Het verhaal van Robin

27.

Eva was boven met Camilla gaan douche terwijl Wolfs met Jasmijn op pad was gegaan om oom Maus te halen en de goede verf en behang, zodat ze aan haar nieuwe kamer konden beginnen. De kleuter had uiteraard weer eens totaal geen geduld en alles moest zo snel mogelijk. Ik twijfelde nog steeds of ik mama moest bellen. Was het niet stom om te vragen of ik langs mocht komen? Om te vragen of ze me weer eens wilde zien? En daarbij wist ik nog steeds niet wat ik tegen haar moest zeggen, hoe ik het haar moest vragen. Zuchtend hakte ik de knoop door terwijl ik ondersteboven op de bank hing en de toon die liet merken dat de telefoon van mama overging leek nooit op te houden. Totdat het wel ophield en ik de voicemail kreeg. Ik probeerde het nog een keer en daarna nog drie keer maar het had geen zin. 'Dan niet.' Brommend drukte ik mijn telefoon uit en mokkend liep ik weg, naar boven. Dan ging ik wel de hele dag in bed liggen.
Ik schrok ineens wakker van een klop op mijn deur. Blijkbaar was ik zo lui dat ik gewoon in slaap was gevallen. 'Ik ga wandelen met Milla!' riep Eva.
'Oké..' ik zuchtte in mezelf. 'Laat mij maar in de steek..' mompelde ik er achter aan. Ook in mezelf. Maar blijkbaar had Eva iets gehoord.
'Wat zeg je?'
'Niks. Doei.' Trok ik de deken over me heen.
'Mag ik binnen komen Robin?'
'Ja hoor..' ik hoorde de deur open gaan en Eva kort lachen.
'Wat doe je nou weer in bed joh. Lui kind dat je bent.'
'Ik ben chagrijnig.' Was mijn excuus. Eva kwam naast me zitten en ze maakte mijn hoofd vrij.
'En waarom ben je chagrijnig?' ik keek haar lang aan, naar haar lieve, bezorgde gezicht en haalde uiteindelijk mijn schouders op. 'Is het mama?' deed ze een gok en ik knikte.
'Ze nam niet op..'
'Geen enkele keer dat je haar hebt geprobeerd te bellen?' keek ze me ongelovig aan en blijkbaar sprak mijn gezicht boekdelen. 'En jij laat dat je dag verpesten en bent de rest van de dag maar chaggie?' ik knikte maar. 'Sukkel.' Lachend trok ze me aan mijn armen uit bed. 'Kom, dan gaan we naar de stad.'
'Ik ga niet helemaal naar de stad lopen..' daar had ik dus echt geen zin in. Dan waren we morgen nog aan het lopen. Eva lachte.
'Dan gaan we toch met de auto. We wandelen in de stad wel.'
'En shoppen.'
'Heb je geld dan?'
'Tuurlijk. Ik heb jou toch?' keek ik haar grijnzend aan waarna ik haar naar beneden toe volgde.
'Het is goed met jou.' Ik knikte.
'Zeker.' Ik haalde Camilla uit de box en kleedde haar voorzichtig lekker warm aan terwijl Eva een tas voor haar inpakte. Een middag de stad in met Eva en baby Camilla is natuurlijk ook veel leuker dan naar mama toe. Zeker als zij toch geen zin in mij heeft.  

Nadat we de halve stad door waren geweest en flink wat nieuwe kleertjes voor Camilla hadden gescoord vond Eva het tijd voor warme chocomel. En daar was ik het totaal niet mee oneens. De laatste maand van het jaar met alle feestdagen vind ik prachtig, maar de kou totaal niet. Zachtjes kietelde ik over Camilla haar buikje en zoals altijd gierde ze. Ze is net zoals haar grote zus dat was een vrolijke baby. Een baby die mij altijd weer blij kan maken en dat ook steeds doet. Het klinkt misschien een beetje gek maar Jasmijn had me zeker geholpen door die moeilijke tijd. Eva en Wolfs natuurlijk vooral, maar de glimlach of het gegiechel van mijn kleine zusje maakte alles altijd weer goed. Omdat ze overal tevreden mee was en overal van genoot. Omdat het leven voor haar nog maar zo simpel is. Net zoals Camilla nu. 'Ben je er nog?' blijkbaar was Eva al terug gekomen met het warme flesje melk en ik tilde Camilla voor haar uit de wagen. 'Waar dacht je aan?'
'Niets bijzonders.' Ze glimlachte en knikte.
'Wat dacht je? Ik bestel ook een stuk taart?' ging ze over op een anders onderwerp en lachend knikte ik.
'Ik heb toch ook voor jou besteld.' Ik had heust wel aan haar gedacht. 'Met extra slagroom.' Ze lachte en ik kreeg een knipoog.
'Goed voor m'n calorieën.'
'Zeik niet.' Vond ik. Eva was wel de laatste die daar op hoefde te letten of er iets over te klagen had.
'Ga je weer mee hardlopen?' negeerde ze mijn woorden en snel schudde ik mijn hoofd.
'Absoluut niet.' Ze lachte.
'Je zeurt altijd dat je weinig conditie hebt. Ga nou eens mee dan.'
'Het is zo saai..' bromde ik. Sporten is gewoon niks voor mij.
'Dan ga je toch naar de sportschool. Sporten kan ook leuk zijn.' Probeerde ze maar opnieuw schudde ik mijn hoofd.
'Niet bij mij.' Ik wilde het wel, omdat er echt iets aan mijn conditie moest gebeuren maar ik kon mezelf er gewoon niet over heen zetten.
'Ga met Syl?'
'Die sport al zeven dagen per week of zo.. Hockey.'
'Ik wil ook wel met je mee hoor..' ik haalde mijn schouders op. 'Oh, je hebt geen zin in mij. Logisch.' Lachte ze en ik schudde mijn hoofd. Dat was het helemaal niet. 'Ga weer dansen dan?' was haar laatste voorstel. 'Vroeger zat je toch ook op dansles?' dat is waar. Heel vroeger. Toen mama en Ilse nog leefde en het gezellig was thuis. 'Je mag van ons les nemen, dat weet je..' Eva hield de fles van Camilla tegen haar kin aan geklemd en legde haar hand op de mijne. 'Waarom wil je het nou niet?' opnieuw haalde ik mijn schouders op. Toen ik bij Eva en Wolfs kwam wonen hadden ze me al vrij snel verteld dat ik van hun weer op dansles mocht, omdat ik Eva wel eens verteld had dat ik dat vroeger zo leuk vond. Maar ik wilde het nooit meer.
'Dansles hoort bij vroeger..' probeerde ik uit te leggen. En vroeger was verleden tijd. Ik wilde er gewoon niet meer aan denken.
'Je wilt er niet aan denken, dat begrijp ik. Maar je danste toch toen mama er nog was?' ik knikte weer. 'Is het niet fijn om daar aan te denken dan?' ik haalde weer mijn schouders op en er viel een korte stilte.
'Mama gaf dansles..' deed ik nog een poging het uit te leggen.
'Ik snap het.' Eva kneep zachtjes in mijn hand. 'Denk er nog maar eens over na.' Ik knikte. Misschien moest ik dat ook maar eens doen. Misschien was het minder erg dan ik dacht. 'Zou je wel met me mee willen kijken waar we Jasmijn neer kunnen zetten? Kan ze misschien d'r energie eens kwijt.' Ik lachte.
'Dan moet ze wel streetdance of iets doen.. Geen ballet.'
'Misschien juist wel. Leert ze de rust eens kennen.' Lachte Eva mee en twijfelend schudde ik mijn hoofd. 'Die breekt de tent daar af.' Ik knikte. Precies. 'Gek hè, dat ze al bijna vier is..'
'De tijd gaat snel..' was ik het met Eva eens. 'Ondanks alles..' ik voelde Eva haar hand weer op de mijne en nam snel een slok van de warme chocomel.
'Je bent sterk Robin.' Ik knikte. Dat vertelde ze me wel vaker. In stilte begon ik aan mijn stuk taart. 'Wanneer ga je weer naar Jaap?' wilde ze weten.
'Maandag.' Het was al weer eventjes geleden dat ik bij Jaap was geweest en dat vond ik niet eens zo erg. Niet dat ik Jaap niet mocht, hij is juist hartstikke aardig en grappig en hij heeft me ook zeker geholpen de afgelopen jaren, maar omdat ik psychologische gesprekken nog steeds maar helemaal niets vind en ik er dus ook niet echt de behoefte aan heb.
'Er af en toe over blijven praten is belangrijk hè.' Dat wist ik ook wel. Eerst had ik bijna elke dag gesprekken, daarna steeds minder. Eén keer in de week, één keer in de twee weken, om de drie weken. En nu meestal om de vier of vijf weken. Gewoon om even door te spreken hoe alles ging en voor Jaap om te checken of dat ook echt zo is. 'Misschien dat Jaap je kan helpen met mama.'
'Misschien..' misschien wel, misschien niet. We keken elkaar lang en Eva glimlachte om mijn koppige antwoord. Ineens had ze een blik in haar ogen die ik niet gelijk kon plaatsen. Nieuwsgierig keek ik om, in de richting wat Eva moest zien. Mijn ogen gleden over de mensen totdat ik zag wat Eva hoogstwaarschijnlijk al had gezien.
'Robin?' mijn hoofd schoot terug naar Eva die haar hand op de mijne wilde leggen maar gelijk stond ik op toen ik de aanraking voelde. Alsof ze op een knopje had gedrukt dat mij liet op staan. Boos stapte ik naar een van de tafeltjes verderop waar ik mijn armen over elkaar sloeg.
'Zo, dus hier heb je wel tijd voor?' de mensen schoten uit elkaar en mama keek me met grote ogen aan.
'Robin, wat toevallig!' enthousiast stond ze op en wilde ze me omhelzen maar ik schudde haar van me af.
'En wie ben jij?' vroeg ik kwaad aan de man die me een beetje dom zat aan te kijken.
'Kom even rustig zitten lieverd.'
'Ik ben je lieverd niet.'
'Maarten, dit is Robin, waar ik je over vertelde. Mijn dochter.'
'En ik ben al helemaal je dochter niet. Bekijk het maar. Ik hoef je echt nooit meer te zien.' ik was boos, zo ontzettend boos dat ik er tranen in mijn ogen van kreeg. En die hoefde ze absoluut niet te zien. Eva kwam op me af en sloeg een arm om me heen. Ze had Camilla al terug ingepakt en in de wagen gelegd.
'Rustig maar. We gaan.' ze begreep precies wat ik wilde op dit moment en dankbaar knikte ik. Ik wilde weg, weg van haar. Weg van Julia.