Psikopatla Anlaşma

3❇'Kırk yılda bir gibisin'

Sakinleşmek için kapattığım gözlerim açılmamak için ısrar ederken yüzüme değen soğuk ellerle çok hafif bir şekilde gözlerim aralandı. Lakin gözümün önünde ki her kimse sadece bulanık bir siluet şeklinde görebilmiştim. "Arya" diye belirsiz bir ses duydum.

Şuan dünyam dönüyor gibi, algılama yetimi kaybetmiş gibiydim. Ağlamaktan kesinlikle kızardığını bildiğim gözlerim kapanmak için hala mücadele ediyordu. "Arya!" diye bir bağırışla gözlerim kapandı ve ruhum karanlığın ortasında kayboldu.

Karnıma saplanan ağrıyla iki büklüm oldum ve ardından acı içince bir çığlık koyu verdim. Sanki bu basit bir karın ağrısı değil gibiydi, vücudumu yavaş yavaş ele geçirmeye çalışan bir virüs gibi, yada ruhuma sahip olmak isteyen ölü bir ruh gibiydi. Gözlerimi aralamaya korkuyordum, en son yaşadığım olaylardan sonra kesinlikle bir daha gözlerimi açmak dahi istememiştim.

Bu sefer başıma saplanan ağrıyla yüzümü buruşturdum. "Anne!" diye acı içinde feryat ettim. Ne zaman canım yansa bir şey olsa annem hissederdi ve hemen yanıma gelirdi. Belki benim sesimi duyacak, beni bu karanlıktan kurtaracaktı ve bu kötü insanlardan koruyacaktı. Sesli bir şekilde kapı açıldı ve lambaları açtılar yani bunu kapalı olan gözlerime vuran ışıktan anlamıştım.

"Arya kızım!" annem sesimi duymuş muydu cidden? Hala açmamış olduğum gözlerimden iri iri göz yaşları yanaklarımdan yuvarladı. "Anne yardım et.." diye sızlandım. Yüzüme değen sıcak ellerle gözlerim aralandı. Bu eller annemin narin ellerine benziyordu küçük ve sıcacık.

"Tatlım hadi gözlerini aç.. Bak ben buradayım." titrek sesi içimi alev alev ederken gözlerimi açtığımda annemi görmek için canımı dahi verebilirdim. Korkak bir şekilde araladığım gözlerim ağladığım dan dolayı bulanık görürken bir süre sonra görüş alanım netleşmiş ve hemen karşımda anneme bulmuştum. Hıçkırıklarımla birlikte anneme sarılırken annemde benimle birlikte ağlamaya başlamıştı. annem narin kırılgan bir yapıya sahiptir ağlayan birini gördüğü zaman oda o kişiyle beraber ağlamaya başar tıpkı şuan olduğu gibi.

"Anne beni öldürmeye çalıştı." dedim kafamı omzuna daha da gömerken sırtımı okşadı ve saçlarıma minik minik buseler kondurdu. "Hepsi kabustu bir tanem korkma." sesi fısıltıdan farksız çıkmamıştı. yüzüm buruştu ve geri çekildim. Göz yaşlarımı sildim ama yerine bir başkası çoktan almıştı bile.

"Gerçekten anne öldürmeye çalıştı.. Hatta babamın-" eliyle susmam için işaret yaptı. Bana acıyan gözlerle bakması içimi param parça etmişti. Ne yani öz annem benim deli falan mı olduğumu düşünüyordu?

"İlaçlarını almıyorsun demi tatlım?" Hah ne bekliyordum ki inanmıyordu öz annem canım yandığında adını haykırdığım kadın bana öz kızına inanmıyordu.

"O ilaçlara ihtiyacım olmadığını biliyorsun!" sinirle yorganı üstümden atıp ayağa kalktım hafiften bir baş dönmesi yaşadım ve dengemi sağlayabilmek adına komi dinden destek alacağım sırada gece lambam büyük bir sesle kırıldı. Annem ayağa kalkıp bana yardım edeceği sırada onu yatağa tekrar itekledim. Şok olmuş bir ifadeyle beni süzerken karşısına geçip.

"Ben ruh hastası yada bir deli değilim o ilaçları bir daha asla kullanmayacağım! duyuyor musun beni? asla!" Evet şuan ilaçlarımı kullanmadığımdan dolayı duygu geçişi yaşıyordum. Ağlamam şiddetlenirken yere çöküp dizlerimi kendime çektim ve kafamı dizime gömdüm. Ne zamandır bu şekilde oturduğumu bilmiyorum kafamı kaldırdığımda ağlamaktan kızaran gözlerle sabit bir noktaya bakan annemle karşılaştım. Bana baktı ve buruk bir şekilde gülümseyip odadan çıktı.

Duvarda duran siyah saate baktım sabahın 5'i olmuştu, bu saatten sonra kesinlikle uyuyamazdım saten beynim dönüyor gibiydi. Yerden doğruldum ve banyoya doğru ilerledim ve küveti ılık bir suyla doldurup üstümdekilerden kurtuldum. Aklımda onlarca eksik kalmış sorularla birlikte ılık suya girdim.