Het verhaal van Robin

21.

Snel propte ik mijn ontbijt naar binnen terwijl ik mijn schooltas vulde met eten. 'Ga je op wereldreis?' keek Wolfs me vragend aan.
'We hebben geen kantine nu..' bromde ik. Nu moest ik wel zorgen dat ik genoeg te eten bij me had. Niet dat ik normaalgesproken altijd geld had om eten te halen, maar toch.
'Je gaat toch geen hele dag naar school Robin?'
'Niet?' Wolfs lachte en liet het er maar bij. 'Wat moeten we dan doen?' zuchtend werd ik aangekeken waarna Wolfs echt begreep dat ik niet goed had geluisterd, die avond ervoor.
'Ze gaan ons vertellen hoe ze dit probleem de aankomende tijd willen oplossen. Wat jullie te wachten staat. Verder heb je geen school vandaag.'
'Oh..' knikte ik. 'Beter.' Na Wolfs zijn knipoog realiseerde ik me dat ik beter op school, of in dit geval in de les, kon zitten met Syl dan thuis in m'n eentje.
'Ro, geef je dat beest van je nog te eten?' riep Eva me toe en ik stond op. Eva zat in de woonkamer op de bank waar ze Camilla de fles gaf en Jasmijn probeerde wakker te houden. De kleuter had er géén zin in vandaag.
'Dat beest heeft een naam..' bromde ik. Ik tilde Wolkje uit haar mandje naast de bank en aaide haar.
'Naam of niet, geef haar te eten. Anders moet ik het weer doen. En ik geef al genoeg mensen te eten.' Knipoogde ze.
'Jij wilde mij in huis hebben..' ik knuffelde met mijn knuffelkat en stapte daarna dichter naar de andere kant van de bank toe.
'Als je het maar laat.' Waarschuwde Eva me luid en duidelijk, voordat ik Wolkje op haar schoot zou zetten. Lachend zette ik haar neer op Jasmijn haar hoofd, die spontaan weer wakker schrok.
'Nou-ouuh. Stoute Robbie!' riep ze en Wolkje schoot weg.
'Inderdaad.' Knikte Eva en ze gaf me een duw met haar voet. 'Nou, schiet op jij. Wolfs staat al te wachten.'
'Wolf staat altijd te wachten wat Wolf is altijd te vroeg.' Tevreden met dit weerwoord liep ik terug naar de keuken waar ik schoon water en nieuwe brokjes klaar zette voor Wolkje. Nadat ik haar nog een keer geknuffeld had, gaf ik Camilla en Eva een kus.
'Tot strakjes,'
'Hey!' riep Jasmijn duf en ze keek me zielig aan. 'Jasmijn dan?'
'Robbie is toch stom?' vroeg ik kinderachtig en snel schudde ze haar hoofd.
'Nee hoor..' lachend boog ik me over haar heen en ze klemde zich aan me vast.
'Tot straks pannenkoek.'
'Tot strakjes, lieve Robbie.' Gaf ze me nog snel drie kusjes. 'En nu ga ik slapen.'
'Nee, nee.' Riep Eva gelijk en ze probeerde haar rechtop te duwen en te houden. 'Blijf nou eens wakker joh. We gaan naar Fleur en Brammetje toe!' zuchtend schudde Jasmijn haar hoofd.
'Niet vandaag mama.' Zei ze serieus. Ik schrok licht van Wolfs die ineens lachend naast me stond en hij gaf Eva een kus.
'Nog zo'n pubertje.'
'Wat hebben we toch verkeerd gedaan..' klonk Eva hopeloos en ze lachte.
'En jij gaat gewoon gezellig mee naar Fleur.' gaf Wolfs Jasmijn een kus. 'Dat is toch leuk?' Jasmijn dacht even na en besloot maar geen antwoord te geven. 'Nou, kom op, Rob. We moeten nog lopen.'
'Lopen? Ben je gek!'
'Stel je niet aan. Het is een klein stukje. En het staat zo meteen helemaal vol met auto's voor de sporthal.' Ik zuchtte. Ook al was het volgens hem maar een klein stukje, ik had totaal geen zin om het te lopen.
'Kunnen we niet met de motor?' keek ik Wolfs zo lief mogelijk aan die een glimlach op zijn gezicht kreeg.
'Dat is misschien wel een heel goed idee.' Ik juichte in mezelf en ik kreeg een knipoog van Eva.
'Cool. Dan leen ik jouw jasje Eva!' besloot ik en ik snelde naar de hal, waar ik het leren jack van Eva van de kapstok trok. Ze had het al een tijd niet meer aan kunnen hebben door haar dikke zwangere buik en daarna ook nog niet omdat ze het nog niet paste en moest afvallen, volgens zichzelf dan. Dus dan kon ik het prima lenen nu.
'Doe er voorzichtig mee!' het ding was heilig voor Eva. Tevreden pakte ik de helmen en liep ik naar buiten, waar Wolfs net zijn motor uit de garage reed.
'Kom, brombeer.' Lachend gaf ik Wolfs zijn helm en hij prikte in mijn zij. Snel stapte ik bij hem achterop terwijl ik me stevig aan hem vast klemde. Het was heerlijk om bij hem achterop te zitten. De straat door, de wijk uit. Naar de sporthal. Waar al een grote groep mensen verzameld was.
'Zo, zo. Doe maar sjiek.' Lachte Sylvia, die gelijk naar ons toe kwam.
'Cool hè.' Vond ik en ze knikte. Heel stoer stapte ik van de motor af en Sylvia lachte zich suf.
'Héél stoer.' Giechelde ze en ze trok me mee naar Laurens en Kevin, die er ook al waren.
'Sylvia, hier blijven!' riep haar moeder maar daar luisterde ze niet naar.
'Ik word knetter gek. Nu al. En ik moet nog drie weken..' zuchtte ze.
'En jij?' vroeg Kevin me.
'Ik heb er twee te pakken. Eigenlijk een maand, maar Eva heeft me een soort van gered.' hij lachte, net zoals Laurens. 'Jij nog op je donder gekregen?' vroeg ik aan Laurens.
'Een preek. Meer niet.' Hij had weer geluk. We liepen alle schoolgenoten en ouders achterna, de sporthal binnen.
Het was een hoop geklets wat ons toch niet zo heel veel interesseerde. Zo saai, dat Syl bijna tegen me aan in slaap was gevallen en ik graag met haar mee had gedaan. 'En, was dit je vrije dag waard?' vroeg ik lachend aan Wolfs.
'Absoluut.' Knipoogde hij en ik schudde mijn hoofd.
'Zonde van m'n dag.' Vond ik. 'We weten nou nog steeds niet waar we wél naar school toe moeten.'
'We krijgen nog mail Robin. Doe niet zo ongeduldig.' Vond hij en glimlachend sloeg hij zijn arm om me heen. 'Terug naar huis dan maar?'
'Terug naar het strafkamp, bedoel je.' Ik dook onder zijn arm door naar mijn vrienden, zodat we nog even twee minuten samen konden doorbrengen.
'Laurens, ga je mee of kom je straks?' vroeg Judith en ze aaide over mijn hoofd.
'Ik kom straks wel.' Besloot hij.
'Sylvia, kom je?' zuchtend spreidde Sylvia haar armen naar me en ik omhelsde haar.
'Succes.' Giechelde ik.
'En bedankt.' Zuchtte ze, alsof ik haar niet serieus nam. 'Ik hoop wel dat we samen op de zelfde school komen.'
'Vast wel.. Ze zullen de klassen toch wel zo veel mogelijk het zelfde laten?' ze haalde haar schouders op. We wisten het niet. Er was kans dat je met een aantal leerlingen verspreid werd over de klassen van het zelfde leerjaar en niveau op een andere school of dat je met een groep in een gymzaal of iets anders terecht kwam.
'Stad?' opperde Kevin aan Laurens en ze gaven elkaar een boks.
'Stad?' sprak ik hem kinderachtig na en ik stak mijn tong uit.
'Gaan jullie maar lekker naar de stad. Sukkels.' Vond Sylvia en ze had groot gelijk.
'Ah, ben je een beetje chaggo?' plagend gaf Kevin haar een kus en gelijk werd Sylvia door haar moeder aan de arm getrokken.
'We gaan Sylvia.'
'Ja mam.' Zuchtte ze en we zwaaide haar na.
'Hopelijk tot morgen!' ik hoopte zo erg dat we nog gewoon bij elkaar zaten de komende weken. 'Dus jij hebt niet op je lazer gekregen?' vroeg ik Laurens die glimlachte.
'Gelukkig niet.'
'Heb je weer geluk hè.'
'Dan had je gewoon om tien uur naar huis moeten gaan.' lachte hij en lachend gaf ik hem een duw.
'Het is goed met je.' We waren al langzaam aan richting Wolfs gelopen, die druk stond te praten met onze directeur en alle leraren die het gesprek ook wilde horen. 'Gaan we Wolf?' propte ik me tussen de leraren en pakte ik alvast mijn helm aan. 'Ik heb honger!'
'Ik dacht dat je een heel overlevingspakket in je tas had gedaan?'
'Had ja. Die heb ik er weer uit gehaald.' Lachte ik en ik trok Laurens mee naar de motor, die het bewonderend bekeek. Zoals wel vaker. 'Gaaf hè.' Lachte ik en hij knikte.
'Ooit, neem ik jou ook mee achterop.'
'Daar houd ik je aan.' giechelde ik maar ik meende het wel. Als hij zich er niet aan zou houden, zou hij het nog lang te horen krijgen van mij.
Helaas wilde Wolfs geen extra rondje met me maken maar hij had me wel beloofd dat zodra mijn huisarrest erop zat we dat weer eens zouden doen. Eva had besloten haar baby's maar thuis te laten en zelf even bij Fleur langs te gaan, want met de kleuter erbij werd het helemaal niets. 'Wil je wat eten Jasmijn?' vroeg ze terwijl ze Camilla in de box legde.
'Ja mama..'
'Wat wil je dan?'
'Un bruudsje kies!' met haar hoofd lachend schuddend liep Eva richting de keuken maar Wolfs hield haar tegen.
'Laat het.' Zei hij streng.
'Ik zou bang worden als ik jou was Eef.' Lachend boog ik over de box en ik gaf Camilla haar speentje.
'Ik geloof het ook.' Lachend sloeg Eva haar armen om zijn nek en ze kuste hem. 'Veel plezier, met je meiden.' Knipoogde ze. Ze gaf Jasmijn en mij een kus waarna ze met heel veel moeite afscheid nam van Camilla.
'Wat ga je eigenlijk doen bij Fleur?' wilde ik weten.
'Roddelen.' Nam Jasmijn het woord.
'Gebruik niet van die moeilijke woorden Jasmijn.' Lachend gaf Eva haar weer een kus maar Jasmijn had daar niet zoveel zin in. 'Ik help haar even met Bram. Ben snel weer terug hoor, je hoeft me niet te missen.'
'Gelukkig maar..' rolde ik met mijn ogen. Opnieuw nam Eva afscheid van haar kleine baby. Ze had haar opgetild uit de box en drukte haar nog even dicht tegen zich aan. 'En dan zegt ze tegen mij dat ik haar niet hoef te missen..' schudde ik mijn hoofd.
'Kom maar lieverd..' Wolfs wilde zijn prinsesje overnemen maar Eva schudde haar hoofd. Ze had nog niet lang genoeg geknuffeld. Lachend keek ik toe. Het was het zelfde als toen Jasmijn nog baby'tje was. Eva had het er altijd moeilijk mee, haar baby los te moeten laten. En al helemaal om weg te aan zonder haar. Maar hoe groter Jasmijn werd hoe makkelijker het leek te gaan. En nu was Camilla aan de beurt.
'Mama is maar eventjes weg, goed?' sprak Eva zachtjes, alsof Camilla degene was die het hier moeilijk had. 'Lief zijn hè poppetje. Voor papa.'
'Niet voor Robin hoor..' bemoeide ik me ermee. Eva gaf haar een laatste kus en gaf haar aan Wolfs. Snel pakte ze haar jas.
'Tot strakjes!' gaf ze Camilla stiekem nog een kus.
'Haje!' zwaaide Jasmijn haar uit.
'Dus.. Broodjes?' vroeg Wolfs toen de voordeur was dicht gevallen en Jasmijn sprong op.
'Kaas!' riep ze weer.
'Net zo'n kaas monster als mama jij,' lachte Wolfs. 'Eerst handjes wassen dan.'