Het verhaal van Robin

2.

Ik staarde naar mijn handen, zoals ik de hele tijd al deed. Ik hoorde dat de vrouw met rode krullen terug kwam en ze had iemand mee genomen. Hakken tikte op de grond en voorzichtig kwam ze naast me zitten. 'Haai,' zei ze en ik zag vanuit mijn ooghoek dat ze haar hand naar me uitstak. 'Ik ben Eva,' haar stem klonk lief. 'Wil je vertellen hoe jij heet?' ik twijfelde. Dat wilde die andere vrouwen ook al. Maar dat wilde ik niet. Uiteindelijk besloot ik maar voorzichtig haar hand vast te pakken. Misschien dat ze dan weer weg zou gaan. 'Wat deed je in het park?' wilde ze weten. Ik trok mijn hand terug zodat ik er weer naar kon kijken. Waarom wilde ze dat weten? Ze mocht dat helemaal niet weten. Dat was iets van mij. En papa.. Want hij had me daar gebracht. 'Wil je wat drinken?' ik schudde mijn hoofd. 'Een koek?' vroeg ze door en ze haalde een koek uit de zak die ze bij zich had. Zonder twijfelen of op te kijken pakte ik de koek van haar aan. Ik had zoveel honger. Ik had al zolang niet meer gegeten. Misschien dat Eva net zo lief is als dat haar stem klonk.
'Dankjewel Eva..' fluisterde ik. Dan wist Eva in ieder geval dat ik geen stom kind ben dat niet kan praten. Want dat kan ik echt wel.
'Lekker hè?' vanuit mijn ooghoek zag ik dat ze een glas pakte en er water in schonk. Ze wilde het me geven maar ik wilde eerst mijn koek opeten. Als antwoord op haar vraag knikte ik, voorzichtig. 'Vind ik ook. Ik heb al een halve zak op, in tien minuten.' Ze lachte en eigenlijk moest ik ook lachen. Bang om iets verkeerds te doen deed ik dat voorzichtig. Er viel een korte stilte waarna ze weer begon te praten. 'Wil je me nu vertellen hoe je heet?' ik bleef stil. 'Wil je anders iets anders over jezelf vertellen? Ik schudde mijn hoofd. Ze hoefde niets van mij te weten. Niemand wilde ooit iets van mij weten. Waarom Eva dan wel? 'Heb je hobby's?' vroeg ze weer door.
'Dansen..' zei ik gelijk en ik nam weer een hap van de koek.
'Cool. Ik wilde ook altijd dansen toen ik zo oud was als jou. Het enige probleem was dat ik totaal niet kán dansen.' Ik denk dat ik Eva aardig vind. Ze is grappig. En ook wel lief denk ik.
'Ik mag van mijn papa niet meer naar dansles..' besloot ik haar te vertellen. Maar ze hoefde niet te weten waarom dat niet meer mocht. Want dat was mijn eigenschuld geweest. Dat zegt papa ook. Ik had eigenlijk toch best wel dorst dus besloot ik het glas water van Eva toch maar aan te nemen en een slokje te drinken.
'Waarom niet?' wilde Eva toch weten. Ook al wilde ik haar dat niet vertellen. Ik twijfelde even.
'Dan wordt papa boos..' ik zag dat Eva heel voorzichtig haar hand op mijn been legde.
'Je mag en kan me alles vertellen..' zei ze lief. Ik knikte maar en er viel weer eventjes een stilte. Ik dacht na over wat ik haar wilde vertellen. En vooral: wat niet. Want niemand mocht iets weten. Ook Eva niet.
'Robin.' Zei ik na even twijfelen. Eva had mij haar naam ook verteld. Dan mocht ze die van mij ook weten had ik besloten.
'Heet je Robin?' vroeg Eva voor de zekerheid en ik knikte. 'Is er iets gebeurd Robin?' ging ze weer verder met haar rijtje vragen. 'Op school, of thuis?' deed ze een gok. Ik reageerde maar weer niet. Voordat ik iets zou verklappen. De geheimpjes die ik moest bewaren van papa. Niemand, maar ook niemand mocht ik daar iets over vertellen. 'Is je papa vaak boos?' hoe wist zij dit allemaal? Ik had toch helemaal niets gezegd? 'Luister Robin,' ze streelde een pluk dat voor mijn gezicht hing achter mijn oog. 'Ik begrijp heel goed dat het lastig is om te vertellen wat je dwarszit, zeker tegen vreemde, hè?' ik knikte. Eva weet wel veel. 'Maar ik kan je helpen. Als je wilt dat ik je help zal je wel moeten praten..' waarmee kon zij mij helpen dan? Ik nam weer een hap van de lekkere koek en een slok water. En ik knikte maar. 'Wil je anders alleen met mij praten?' stelde ze voor. 'Zonder Marion en Jessica?' waren de andere vrouwen, die eest alleen met mij probeerde te praten er ook nog steeds. 'Wil je niet praten?' vroeg ze uiteindelijk en ik schudde voorzichtig mijn hoofd. 'Dat is oké.' Zei ze lief. En ik was blij dat dat oké was. Want ik wilde niet praten. En ik mocht ook niet praten. Niet van papa.  

De vrouwen met rode krullen en met blond haar handen me met de auto naar huis gebracht. Het was best wel raar. En ik was best een beetje zenuwachtig. Papa had de deur open gedaan en blij had hij zijn armen om me heen geslagen. Hij had me net zo lang geknuffeld totdat ik bijna geen lucht meer kreeg. 'Robin, lieverd. Ik ben zo blij dat je er weer bent!' had hij me opgetild.
'We hebben Robin vanmorgen gevonden, in het park.' Vertelde de rode krullen.
'In het park?' papa keek me verbaast aan en ik snapte er niets van. Was hij vergeten dat hij me daar naartoe had gebracht? 'Ben je helemaal naar het park gelopen lieverd?' hij streelde een pluk haar uit mijn gezicht en ik kreeg kriebels. Mama kwam uit de woonkamer en drukte een kus op mijn wang. De agenten kwamen nog even binnen en samen met mama maakte ik thee terwijl papa met ze praatte. Ik begreep niet veel van hun gesprek. Alleen dat papa beter op me moest letten. En dat ging hij ook doen, had hij gezegd. Met een glimlach bracht hij de agenten naar de deur, die me nog gedag zwaaide. Blij, maar moe van die paar nachten dat ik niet meer had kunnen slapen en op een bankje en tussen de struiken had geprobeerd te slapen, ging ik op de bank zitten. Samen met mama. Zodat we onze thee konden drinken. Ik schrok op van de woonkamerdeur die met een hoop kabaal open ging. Zo hard, dat de vaas naast de deur op de grond viel. In duizend stukjes. 'Ik had toch gezegd dat je moest blijven waar je was!' schreeuwde papa en hij stormde op me af. Ik probeerde me te verschuilen achter de kussens maar de klappen van papa waren veel te hard. Ik voelde het door het kussen heen. 'Totdat ík je zou halen!' hij was woest en hij sleurde me over de bank heen.
'John, hou op!' hoorde ik mama roepen en ik voelde een pijn in mijn buik. Een harde stomp van papa. Ik probeerde mijn tranen in te houden, omdat ik papa dan alleen maar kwader wou maken maar dat lukte niet zo goed.
'Jank baby,' trok hij hard aan mijn haren.
'Stop nou!' probeerde mama me te helpen en gelijk kreeg ze een harde duw. Ik zag hoe viel, met haar hoofd tegen de tafel. 'Robin kan er niets aan doen dat de politie haar gevonden heeft..' mama probeerde het bloed op haar voorhoofd te verbergen en ik zag dat ze pijn had. Veel pijn.
'Als ze gewoon eens had geluisterd, dan had ze geweten dat ze zich beter moest verstoppen!' ik voelde nog een stomp en mijn buik deed gelijk nog meer pijn. Papa trok zo hard aan mijn haren dat ik dacht dat ik er geen één meer op mijn hoofd zou hebben. Hij sleurde me mee de trap op, mijn kamer in. Mijn kamer die net nieuw was, die ik had gekregen. Het was nu veel mooier dan daarvoor. 'Als jij nou gewoon eens luistert, hoef ik niet altijd zo boos op je te worden..' hij gooide me op mijn bed. Mijn hoofd knalde tegen de rand aan en huilend wilde ik de deken over me heen trekken. 'Nu moet je het maar weer even goed maken, toch Robin?' fluisterde hij en ik voelde hoe hij mijn riem los maakte. 'Eventjes lief zijn voor papa.' Heel eventjes maar. Zoals hij altijd zei. En dan nooit meer, beloofde hij.
'Je doet me pijn papa..' hij gaf weer een ruk aan mijn haren. Ik hoopte maar dat mama snel zou komen. Misschien dat hij dan zou stoppen met mij pijn doen. Maar mama mocht dit niet weten, dus ik moest maar eventjes stil zijn.