Het verhaal van Robin

8.

Verbaast stond ik op van mijn bed, toen ik dacht de stem van Eva te horen. Ze klonk alleen niet zo lief als de vorige keer. Ze klonk best wel boos. Tegen mama. Het volume ging al snel omlaag en ik sloop de trap af naar beneden, om te kijken wat er aan de hand is. Waarom Eva zo boos is.. Want Eva mag niet boos zijn. 'Mama?' voorzichtig opende ik de deur naar de woonkamer en ik zag mama in de stoel zitten. Wolf stond en Eva zat op papa's plek op de bank. Als papa dat zou zien.. Dan zou hij echt heel erg boos worden.
'Ga maar weer naar boven lieverd.' Zei mama gelijk maar dat wilde ik eigenlijk niet. Ik wilde bij Eva blijven. Maar misschien dat Eva wel nog een keertje mijn kamer wilde zien.
'Mag Eva dan mee?' vroeg ik voorzichtig aan mama. Het bleef heel eventjes stil omdat mama er over na moest denken. Toch knikte ze. Gelukkig. Eva stond op en liep met me mee.
'Was je aan het knutselen?' vroeg ze me toen we mijn kamer binnen kwamen en ze wees op mijn bureautje waar mijn spulletjes op lagen. Dat had ik inderdaad gedaan vanmorgen, voordat ik even op bed was gaan liggen. Omdat alles zoveel pijn doet. Ik tilde het blad op en liet het aan Eva zien. Stiekem wel een beetje trots op wat ik had getekend.
'Dat ben jij,' vertelde ik haar en ik wees haar aan op mijn tekening. In haar grote mooie prinsessenjurk, de jurk die ik ook zo graag wil.
'Wat kan je mooi tekenen.' Vond ze en ik glimlachte voorzichtig. Verlegen door haar compliment. Dat had nog nooit iemand tegen me gezegd. Alleen mama. Volgens mama heb ik heel veel talent, maar mama is de enige die dat vind.
'En dat is jouw grijze man.' Ging ik verder.
'Wolfs.' Ik knikte. Grijze Wolf. 'En dat ben jij?' raadde ze het in één keer goed. Ik knikte weer. Daarna wees ze de baby aan. Mijn zusje. Mijn zusje die ik zelf had bedacht. 'En dat?'
'De baby. Mijn zusje.' Vertelde ik trots en ze keek me verbaast aan.
'Jouw zusje?' vroeg Eva voor de zekerheid en ik knikte.
'Ik wil dat jij mijn mama bent..' bekende ik. 'Je bent zo lief.' En dan wilde ik heel graag dat ze een baby'tje zou hebben. Mijn zusje. Eva bleef eventjes stil en ik was bang dat ze mijn idee stom vond. Ze ging op mijn bed zitten en klopte naast haar, als teken dat ik bij haar moest komen zitten. En dat deed ik ook gelijk.
'Je hebt toch al een hele lieve mama?' vroeg ze me. Jawel, maar als ik een andere mama heb, hoeft mama zich ook geen zorgen meer om mij te maken. En dan kan papa niet boos worden op mij en dan hoeft mama niet boos te worden op papa. Want dan krijgt zij altijd de klappen. Of dan moet ze weer naar de kelder, voor de hele avond. Soms ook nog 's nachts. 'Robin?'
'Ja.. Maar jij bent ook lief..' zei ik zachtjes en ik keek naar de tekening in mijn handen. Ik wilde geen klappen meer, ik wilde geen pijn. 'En ik wil zo graag een zusje..' en van papa en mama krijg ik geen zusje. Ook al heeft mama wel eens gezegd dat ze heel graag nog een kindje zou willen. Een baby'tje. Maar misschien is het ook wel beter dat ik geen zusje heb. Ik weet eigenlijk niet of ik haar wel goed genoeg kan beschermen tegen papa. En dat moet ik wel kunnen.
'Ik wilde vroeger ook altijd een zusje.' Eva aaide over mijn hoofd.
'Heb je ook geen zusje?' ze schudde haar hoofd.
'Jammer hè?' we wilde allebei dus graag een zusje. 'Ik heb wel een grote broer.' Vertelde ze me. 'Maar dat is natuurlijk niet zo leuk als een zusje.' Ik schudde mijn hoofd. Misschien wilde ik ook nog wel een grote broer. Of een grote zus. Want met een grote broer of zus kan je altijd leuke dingen doen. 'Weetje Robin.. Ik heb nooit een moeder gehad..' nooit een mama? Geschrokken keek ik haar aan. 'En dat is niet erg.. Ik wil je alleen vertellen dat je heel erg blij moet zijn met jouw mama..' ze wreef over mijn been. 'En je wilt mij niet als mama hoor, dan ben ik een stuk minder lief.' We lachte allebei.
'En je papa? Was die wel lief?' Eva had dus alleen een papa en een broer.
'Ja,' knikte ze. 'En jouw papa?' vroeg ze gelijk en ik bleef stil. Ik wil net zo'n lieve papa als die van haar. 'Wil je me iets vertellen Robin?' ik schudde mijn hoofd. Ze mocht het echt niet weten. Als papa daar achter zou komen, dan zou hij echt heel erg boos worden. Misschien moet ik dan wel naar de kelder. De hele nacht. In de kou, op de grond. Of papa doet me weer pijn. En misschien wel allebei. Eva pakte lief mijn hand vast. Zo fijn. 'Je weet toch dat je me alles kan vertellen? Echt alles.' Het klonk heel overtuigend. Ik wilde haar ook heel graag alles vertellen. Eva zou mijn geheimpje wel bewaren toch? Maar wat als papa er achter zou komen? Dat wil ik echt niet. Misschien dat ik beter mijn mond toch op slot kan houden, zoals ik papa heb beloofd. 'Er is helemaal niets dat ik stom of gek vind.' Zou ze mij dan ook echt niet stom of gek vinden? 'Weet je nog dat je fotolijstje viel gisteren? En ik het opraapte?' ik knikte. Dat wist ik nog wel. 'Ik heb het gezien..' zei ze. Had ze de handdoeken gezien? Als ze het maar niet aan papa zou vertellen, want ik had ze heel erg vies gemaakt. Daarom had ik het verstopt. Als papa en mama dan niet thuis zouden zijn, zou ik het schoonmaken. Maar er was zoveel bloed en alles was zo vies.. Ik moest de handdoek wel vies maken. 'Is dat jouw bloed op de handdoek?' hoe wist Eva dat allemaal zo snel. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Ja of nee zeggen. Ineens knikte mijn hoofd. 'Wil je me vertellen wat er is gebeurd? Heeft papa dat gedaan?' ik had de afgelopen paar seconde gevochten tegen de tranen maar ineens had ik een hele waterval. Eva trok me tegen zich aan en ze troostte me. 'Doet papa je pijn?' wat moest ik nou zeggen? Ik wil het haar zo graag vertellen, omdat ze zo lief voor me is. En omdat ik het haar kan vertellen. Dat zegt ze, dat voel ik. Maar ik ben zo bang dat papa er achter komt. 'Vertel het maar.' Eva won van papa.
'Ja..' snikte ik, zo zacht mogelijk. Misschien dat papa al thuis was gekomen, zonder dat ik het had gehoord. Eva pakte mijn hoofd in haar handen en ze dwong me haar aan te kijken. Maar ik durfde haar niet aan te kijken. Ik schaam me, omdat het mijn eigen schuld is dat papa me pijn doet.
'Lieverd, luister. Wat je papa doet mag niet. Hij mag je geen pijn doen. En jij hebt helemaal niets verkeerd gedaan.' Ook dat wist ze blijkbaar. 'Geloof je me?'
'Maar..' ik durfde niet zo goed verder te praten.
'Vertel het maar.' Lief wreef Eva over mijn arm. 'Niets is raar en niets is jouw schuld.' Niet mijn schuld? Maar papa zegt altijd van wel. Alles wat mis gaat is mijn schuld. 'En huilen mag,' glimlachte ze. Waarschijnlijk had ze door dat ik mijn tranen weer binnen probeerde te houden. Huilen mag dus bij Eva. Dat is wel fijn. 'Mag je niets vertellen van papa?' ik knikte. 'Wordt hij dan boos?' Eva is echt een goede politie agent. Ze weet alles! Ik kon er echt niets aan doen om mijn tranen te stoppen en omdat het bij Eva veilig is, kroop ik dichter tegen haar aan. 'Ik ga je helpen Robin.' Beloofde ze me. 'Ik zal er voor zorgen dat je vader je nooit meer pijn zal doen.'
'Echt?' wilde ik het wel geloven maar wist ik niet of het waar zou zijn. Papa is héél sterk, misschien dat hij Eva dan wel pijn gaat doen. En dat wil ik echt niet, dat mag niet. Eva knikte en gelijk geloofde ik haar. Eva doet wat ze beloofd.
'Maar daarvoor zal ik wel een aantal vervelende vragen moeten stellen..' zei ze voorzichtig en ik keek haar aan. Ik wilde eigenlijk helemaal geen vervelende vragen. 'Alles op z'n tijd. En als je geen antwoord wilt geven dan hoeft dat niet gelijk.' Ze ging met haar hand door mijn haar en aaide over mijn arm.
'Wat gaat er allemaal gebeuren dan?' wilde ik weten. Zou papa me daarna echt geen pijn meer doen? Kon Eva daar echt voor zorgen?
'Je gaat mee met mij en dan gaan we praten, op het bureau. Samen met mama en de vrouw van jeugdzorg.' Legde ze uit en ik vond dit niet zo'n heel goed plan.
'Ik vind haar eng..' gaf ik eerlijk toe en Eva glimlachte.
'Ik ben er toch bij?' dat is waar. Eva helpt me. 'Je kan alles toch aan mij vertellen?' dat is ook waar. Eva luistert heel graag naar mij, ook al zeg ik niet zo veel. En ze vind me nog steeds niet stom of raar. 'Weet mama er van?' vroeg ze ineens en ik schudde mijn hoofd. Mama weet het niet en mama mag het eigenlijk ook niet weten. Ze is er nooit bij, als papa me pijn doet en ik mag het haar ook echt niet vertellen van papa.
'Ga je het aan mama vertellen?' dat mocht ze niet doen hoor.
'Dat doen we samen. Ik help je.' Knikte Eva.
'Blijf je bij me?' Eva knikte weer en kneep zachtjes in mijn hand. We moesten het mama dus echt geen vertellen.
'Ik help je.' Herhaalde Eva haar woorden. 'Dat beloof ik.'
'En wat gaat er dan met papa gebeuren? Krijgt hij straf van jou?'
'Ja.' Bevestigde Eva en ik wist eventjes niet zo goed wat ik daar mee moest. Ik wilde heel graag dat papa zou ophouden en dat hij mij of mama geen pijn meer kon doen. Maar wat als hij na de straf nog steeds boos zou zijn? Op mij? 'Ga je mee?' Eva stond al op van mijn bed.
'Mag ik dan mijn spulletjes mee nemen?' wees ik naar mijn tekenmap op mijn bureau.
'Tuurlijk.' Glimlachte Eva en ze hielp me met alles in mijn tas doen. Zodat ik dat kon meenemen.
Beneden moest ik eventjes van Eva op de trap gaan zitten. Wolf had me verteld dat hij me heel erg dapper vind en Eva vond dat ook. En papa zou me echt nooit meer pijn doen, als ik zo dapper zou blijven. Maar dapper zijn is zo moeilijk..