Het verhaal van Robin

35.

Gapend duwde ik de deur van de badkamer open. Ik had al eerder willen opstaan en douche, maar toen ik het water van de douche had horen stromen had ik me nog maar eens om gedraaid. Ik had geen zin om te wachten op de gang als ik ook kon wachten in mijn warme bed. dat ik vervolgens nog bijna twee uur had geslapen was niet echt het plan geweest. Maar ach, het was vakantie en we hadden toch geen plannen voor vandaag. Ik niet, tenminste.
De douche ging alvast aan en ik bekeek mijn slaaphoofd lang in de spiegel. Te lang misschien, want hoe langer ik keek hoe erger het werd. Langzaam gleden mijn ogen langs de spiegel, naar de wasbak, naar de kastjes. Geen idee waarom precies. Alsof ik alles gewoon even goed wilde bekijken. Mijn blik bleef hangen, bij het linker kastje. Een toilettas lag overhoop, de helft eruit.
Ik voelde me verlamd en kreeg mijn benen niet meer bewogen. Ik wilde het pakken maar ik kon het niet. De pijn voelen, ik wilde de pijn voelen. Opnieuw. 'Eef..' ik fluisterde omdat ik geen harder geluid kon maken. Het staarde me aan, het riep me. Ik moest het negeren, ik moest me omdraaien. Het lukte niet.
Gevoel leek ik weer iets terug te hebben gevonden en langzaam deed ik een stap dichter bij. De drang om het te pakken, het te voelen was groter dan ik zelf ben. Toch zette ik een stap terug achteruit. Wilde ik dit wel echt? Nee. 'Eva!'
Ik kon het niet alleen, dat voelde ik toen ik alsnog een stap naar voren toe zette. Dichtbij genoeg om te reiken en het vast te pakken. 

Stiekem had ik me opgesloten in de badkamer. Ik wist niet precies waarom, maar ik was zo nieuwsgierig naar hoe het zou voelen. Snel veegde ik de tranen weg die over mijn wangen waren gelopen net toen ik eventjes weer aan papa moest denken. Aan de pijn, aan de klappen. Zijn harde warme handen. En aan mama. Mama die me toch niet meer wilde zien.
Voordat ik het wist voelde ik het mesje in mijn huid. Het deed pijn, het gaf een branderig gevoel maar het voelde fijn. Vertrouwd.
Ik keek toe hoe druppeltjes bloed langzaam naar beneden gleden. Ik dacht weer aan papa zijn handen en ik hoopte dat de gedachten met het bloed mee zouden gaan. Ik drukt er een stuk wc-papier op. Weg.
Het hielp, ik wilde het nog een keer proberen. Mijn hand trilde en dat probeerde ik te stoppen, maar het leek niet echt te lukken. Ik liet het mesje los en keek er eventjes naar. Ik wist wat het was, waar het voor bedoeld was, dat had Eva me wel eens verteld. En dat was niet om sneetjes mee te maken, maar het werkt wel.
Opnieuw voelde ik hoe het mijn huid kapot maakte. Dit keer dieper en langer. 'Voor papa..' fluisterde ik en ik kneep mijn ogen even dicht tegen de pijn.   

'Riep je me?' geschrokken draaide ik me om naar Eva in de deuropening. 'Wat is er?' Eva haar gezichtsuitdrukking veranderde en ze pakte me vast. 'Robin wat is er?' sprak ze streng maar ik kon geen woorden meer vinden. Ze liet haar handen over mijn gezicht glijden en keek me doordringend aan. Zo doordringend dat ik er spontaan van begon te huilen. Ik kon niet anders. 'Hey..' ik werd dicht tegen haar aangedrukt en getroost. Haar hand streelde over mijn rug, haar andere hand ging door mijn warrige haren. 'Rustig maar.. Wat is er gebeurd?'
'Wat doen jullie mama?' nieuwsgierig zoals altijd kwam Jasmijn binnen gehuppeld en ik draaide mijn hoofd van haar weg zodat ze mijn tranen niet zou zien.
'Ga maar even naar papa toe Koekie.' Eva liet me eventjes los zodat ze Jasmijn een duwtje in de goede richting kon geven.
'Is Robbie beetje verdrietig?' ik kon niet verstaan wat Eva nog tegen haar dochter zei. Ik was weer te gefocust op het kastje met het scheermesje. Ineens had ik het gepakt, had ik het in mijn handen. Ineens was ik de controle over mezelf kwijt.
'Leg neer.' Ik schudde mijn hoofd terwijl het ding gevangen werd genomen in mijn blik. Net zo gevangen als in mijn hand. 'Robin. Leg dat mesje neer. Nu.' dwong Eva me maar het leek langs me heen te gaan. Ik voelde me machtig omdat ik het vast had en tegelijkertijd voelde ik me zwak omdat ik had toegegeven. Maar het eerste gevoel, dat overheerste. Eva stapte dichterbij en pakte opnieuw mijn arm vast. 'Nu.' dwong ze nog een keer maar ik luisterde niet. Ik keek haar aan en schudde mijn hoofd.
'Ga weg.' Ze moest me alleen laten, ik moest dit doen.
'Robin..' aan haar stem te horen was dit een laatste waarschuwing. Ik moet het los laten maar dat wilde ik niet. Ik moest het vasthouden, bij me houden. Opnieuw pijn voelen, dat wilde ik. In een flits had Eva het van me afgepakt en gelijk wilde ik het terug graaien.
'Geef terug!' hoe durfde ze dit te doen. Hoe kon ze dit nou van me afpakken? Het is van mij.
'Hou op Robin. Doe dit jezelf niet aan.' ik probeerde achter haar rug te komen maar zij was sterker.
'Geef!' ze weigerde en bleef weigeren. 'Ik haat je!'
'Je doet je best maar.' Ze liep weg, de badkamer uit. Weg met míjn mesje. Ik moet het terug hebben. Snel ging ik achter haar aan en opnieuw probeerde ik het terug te pakken. Maar voordat ik het in me handen had kunnen krijgen had ze me stevig vastgepakt, pijnlijk bijna. Mijn arme in een rare knoop, tegen de muur aan gedrukt. Zodat ik geen kant meer op kon.
'Geef nou..' smeekte ik en ik voelde de tranen weer komen. 'Kom op Eva. Het is van mij!'
'Het is niet van jou Robin..' sprak ze rustig. 'Het is niet van jou. Jij hebt geen scheermesje..'
'Jawel!' het enige wat ik nog kon was me langs de muur op de grond laten zakken. Huilen. 'Ik moet het hebben..'
'Dat hoeft niet. Je hebt het niet nodig..' probeerde ze me duidelijk te maken, probeerde ze me te overtuigen. Ze snapte er niks van.
'Jawel. Ik moet.'
'Nee, je hoeft het niet.' Zei ze lief. Te lief misschien.
'Je snapt er niks van!' gilde ik uit en ik probeerde me te verzetten. Ze zei niks, ik gilde.
'Onder de douche,' hoorde ik Eva zeggen en gelijk werd ik van twee kanten stevig beet gepakt. Ik wist dat het Eva was, ik wist dat het Wolfs was maar ik kon er niks aan doen.
'Laat me los!' ik kon nu helemaal niet meer ontsnappen. Ik zat gevangen. Hun namen me gevangen. Ik huilde, ik schreeuwde maar het hielp niks. Ze luisterde niet naar me.
Voor ik het doorhad zat ik in het bad onder de warme waterstralen, met Eva haar armen om me heen. 'Rustig maar lieverd..' suste ze me. 'Het is goed. Alles is oké.' Bleef ze herhalen. Ik hoorde hoe ze de woorden steeds herhaalde, elke keer weer. Ik huilde, ik kon alleen maar huilen. Mijn hoofd bokte en ik had het idee dat het elk moment uit elkaar zou knallen. Langzaam aan realiseerde ik me wat er was gebeurd. Wat ik had gedaan. Wat had ik ook gedaan, waar was ik mee bezig geweest?
'Het spijt me..' wist ik uit te brengen en ik keek naar mijn doorweekte pyjama. Voorzichtig legde ik mijn hand op de arm van Eva, die nog steeds om me heen geklemd zat.

Besef van tijd had ik niet meer dus ik had ook geen idee hoe lang ik zo had gezeten met Eva. Lang genoeg in elk geval. Met een schone droge pyjama aan had Eva me meegenomen naar de bank waar ze nu rustig mijn natte haren uit kamde. Mijn hoofd bonkte nog steeds, mijn ogen deden pijn van het huilen. Ik voelde me ineens helemaal niet lekker en ik had ineens helemaal geen zin meer in deze vakantie. 'Kijk eens.' Wolfs had warme chocomel voor ons gemaakt en zette twee dampende mokken neer. Met een berg slagroom.
'Dankjewel,' hoorde ik Eva zeggen. Ik kon alleen maar voor me uitstaren.
'Waar is de rest?' wist ik na een lange stilte uit te brengen.
'Bij de diertjes kijken.' gaf Eva me antwoord en ze knoopte een knot bovenop mijn hoofd, zodat ik geen last zou hebben van de lange lokken. Automatisch liet ik me tegen haar aan vallen en ze sloeg een arm om me heen. 'Jasmijn was een beetje geschrokken, maar een knuffel met een geit maakt het vast weer goed.' Ik voelde een glimlach op mijn gezicht, een kus van Eva op mijn voorhoofd.
Blijkbaar was ik in slaap gedommeld want ik werd wakker door kusjes die ik op mijn wang voelde. 'Oeps..' giechelde Jasmijn al snel en ze legde haar handen voor mijn ogen. 'Ga maar slapen hoor Robbie.' Fluisterde ze en ik kreeg nog een kus.
'Wat had papa nou gezegd Jasmijn?'
'Mama en Robbie laten slapen..' sprak ze wijs.
'Precies. En waarom heeft Jasmijn dat niet gedaan?'
'Jasmijn wilde alleen kusjes geven!' probeerde ze zichzelf te verdedigen. Ik opende mijn ogen en zag haar verdrietige gezichtje.
'Het is niet erg hoor. Robin was toch niet meer moe.' Loog ik en blij sloeg ze haar armen om mijn nek. Ik rekte me uit, uit de rare houding waarin ik lag en ging daarna weer terug liggen tegen Eva aan. Nog steeds op de zelfde plek. Ze had me niet in de steek gelaten. Ze was zelfs met me mee in slaap gevallen. Ik snoof de geur van heerlijk eten op en verbaast keek ik om me heen, op zoek naar een klok. Buiten was het al donker. 'Hoe laat is het?'
'Half drie!' riep Jasmijn gelijk en ik lachte. Tuurlijk.
'Bijna half zes. We kunnen zo eten.' Knipoogde Wolfs naar me vanuit de keuken. 'Weet je wat je mag gaan doen Jasmijn? Fleur wakker maken.'
'En Bammie!' riep ze en ze was al de trap op gerend voordat Wolfs tegen haar had kunnen zeggen dat ze haar neefje moest laten slapen.
'Gezellig.. iedereen die slaapt.' Mompelde ik en Wolfs lachte.
'Absoluut. Jasmijn haar handen jeuken al de hele middag om iedereen wakker te maken.'
'Geef d'r eens ongelijk.' Ik rekte me nogmaals uit en stond daarna op. Ik hoorde Camilla en ik liep op haar af. Zoals wel vaker zat ze in haar wipstoeltje op het aanrecht in de keuken, zodat ze samen met haar papa kon koken. Thuis altijd en zelfs hier. 'Wat ben je allemaal aan het doen?' sprak ik op een kinderlijke toon, zoals wel vaker automatisch gebeurde en spontaan begon ze hard te schateren. 'Vind je het grappig?' ze knipperde met haar oogjes en lachte, zoals alleen zij dat kon. 'Gek kind.' Lachend drukte ik een kus op haar wang en ik liep een aantal passen veder zodat ik in de pannen kon kijken.
'Heb je trek?' ik knikte. Ik had nog helemaal niks gegeten of gedronken vandaag. Ik had alleen maar geslapen. Wolfs sloeg zijn arm om me heen en automatisch ik de mijne om zijn middel. Eventjes een warme stevige vertrouwde knuffel van hem. Die had ik hard nodig.