks was hij veranderd, helemaal niks terwijl het helemaal niet meer het zelfde was als een maand geleden. Wat als dit echt de rest van zijn leven zou blijven? Zou ik dat aankunnen? Zou ik dat vol kunnen houden? Kon ik dat verdragen? Maar had ik wel een keuze hierin? Nee. Ik moest maar. 'Gebruik je lepel nou, dat eet makkelijker.' Zoveel makkelijker.
'Ik ben geen klein kind Eef.' Zuchtte hij.
'Nee, maar wel blind.' Wreef ik het er nog een keer in. Hij taste naast zich naar zijn lepel en weer keek ik toe. Hem helpen stond hij meestal niet toe en al snel had ik dat dus ook opgegeven. Het zorgde alleen maar voor ellendelange nutteloze discussies waar we allebei chagrijnig van werden. Niemand die er wat aan had dus.
Een lange stilte was gevallen die verbroken werd door een bescheiden boer van Jasmijn. 'Gezondheid.' Lachend klopte ik op haar ruggetje en ik drukte een kusje op haar wangetje. Zo klein dat ze is, zo groot al weer vergeleken met een maand geleden. 'Heb je genoeg gehad?' het laatste beetje uit haar fles hoefde ze niet meer en nadat ik haar luier had verschoont had ik haar in de box gelegd.
'Doe je haar nog in bad zo?'
'Ik douche even snel met haar denk ik..' ik had er geen energie meer voor. Helemaal niet als ik ook nog naar het ziekenhuis toe wilde.
'Je gaat niet nog naar het ziekenhuis toe hoor. Jij blijft gewoon thuis de rest van de avond.' Ik bleef stil. 'Eef?' vroeg hij, om zeker te weten of ik er nog wel was.
'Ja..' ik kon er niet eens meer tegenin gaan. Ook al was ik het er niet mee eens, ging ik gewoon als ik dat wilde, hij kon me toch tegenhouden.
Uiteindelijk had ik haar toch maar in bad gedaan, samen met Wolfs. Hij vond het heerlijk om haar mee in bad te nemen en zij net zo. 'Ze valt bijna in slaap..' fluisterde ik terwijl ik zijn rug waste. Het nadeel voor hem was dat ik er altijd bij moest blijven, hij eigenlijk nooit alleen met haar kon zijn. Zeker niet in bad. Ik vertelde hem hoe ze in zijn armen lag, tevreden met haar oogjes gesloten. Dat vond hij fijn, dat wist ik. Ik vertelde het dan ook heel vaak. Hoe ze eruit zag, wat ik haar had aangetrokken die dag, hoe haar lipjes omhoog krulde als ze tevreden was, hoe moeilijk ze kon kijken.. Alles wat hij nu moest missen. 'Blijf je nog in bad?' vroeg ik terwijl ik Jasmijn afdroogde. Hij knikte en boog naar voren om het bad voller te laten lopen, het warmer te maken. Eventjes keek ik het toe, totdat hij de douche aanzette.
'Shit.' Mompelde hij en snel schoot ik te hulp. 'Dankje..' ik zei niks, gaf hem alleen een kus op zijn voorhoofd en gooide een halve fles schuim in het water.
'Ik kom de kraan zo weer dicht draaien.' Zei ik hem toen ik de badkamer met Jasmijn verliet. 

Soms frustreerde het me heel erg dat hij overal hulp bij nodig had. Dat hij de simpelste en stomste dingen niet eens meer zelf kon. Maar elke keer bedacht ik me al snel dat het hem net zo frustreerde, nog meer als mij waarschijnlijk. Ik moest me ook niet zo aanstellen, was het nou zo erg om hem te helpen? Nee, dat was het niet. Het was erg dat hij het niet meer zelf kon.
Hij had met moeite voor elkaar gekregen dat ik bij hem in bad was gestapt en daar was ik blij om. Niet dat ik iets kon ontspannen maar het idee dat ik dat wel probeerde gaf me al rust. 'Ontspan eens,' zei Wolfs dan ook en ik lachte.
'Ik doe m'n best..' zei ik daarna serieus. Ik liet me meer tegen hem aan hangen, als teken dat ik ook echt mijn best deed. Hij drukte een kus op mijn wang. Zijn armen klemde om mijn middel en mijn armen over die van hem. 'Ga je morgen met me mee?'
'Waar heen?' ik zuchtte, alsof hij dat zelf niet kon bedenken.
'Naar het ziekenhuis.'
'Oh, ga jij niet met mij mee dan?'
'Waar naartoe?' vroeg ik zonder na te denken. Hij lachte.
'Morgen heb ik toch controle in het ziekenhuis.' Ik knikte, dat was waar ook.
'Dan gaan we daarna gelijk naar Robin.' Besloot ik. Gelukkig was de controle in de ochtend en kon ik dus snel weer naar mijn vriendinnetje toe. Ik probeerde zo veel mogelijk bij haar te zijn, haar hand vast te houden en tegen haar te praten. Of ze me nou hoorde of niet. Zo had ik tenminste het gevoel dat ik er voor haar was, want dat was ik de laatste weken totaal niet.
'Je kan niet elke seconde van de dag naast haar zitten hè lieverd.'
'Dat weet ik..' zuchtend liet ik mijn hoofd tegen die van hem aan rusten. 'Maar het voelt alsof ik haar dan in de steek laat.. Alweer..'
'Niet alweer. Je hebt haar nooit in de steek gelaten Eef.' Hij had het al vaker tegen me gezegd. Al heel vaak.
'Wel.'
'Niet.' Ik wilde weer zeggen van wel maar het lukte me niet eens. Ik voelde een snik opkomen en probeerde die in te slikken. De tranen begonnen te branden en ook die probeerde ik terug te duwen naar waar ze vandaan kwamen.
'Ik mis haar zo..' zei ik zachtjes, in de hoop dat er verder niks aan mijn stem te horen was
'Ik ook..' er viel een korte stilte. 'Haar grapjes, haar lach, haar verhalen..' ik knikte gelijk. Hij zag dat dan niet, hij voelde het wel. Precies dat.
'Haar stem.' Ik miste haar stem sowieso. Zo rustgevend als die altijd klonk als ze iets vertelde, als we samen aan het praten waren. Hoe lief als ze met Jasmijn knuffelde.
'Ze komt weer terug lieverd. Je weet wat de artsen hebben gezegd.' weer knikte ik. 'Ze houden haar een paar dagen in coma zodat ze een beetje aansterkt.'
'Ik weet het.. Maar ik wil haar zo graag terug, hier. Bij ons.'
'Dat komt snel weer..' hij drukte een kus op mijn voorhoofd. Ik hoopte het. Als ze überhaupt nog wel terug mocht komen bij ons.