Het verhaal van Robin

47.

Eva.

Het voelde fijn hem weer zo dicht tegen me aan te hebben. Na zo'n hele dag had ik hem toch wel gemist, ook al had ik hem zelf weg gestuurd. 'Heb je veel pijn?' vroeg hij toen ik voor de zoveelste keer zuchtte en hij zocht mijn arm om er vervolgens over heen te wrijven.
'Wil je het echt weten?' vroeg ik. Ik vertelde hem liever een leugen. Ondanks de pijnstilling die ik had ingenomen bleef mijn voet onwijs veel pijn doen.
'Ja natuurlijk. Doe niet zo gek.' Hij drukte een kus op mijn hand en ik probeerde dichter tegen hem aan te liggen.
'Ja, ik heb veel pijn.' Zei ik dan maar eerlijk. 'En voordat je het vraagt; ja ik word er knetter gek van.' Ik zag hem glimlachen.
Eventjes keek ik opzij, naar de plek waar het wiegje hoorde te staan. Het was zo raar dat die er nu niet meer stond. Nu Marion tijdelijk bij ons logeerde om ons te helpen met Jasmijn had ze er op gestaan dat ze ook bij haar op de logeer kamer zou slapen. In ieder geval vanavond, zodat wij een nachtjes door konden slapen. Zodat zij ons niet elke keer wakker hoefde te maken door onze slaapkamer binnen te komen. 'Ik mis haar..'
'Het is stil ineens.' Knikte Wolfs.
'Wat weet jij er nou van, jij slaapt altijd.' lachte ik en hij prikte in mijn zij. Ik hoorde haar huilen en ik hoorde Marion de trap met haar aflopen.
'Blijf..' zei Wolfs uit het niets en ik keek hem lang aan. Hij mij ook, alsof hij ook echt terug keek. Hij wist dat ik het liefste achter Marion was aangegaan.
'Woef..' onderbrak ik de stilte die was gevallen.
'Probeer nou maar wat te slapen lieverd.. Met Jasmijn komt alles goed.'
'Dat weet ik..' maar dat nam niet weg dat ik het moeilijk vond. Hij drukte een kus op mijn voorhoofd en ik sloot mijn ogen maar.   

De volgende ochtend was ik opgelucht en blij dat ik mijn baby zelf weer een fles kon geven. Het was even een gedoe geweest om beneden te komen met die krukken, maar het was me gelukt. 'Ik wil zo naar Robin.' Het was geen vraag of het mocht, of Marion me wilde brengen maar een mededeling. Ik zou gaan, met hulp of zonder hulp.
'We gaan met het bezoekuur.' Besloot Marion en ik zuchtte.
'We kunnen toch wel iets eerder gaan?'
'Het ziekenhuis had gisteren gebeld, weet je nog..' ik moest even na denken maar wist het me inderdaad weer te herinneren. Gelijk voelde ik me schuldig, schuldig om het feit dat ik dat soort belangrijke dingen over Robin steeds vergat en alleen maar met mezelf en Wolfs bezig was. Ze wilde de medicatie stoppen zodat Robin langzaam aan wakker zou kunnen worden. Ze gingen haar niet langer in slaap houden want dat was niet nodig volgens hun. Dat was een goed teken maar tegelijkertijd was ik bang om alles wat ons te wachten stond. 'Ze is toch nog niet wakker voor het bezoekuur. Het is niet erg om een keer iets later te gaan.' ik knikte en klopte Jasmijn op haar ruggetje.
Marion had ontbijt voor me gemaakt en met moeite propte ik het naar binnen. Ik kon niet eten, ik had er niet eens trek in. Naast mijn zorgen om Robin waren mijn zorgen voor Wolfs er ook nog steeds. Naast die van Wolfs ook altijd die van Robin en daarnaast zat mijn hoofd en zaten mijn gedachten continu bij Jasmijn. Ik had nooit gedacht dat ik me vierentwintig uur constant drukt zou maken om mijn dochter. Bij iedere kick die ze gaf maar ook als ze rustig was of lag te slapen. Dan was ik al weer bezig met rekenen hoeveel tijd ik ongeveer had voordat ze weer wakker zou worden. Zodat ik kon opruimen, kon wassen, kon kolven en alle andere dagelijkse bezigheden kon doen. Al kon ik nu niet opruimen en wassen, mijn hoofd maakte zich er wel druk om. En als Jasmijn wakker was, had ik al helemaal geen minuut rust, daar zorgde ze wel voor. Maar dat vond ik heerlijk, ik was graag met haar in de weer.
Ik speelde met haar het kiekeboe spelletje, ondanks dat ze het nog niet helemaal begreep. Ik zag aan haar dat ze nadacht over wat ik nou aan het doen was. Aan haar glimlachje zag ik dat ze het toch wel leuk en interessant vond en haar glinsterende oogjes straalde tevreden zoals altijd.
'Haar oogjes worden steeds lichter hè.' Het was Marion dus ook opgevallen. Trots knikte ik. Jasmijn had haar handjes op mijn pinken heen geklemd en ik bracht mijn handen weer naar mijn ogen.
'Kiekeboe.' Tevreden sloot ze haar oogjes en ze gaapte uitgebreid. 'Oh. Ze heeft er genoeg van.' Was mijn conclusie en ongeduldig keek ik op de klok. Jasmijn kon perfect de tijd verdrijven. Ook al duurde het nog even voordat ik naar Robin kon, het zou hopelijk minder lang duren voordat Wolfs met Fleur terug zou komen van de controle voor zijn ogen. 'Wist je dat hij lichtflitsen ziet?' verbaast en met haar mond half open keek Marion me aan. Uiteraard wist ze over wie ik het had.
'Echt? Wat ontzettend goed!' zei ze enthousiast. Ze zette de dweil aan de kant en kwam even bij me zitten. 'Dat is toch een goed teken?' vroeg ze daarna.
'Ik denk van wel..' zei ik schouderophalend.
'Maar je twijfelt?'
'Nee. Ik denk echt dat het een heel goed teken is. Maar Wolfs denkt van niet.. Hij heeft al die tijd ook niks gezegd omdat hij bang is dat ik teveel hoop krijgt..' ik zuchtte. 'Hij heeft het al bijna opgegeven geloof ik.. Maar hij doet alsof hij er nog alle vertrouwen in heeft.. Voor mij.'
'Was je daarom boos op hem?' ik knikte.
'Ik snap het gewoon niet.. Hoe dan ook had hij het me moeten vertellen. Natuurlijk krijg ik er meer hoop door, dat zou hij zelf ook moeten hebben.'
'Hij wilt je niet teleurstellen Eef. Jullie zijn allebei bang en dat is logisch. Er gebeurd ook zoveel op dit moment. Wolfs wilt er daarom voor je zijn, je helpen en je steunen zoveel hij nog kan..' ik kreeg een brok in mijn keel en kuste Jasmijn haar handje om mezelf te troosten.
'Dat begrijp ik ook wel..' Marion sloeg haar arm om me heen.
'Ik wil gewoon niet dat hij dingen verzwijgt of gaat verzinnen om mij beter te laten voelen. Ik ben niet zielig, ik ben niet gek of labiel.. Ik kan het heust wel hebben.' Daarvoor had ik al meer dan genoeg mee gemaakt.
'Juist daarom.' Ik dacht na over deze twee woorden. 'Maar we horen het hopelijk zo meteen.' Ik knikte.
'Ik hoop zo op goed nieuws.' Misschien had Wolfs ook wel weer een gelijk gehad. Ik hoopte nu al heel veel. Te veel misschien. En misschien zou ik daardoor inderdaad heel erg teleurgesteld worden.