Het verhaal van Robin

17.

Met Sylvia stond ik lang voor onze school. Het was raar, een deel van het gebouw zwart afgebrand, rood wit lint om het hele gebouw heen en veel te nieuwsgierige mensen die allemaal wilde weten wat er is gebeurd. 'Ik wil ook weten wat er is gebeurd..' gaf Sylvia zenuwachtig het lint een klap waarna ze een waarschuwing kreeg van een chagrijnige agent.
'Ik ook..' ik keek of ik een van de agenten die rond het lint stonden herkende. Uiteindelijk stapte ik maar op eentje af. 'Haai.. Mag ik vragen of rechercheur Wolfs hier is?' vroeg ik zo lief mogelijk.
'Weet ik niet.' Was het chagrijnige antwoord. Nog zo'n chagrijn.
'Nou, bedankt hoor.' met die woorden liep ik terug naar Sylvia die ondertussen een andere agent aansprak. Eentje die ik wel kende. 'Bart! Is Wolf hier?'
'Ha, Robin.' Lachte de man en hij gaf me een high-five waarna hij knikte.
'Mag ik weten wat er is gebeurd?'
'Nee, sorry. Ik mag niets zeggen, dat weet je.' Ik zuchtte. 'We weten ook nog niet zo veel.'
'Is alleen de bovenbouw kant afgebrand?' Bart twijfelde even maar knikte, omdat hij wist dat we dat zelf ook wel konden zien. Maar nu wist ik wel zeker dat dat het enige deel was dat beschadigd was.
'Nou, dat was het dan..' zuchtte Sylvia. 'Dag gymlokaal..' was zij de enige weirdo die gek was op de gymlessen. En het lokaal bevond zich aan onze kant van het gebouw. 'Dus wij hebben komende weken geen school?' vroeg ze, ergens toch wel hoopvol.
'Ga er maar niet van uit. Ze bedenken wel een oplossing.'
'Kan je Wolf halen?' keek ik Bart smekend aan.
'Die kan je echt niet meer vertellen.'
'Doe nou maar. Alsjeblieft?' keek ik hem nog meer smekend aan en lachend pakte Bart zijn telefoon.
'Ja, Wolfs. Bart hier. Er staat hier een schattig klein meisje die smeekt of je hier heen komt.' Ik keek hem beledigd aan en Syl lachte. 'Ja, ik zal het haar zeggen.'
'Wat zeggen?' vroeg ik gelijk.
'Als je nog even wacht, komt hij eraan.' Ik stak mijn duim op nam plaats op de stoep. Wachten op Wolfs kon lang duren.
Nadat we samen een halve zak chips hadden leeg gegeten kwam daar dan eindelijk rechercheur Wolfs aanlopen. 'Zo, speurneus.' Grijnsde ik toen hij onder het lint door dook. 'Kan je me iets vertellen, alsjeblieft?' keek ik hem smekend aan. Wolfs schudde zijn hoofd waarna ik een kus op mijn voorhoofd kreeg.
'Sorry lieverd.' Ik zuchtte en haalde mijn schouders op. Gewoon afwachten dus. 'Ik moet ook gaan nu. Doe je voorzichtig?'
'Ja, ja.' Knikte ik en hij knipoogde waarna hij met Jessica naar hun auto liep. 'Wolf, wacht!' rende ik hun achterna, tot aan de auto. 'Zou ik misschien, heel misschien een klein beetje extra zakgeld mogen?' knipperde ik zo vaak mogelijk met m'n wimpers. Alsof dat verleidelijk moest zijn en Wolfs daar wel zou intrappen.
'Ik dacht het niet.' Reageerde hij gelijk. 'Je krijgt genoeg.'
'Mag ik dan misschien kleedgeld?' probeerde ik.
'Robin..' zuchtte Wolfs.
'Alsjeblieft? Een klein beetje extra zakgeld. Alleen deze keer.' Smeekte ik. 'Anders ben ik nog steeds heel boos op je hoor!' dreigde ik en lachend pakte hij zijn portemonnee. 'Yes.' Jessica stak lachend een duim op.
'Dat doe je goed Robin.' Ik knikte trots.
'Wat ga je er mee doen?' wilde Wolfs weten voordat hij me ook maar iets zou geven.
'Weet ik veel. Een piano kopen of zo,' rolde ik met mijn ogen. Streng keek hij me aan. 'Ik moet toch iets doen om deze dag door te komen. Nu we niet naar school kunnen. Ik heb gewoon voor niets die klote Franse woordjes lopen stampen hè. Vind je dat nou niet erg?'
'Dramatisch.' Reageerde Wolfs overdreven. 'Je hebt geluk dat ik het niet kleiner heb.' Gaf hij me een briefje van twintig euro. Tevreden pakte ik het aan en drukte een kus op zijn voorhoofd.
'Dank je, doei!' wilde ik al weg lopen.
'Het hoeft niet op hè!' riep Wolfs me nog na en lachend zwaaide ik ze uit.
'Jeetje. Jij krijgt ook alles voor elkaar hè.' Lachend bewonderde Sylvia mijn briefje en ik wiebelde met mijn wenkbrauwen.
'Nou, op naar de stad. Kijken of we nog iets kunnen scoren, voordat ik naar de kapper moet.' We pakte onze fietsen, keken nog even naar onze zielige school en fietste weg.   

'Robbie!' blij zwaaide Jasmijn naar me toen ik de kapsalon binnen kwam gestapt. Nadia had haar in haar armen en samen drukte ze op het goede knopje van de kassa. 'Ik mag helpen!' riep de kleuter nog enthousiaster en lachend stak ik mijn duimen op.
'Het is rustig..' bekeek ik alle legen stoelen in de salon. Ik kwam hier geregeld en het was altijd druk. Nadia bedankte de klant die ze net samen met Jasmijn had geholpen.
'Slecht weer hè. Dan komen ze niet zo graag.' Knipoogde ze. 'Wat gaan we doen vandaag?' ze ging met haar hand over Jasmijn haar hoofd.
'Ik ga op pauze Nadia. Roep maar als het op een magische wijze ineens druk is.' lachend liep een collega weg en zo waren we alleen. Met z'n vijven weliswaar, maar alleen.
'Gewoon..' haalde Eva haar schouders op. 'Doe er maar flink wat vanaf. Het groeit veel te snel.'
'Laat eens kijken schat.' Jasmijn bleef netjes stilstaan en Nadia haalde de knot uit haar haren. Het viel tot over haar middel. Eva had gelijk, Jasmijn haar haren groeide idioot hard. Gebeurde dat bij mij maar eens.
'Tot de schouder? Alles er af.' Stelde Nadia voor en Eva knikte. Ze vond het allang best.
'Nee!' riep Jasmijn gelijk. 'Ik hou van mijn haar.' Overdreef ze met een pruillip en we lachte.
'Onder de schouder.' Knipoogde Eva.
'Nee mama..'
'Jawel Jasmijn. Het is echt veel te lang nu.' besloot Eva en daar was de kleuter het niet helemaal mee eens. Toch wist ze dat ze er niets tegen kon doen en dat Eva de baas is.
'En verder.. Robin?'
'Ik wil laagjes. En een schuine pony.' Kon ik gelijk zegen wat ik wilde. 'En mag ik het verven?'
'Wat zou je willen dan?' lachte Eva en ik haalde mijn schouders op. Terwijl ik mijn haar in de spiegel bekeek. 'Groen. Of paars, blauw.. Nee, rood!'
'Vergeet het maar.' Was het duidelijke antwoord dat ik kreeg.
'Echt niet?' Eva schudde haar hoofd.'
'En wat leuke low-lights?' hielp Nadia me. 'Donkerblond, karamel, lichtbruin. Staat mooi hoor.' knipoogde ze naar me en Eva dacht even na.
'Alsjeblieft?' al snel werd er instemmend geknikt.
'Wolfs heeft toch nog iets goed te maken.' Knipoogde Eva en schijnheilig liet ik haar mijn plastic tasje zien.
'Dat heeft 'ie al gedaan..'
'Heb je nou alweer geld afgetroggeld?' lachend trok Eva het tasje uit mijn handen en haalde het shirtje eruit. 'Sexy hoor.' met een knipoog kreeg ik het terug en ik stak mijn tong uit.
'Zullen we maar met Robin beginnen dan?' Nadia, die natuurlijk nergens iets van begreep zette mij in een stoel en pakte de spullen bij elkaar die ze nodig zou hebben.
'Mama, mag ik Sisi en Barbie?' vroeg Jasmijn en Eva wees naar de tas, waar de poppen in zaten. Camilla was wakker geworden en lag nu in Eva haar armen, duf om zich heen kijkend.
'Laurens nog gesproken?' ik schudde mijn hoofd.
'Ik ga vanavond naar hem toe.. Denk ik.' Zei ik twijfelend. 'Mijn nieuwe haar showen.' Zei ik er snel achteraan, voordat er weer verkeerde dingen gedacht zouden worden.
'Rustig maar.' Grinnikte Eva. 'Ik wilde helemaal niets zeggen. We hebben het er al over gehad.' Ik was benieuwd of Laurens en ik het weer goed konden maken. Gewoon goed. Ik wist wel dat het mijn schuld was geweest, maar hopelijk zou hij me toch vergeven. Ik miste hem toch wel. Meer dan ik eigenlijk wilde toegeven.