Polish teacher's confession.

"Blog"-Rozdział 1

Mam na imię Selena i mimo tego, że mam już 32 lata wszyscy mówią na mnie Sel, nawet moi uczniowie. Tak, jestem nauczycielką języka polskiego w łódzkim liceum. Mam wspaniałego męża i pięcioletniego synka Adasia. Moje życie jest udane, wiedzie nam się dobrze, jednak nie o tym chcę wam opowiedzieć. Nie bez powodu zostałam nauczycielką i nie z przypadku uczę w szkole średniej. Wiele wydarzeń w mojej młodości sprawiło ze jestem teraz tu gdzie jestem. Ten blog został stworzony na potrzeby właśnie tych wydarzeń, nie mam pojęcia czy będę go prowadziła, gdy już przedstawię wam swoją historie jednak mam nadzieje, że chociaż jedna osoba zmieni swoje postępowanie po przeczytaniu tego. Aktualnie jestem osobą ułożoną, z zasadami, charakterem i marzeniami, ale potrafię być także zabawna, wiec nie myślcie ze jestem typem humorzastej polonistki. Język polski jest moją największą pasją, czytam kilkanaście książek miesięcznie, a własne napisałam już dwie, w tym jedna z nich trafiła do księgarni, drugą zaś pozostawiłam dla mojego synka. Jest to książka pod tytułem „274 dni i już jesteś mój", w której opisywałam każdy dzień mojej ciąży, wszystkie moje odczucia i myśli. Już nie mogę się doczekać dnia, kiedy mój Adaś będzie na tyle dorosły aby mógł ją przeczytać, a później przekazać swojemu dziecku. Wszystko może wydawać wam się takie piękne i poukładane, jednak moje całe życie nie było takie proste i bez problemów. Kilka lat temu nie poznalibyście mnie, byłam całkiem inną dziewczyną. Osoba która zna mnie od czasów studiów nie stwierdziłaby, że to ja ani po wyglądzie ani po zachowaniu. Liceum zmieniło mnie już na zawsze. Od ukończenia liceum inaczej patrzę na świat i inaczej postrzegam pewne sprawy. Jeśli czytacie to mając siedemnaście, osiemnaście lat to wydaje mi się ze przyda wam się parę faktów z mojej młodości abyście i wy mogli inaczej przyglądać się ludziom.

Jeśli natomiast jesteś w innym wieku to również bardzo dobrze, ze trafiłeś na mojego bloga, może i ty byłeś podobny do mnie o czym zaraz się przekonasz, a może utożsamisz się z którymś z bohaterów mojej historii. Ja, jako osoba dorosła po prostu zrozumiałam ze nic nie dzieje się bez powodu, więc jeśli w mojej przeszłości wydarzyły się sytuacje moim zdaniem godne uwagi to znaczy, że musze, albo przynajmniej powinnam podzielić się tym z ludźmi, choćby miały być to tylko 3 osoby.