Het verhaal van Robin

19.

Gelijk kuchte ik toen ik de woonkamer binnen kwam en zuchtend lieten de verliefde pubers op de bank elkaar los. 'Wat moet je?' bromde Wolfs gespeeld en ik sloeg mijn armen over elkaar.
'Nou, ik kwam vragen of ik op een bepaald tijdstip thuis moet zijn, maar zo te horen maakt het geen reet uit. Doei!' wilde ik me opdraaien.
'Wacht eens dame, waar ga je naar toe?' wilde Wolfs weten.
'Wat maakt dat nou uit?' vond ik en vond ik het leuk om even brutaal te doen.
'Naar Laurens,' knipoogde Eva naar me en ik voelde een glimlach doorbreken op mijn gezicht. 'Het is weekend, dus het maakt niet zoveel uit.. Voor morgen ochtend in ieder geval.' Ik lachte en knikte.
'Beloofd.' Opnieuw wilde ik me omdraaien en weglopen maar Wolfs hield me alweer tegen.
'Ho, ho. Tien uur is een mooie tijd.' Vond hij en ik zuchtte diep.
'Het is nu half negen Wolf.. Doe niet zo flauw.' Vond ik dit geen leuk grapje maar blijkbaar meende hij het. Ik zag dat Eva een blik met hem wisselde, een blik waarmee ze waarschijnlijk tegen hem wilde zeggen dat hij niet zo streng hoefde te zijn, maar hij bleef er bij. 'Kom op.. Twaalf uur.' Probeerde ik.
'Half elf.' Maakte Wolfs er van.
'Het is weekend Wolf.. Eva maakt het toch ook niets uit.'
'Maar ik wil dat je op tijd thuis bent. Weekend of niet.' Opnieuw sloeg ik mijn armen over elkaar. Maar dit keer boos.
'Ik blijf net zo lang weg als ik dat wil.' Besloot ik.
'Dan ga je maar niet.' Kwam Wolfs van de bank af en sloeg hij ook zijn armen over elkaar.
'Maar het is veel te kort!' riep ik.
'Dan had je eerder moeten gaan Robin. Tien uur.' Zei hij streng.
'Wolfs..' probeerde Eva hem te sussen maar daar luisterde hij niet naar. Kwaad staarde ik naar hem, totdat ik me realiseerde welk tijdstip hij net had genoemd.
'En net was het nog half elf!'
'Dat wilde je ook niet.'
'Maar..'
'Klaar, Robin.' Vond hij.
'Wat ben je toch ook een zak!' kwaad stampte ik weg en ik was de deur al uit gerend voordat hij me achterna kon komen. Doordat ik zo boos was ging het fietsen een stuk sneller dan normaal en was ik dus ook zo bij Laurens. 'Als hij maar niet denkt dat ik om tien uur thuis ben..' bromde ik toen Laurens de deur voor me had geopend.
'Ook hoi..' reageerde hij droog waardoor ik een glimlach op mijn gezicht kreeg. 'Wat is er aan de hand?'
'Stomme Wolf..' was het enige wat ik er over te zeggen had.
'Het zal wel meevallen, toch?' probeerde Laurens en hij hing mijn jas op.
'Niet dus.' Trapte ik mijn schoenen uit. 'Mag ik voorlopig even hier blijven?' met een glimlach knikte Laurens.
'Tuurlijk. Jij altijd.' Ik ging mijn eigen weg naar de woonkamer en plofte op de bank.
'Is er niemand?'
'Jill is logeren en pap en mam zijn naar een bedrijfsfeest.. Die komen vannacht ergens pas weer.' Knipoogde hij.
'Heerlijk.' Vond ik. 'Geen gezeik dus.' Ik zette de televisie aan en Laurens kwam met twee biertjes bij me op de bank zitten. Hangen was een beter woord.
'Op een avond zonder gezeik.' Proostte we en tevreden knikte ik. Het voelde gelijk weer als vanouds. Gewoon, wij met z'n tweetjes op de bank.  

Een paar biertjes, een wijntje, een zak chips, alle televisie zenders en een minuten lange slappe lach verder kroop ik dicht tegen Laurens aan. 'Mist je vader geen bier strakjes?'
'Welnee,' lachte Laurens. 'Er staan er nog meer dan genoeg. En de vorige keer miste hij ze ook niet.'
'Toen hadden we allebei maar ééntje gedronken.' Lachte ik. Dat kon onmogelijk gemist worden. 'Nu hebben we er in totaal..' ik telde de flesjes. 'Vijf op. En wijn..'
'Ik heb het gevraagd hoor. Eéntje vonden ze oké..' Ik knikte, gelukkig maar. Ook al hadden we ons daar dus al niet aan gehouden. 'Als het mocht van Eva en Wolfs..'
'Oeps..'
'Merken ze heust niet.. Je bent niet dronken, toch?' lachend schudde ik mijn hoofd. Ik was nog hartstikke nuchter. Van dat beetje werd je echt niet dronken. 'Waarom ben je nou zo boos op ze?'
'Op Wolf..' verbeterde ik hem. 'Omdat ik om tien uur thuis moet zijn.' En daar had ik nog precies twee minuten voor. 'Eva maakte het niet zoveel uit, het is toch weekend. En jij brengt me anders toch wel thuis, als het laat is..'
'Waarom zo vroeg dan?' ik haalde mijn schouders op.
'Omdat het een chagrijnige brombeer is. Daarom.' Laurens lachte.
'Maar toch hou je van hem.' Aaide hij over mijn arm.
'Nu ff niet.' Ik ging weer rechtop zitten en keek hem serieus aan. 'Hou jij nog van mij?' wilde ik weten. Dat was tenslotte ook waarvoor ik hier naartoe gekomen was.
'Doe niet zo raar.. Ik hou ontzettend veel van je Robin. Altijd. Zelfs als je me weken ontloopt..' ik glimlachte. 'Maar hou jij nog wel van mij? Anders moet je dat zeggen..' ik zuchtte waarna ik knikte.
'Het spijt me.. Voor mijn stomme actie.' Laurens nam me in zijn armen.
'Waarom spijt je dat? Je hebt niets verkeerds gedaan..' vond hij. Hij is ook veel te lief.
'Omdat ik het op jou afreageerde. En dat had ik niet moeten doen.'
'Wil je er over praten?' alsnog twijfelde ik even maar ik knikte. Ik moest er over praten.
'Ik vind het zo spannend allemaal..' gaf ik toe. 'En ik weet niet hoe ik het moet doen en wát ik moet doen.. Maar..' ik zocht even naar de goede woorden en ik was blij dat Laurens me niet onderbrak of mijn zin af maakte. 'Ik raakte in paniek.. Ik schrok, omdat m'n vader dat ook altijd deed.. Zijn handen onder mijn shirt.' Spontaan begon ik te huilen en ik werd gelijk lief getroost. 'Ik moest gelijk aan hem denken maar dat wilde ik helemaal niet en ik deed het toch en toen werd ik boos op jou terwijl ik boos op hem ben.'
'Dat snap ik toch Robin.. Ik bedoelde er verder ook niets mee.. Ik vond het gewoon heel fijn met je.' Ik knikte.
'Dat weet ik. En ik wil het ook fijn vinden maar..'
'We doen niets waar je niet aan toe bent. En ik begrijp dat je aan je vader moet denken en dat dat gevoel niet zomaar weg is.. Maar als het mag wil ik je wel graag helpen.' Ik veegde mijn tranen weg en knikte glimlachend.
'Graag.. Ik voel me zo stom.'
'Je bent niet stom.' Gaf Laurens me een kus op mijn voorhoofd en ik kneep in zijn hand.
'Maar iedereen heeft het al gedaan in de klas.. Ik wil niet de lozer zijn.' Laurens lachte.
'Het slaat toch nergens op Robin. Degene met de grootste mond en praatjes zijn juist degene zonder vriend of vriendin.. Het is iets van jezelf, van ons samen. Wat hebben andere daar mee te maken? Je moet je niet zo laten opfokken.' Vond hij en ik knikte. Daar had hij natuurlijk ook helemaal gelijk in.
'Je bent lief..' vond ik en ik drukte mijn lippen op die van hem. Kort, maar met een betekenis. Het was weer goed zo.
'Jij liever..' vond hij en hij drukte me dichter tegen zich aan. 'Maar ook een beetje gek.' Ik lachte.
'Hoor wie het zegt.' Stak ik mijn tong uit. 'We zijn samen gek.' Besloot ik daarna. Hij knikte glimlachend en zoende me. Dit had ik toch zo gemist. En ik had veel eerder naar hem toe moeten gaan om er over te praten.
'Zullen we afspreken dat je het zelf aangeeft?'
'Is dat niet stom?' Laurens schudde zijn hoofd.
'Tuurlijk niet.'
'En wat nou als ik niet zeker weet of ik het wel echt wil..'
'Dan zeg je dat ook. Ik doe niets meer zonder jouw toestemming.' Besloot Laurens.
'Wil je het dan nog een keer doen?' vroeg ik voorzichtig en hij glimlachte. Dit keer zoende ik hem en al snel voelde ik zijn hand op mijn blote buik. Voorzichtig kietelde hij me, precies zoals de vorige keer. Maar dit keer zonder die klootzak in mijn hoofd. Dit keer was het wel fijn.
Al snel daarna hadden Kevin en Sylvia ons spontaan opgehaald en met z'n vieren waren we de straat op gefietst. Op ons plekje in Teletubbie-land hadden we ons neer gegooid en Kevin deelde blikjes bier uit. 'Nee, ik niet..' wees ik het af, wat ik best wel verstandig van mezelf vond. 'Ik word vermoord anders..' Sylvia lachte.
'Zie je de het nieuws al voor je? "Rechercheur vermoord pleegdochter". Maar gezeik heb je nu toch al, hè?' was ze uiteraard allang op de hoogte.
'Zeg dat wel.' Ondertussen was ik ook al vijf keer vanaf thuis gebeld maar had ik eigenwijs en koppig niet opgenomen. Nadat ik voor de zesde keer was gebeld werd Laurens gebeld. 'Niet opnemen..' schudde ik mijn hoofd toen hij me vragend aan keek. En al snel daarna was Sylvia de pineut. Gefrustreerd liet ik me achterover in het vochtige koude gras vallen. 'Dat hij me eens met rust laat.' Wenste ik.
'Oh, shit..' vloekte Sylvia en ze staarde naar haar mobieltje in haar hand. 'M'n moeder..'
'Kak.' Ik wilde me dieper in het gras laten zakken maar dat ging niet. Wolfs had zeker weten Syl haar moeder gebeld om te vragen of ik daar was en of dat ze anders wist waar ik was terwijl Sylvia haar moeder had verteld dat ze bij mij film zou kijken. Zoals ze altijd vertelde als ze bij Kevin sliep. Zoals we dat hadden afgesproken.
'Wat moet ik nou doen?'
'Je voorbereiden op een maand huisarrest.' Was mijn verschrikkelijke goede raad.
'Robin! Dit is niet grappig. Ik ben zwaar de lul nu.. Nou kan ik het wel vergeten om bij Kevin te slapen..'
'Dat zeg ik.'
'Doe nou maar rustig schatje.. Geniet nog maar even van de buitenlucht dan.' Zuchtend liet Sylvia zich tegen Kevin aan hangen en ik genoot van het gefrunnik aan mijn haar door Laurens. We waren allemaal zwaar de sigaar. Sylvia en ik tenminste. En ik wist wel zeker dat Wolfs de ouders van Laurens ook nog zou bellen, dus die zou ook nog wel op z'n donder krijgen. Kevin had gelijk, we konden nog beter maar even genieten.  

Op hoop van zegen opende ik zo zacht mogelijk de voordeur. Alle lichten waren uit dus ik hoopte er nog mee weg te kunnen komen. Half twee, gaf mijn telefoon aan. Dat voor een zwak lichtje zorgde zodat ik kon zien waar ik liep. Met mijn adem ingehouden sloop ik de trap op, naar mijn slaapkamer. De piepende deur werkte mee vandaag en opgelucht sloot ik de deur. Totdat ik me de pleuris schrok omdat het licht aangeknipt werd en Wolfs met een rood hoofd van woedde naast de schakelaar stond. Nog geen meter naast me. 'Waar was je?'
'Bij Laurens. Dat had ik je gezegd.' Bromde ik terug en ik deed mijn jas en schoenen uit.
'Oh, daarom was het hele huis donker zeker? En deed je niet open.' Ik knikte.
'Ik ben moe, ik ga slapen.' Deelde ik mee en ik wilde met kleding en al mijn bed in stappen. In de hoop dat Wolfs weg zou gaan.
'We hadden afgesproken dat je om tien uur thuis zou zijn Robin. Als je je daar niet aan kan houden ga je maar helemaal niet meer weg!'
'Dat hebben "we" helemaal niet afgesproken, dat heb je me opgedragen!' riep ik even boos terug. 'Als ik weg wil gaan, dan doe ik dat. Als ik ergens anders wil slapen, doe ik dat. Je hebt helemaal niets over me te zeggen! Je bent m'n vader niet!' riep ik kwaad en ik wist dondersgoed dat ik hem daarmee raakte. Maar het kon me helemaal niets schelen.
'Nou moet je eens heel goed naar me luisteren jonge dame, ík ben verantwoordelijk voor je, ík zorg voor je, je woont in míjn huis bij míjn gezin en als dat je niet bevalt dan weet je waar de deur is! Zolang jij onder míjn dak woont luister je naar míj en doe je wat ík je zeg. Heb je dat goed begrepen?' ik had Wolfs nog nooit zo kwaad gehoord. Nog nooit had hij op zo'n toon tegen me gesproken en dat maakte me bang. Maar ik liet me niet kennen.
'Mama!' riep Jasmijn huilend. Hoogstwaarschijnlijk was ze wakker geworden van ons geschreeuw.
'Dan ga ik toch lekker weg, als dat is wat je wilt!' ik pakte mijn schooltas, kiepte het leeg en propte er kleding in.
'Jij gaat helemaal nergens naartoe. De komende weken ga je van huis naar school en van school terug naar huis. Geen dansles, niet naar Laurens of Sylvia, geen uitjes. Gehoord?' pakte Wolfs me bij mijn arm vast toen ik mijn kamer uit wilde lopen en kwaad duwde ik hem van me af.
'Blijf van me af!' Wolfs pakte me opnieuw vast en ik sloeg hem zo hard ik kon op zijn arm. In de hoop dat hij me los zou laten. 'Blijf van me af!' huilde ik en geschrokken liet hij me los. Er klonken boze voetstappen en mijn kamer deur vloog open.
'En nou is het afgelopen! Robin, naar bed jij. En jij ook.' Wees Eva de weg naar boven voor Wolfs. Ik had me tegen de muur aan naar beneden laten zakken en Wolfs hurkte voor me neer.
'We gaan slapen, goed? Dan praten we er morgen wel over.' Zei hij, bijna eng rustig. Hij wreef even over mijn arm, mijn arm die hij had vast gepakt om me tegen te houden en verliet mijn kamer.
'Kom, lieverd.' Eva trok me overeind en drukte me even stevig tegen haar aan. 'Waarom maak je hem nou zo kwaad?' wilde ze weten en snikkend haalde ik mijn schouders op. Ik wist ook wel dat het mijn schuld was, dat ik het zelf had uitgelokt en ik wist niet eens waarom. Eva hielp me met omkleden en in een groot oud shirt van Wolfs, waar ik het liefste in sliep, kroop ik in bed. 'Wat gebeurde er nou?' wilde Eva ook nog weten terwijl ze de deken goed over me heen trok.
'Wolf hield me tegen.. Omdat ik weg wilde gaan..' vertelde ik, nog steeds snikkend en Eva aaide over mijn hoofd. 'Hij pakte me vast..'
'Daar bedoeld hij niets mee hè Robin..' wist Eva ook wel dat ze hem niet hoefde te verdedigen maar wilde ze zeker weten dat ik het wist. 'Behalve dat hij je niet kwijt wilt.' Glimlachte ze en die woorden lieten me ook weer glimlachen.
'Het was alsof papa..' verder hoefde ik niet te praten want Eva knikte al.
'Ga maar slapen nu. Het is al laat.' Drukte ze een kus op mijn hoofd. 'We hebben het er morgen nog over.' Ik knikte. Ik wilde ook graag slapen nu.
'Wil je tegen Wolf zeggen dat het me spijt?'
'Dat weet hij.' Knikte Eva. 'Slaap lekker lieverd.' Ze knipte mijn licht uit en sloot de deur. Zuchtend draaide ik me om. Waarom verpest ik nou toch altijd alles?