RAWSON As I Lay Down To Sleep

I. Αντίο Άσχημε Κόσμε...

Η κοπέλα σήκωσε τα χέρια της και παρακάλεσε άλλη μια φορά τον άντρα με το πιστόλι να μην πατήσει την σκανδάλη. " Η προδοσία πληρώνεται ..." της είπε σκληρά. " Μα...Μα.." πήγε να πει εκείνη και ο άντρας τράβηξε την ασφάλεια του όπλου. Είχε βάλει σιγαστήρα και φόραγε γάντια. " Μη !! Σε παρακαλώ , όχι.. Δεν θέλω να πεθάνω.. Όχι ακόμα, θέλω να ζήσω.. Συγχώρεσε με σε εκλιπαρώ.." του είπε εκείνη και προσπάθησε να τον πιάσει από τα πόδια με δάκρυα στα μάτια..

" Συγνώμη.." της είπε εκείνος και πάτησε την σκανδάλη.. Η κοπέλα έπεσε στο πάτωμα σαν τα ξύλα όταν πέφτουν στο βρεγμένο χώμα. Ο άντρας απλά κοίταξε το πτώμα της και με πόνο απομακρύνθηκε. Έπρεπε να φύγει γρήγορα από εκεί. Η ένταση του όπλου είχε σίγουρα μειωθεί εξαιτίας του σιγαστήρα αλλά μπορεί κάποιοι από τους γείτονες να άκουσαν το κλάμα της κοπέλας.. Ο άντρας ήταν αποφασιστικός. Έβγαλε από το παντελόνι του έναν σουγιά και με αυτόν πείραξε την κλειδαριά και την πόρτα.. Έμοιαζε σαν κάποιος να προσπαθούσε να μπει μέσα αγριεμένα .Έβγαλε τον σιγαστήρα από το όπλο του και το πήρε στο χέρι του. Το χέρι του έτρεμε...

" Γιατί στο.." έπιασε τον εαυτό του να αναρωτιέται. Ήταν απλά ένας ακόμη φόνος, δεν είχε σημασία.. Τι είχε πάθει ;; Το πολέμησε όσο μπορούσε και προσωρινά βγήκε νικητής. Αισθάνθηκε σαν την πρώτη φορά που σκότωσε.. Ο πόνος, το μίσος... Πήρε το πιστόλι και το έστρεψε με την κάννη να ακουμπάει το κάτω μέρος του στόματός του. Ας πέθαινε εκεί, τι σημασία θα είχε ;;Το χέρι του πλησίαζε επικίνδυνα στην σκανδάλη. Το είχε ξανασκεφτεί. Δεν θα ένιωθε κάτι , μόνο σαν τον τρυπάει κάτι.. Από την άλλη όμως μπορεί η σφαίρα να κινούνταν τόσο γρήγορα που να μην καταλάβαινε τίποτα.. Το ερώτημα ήταν ... Τι τον κράταγε από το να μην το κάνει ;; Σχεδόν τίποτα... Ας το έκανε λοιπόν.. 'Ομως κάτι τον σταμάτησε... Δεν ήξερε τι ήταν και δεν τον ένοιαζε αλλά τον είχε σταματήσει.. Πυροβόλησε τρεις φορές το μέρος τριγύρω και μετά προχώρησε προς την εξώπορτα... Άνοιξε την πόρτα και την άφησε μισάνοιχτη.. Μπήκε στο αμάξι του και οδήγησε ως το σπίτι του..

Σταμάτησε το αμάξι κοντά σε μια γέφυρα.. Βγήκε από το αμάξι και ξέρασε.. Κοίταξε το φεγγάρι. " Ακόμα και ο Διάολος ήταν κάποτε ένας Άγγελος.. Καταλαβαίνω γιατί πρόδωσε εσένα αλλά γιατί να προδώσει τα αδέλφια του ;;" ρώτησε τον ουρανό... Θα επέστρεφε σπίτι του.. Θα έμπαινε μέσα αλλά κανείς δεν θα τον περίμενε.. Εκείνος θα έκλαιγε μισώντας τον εαυτό του για ότι είχε γίνει, για ότι είχε κάνει.. Και ίσως τότε έβρισκε έστω και για λίγα λεπτά την λύτρωση, το φως στον ύπνο... Μα ποιον κορόιδευε ;;; Δεν ήταν γεννημένος για την ευτυχία.. Ήταν φτιαγμένος να είναι δυστυχισμένος.. Κοίταξε το νερό ακριβώς από κάτω του. Ορμητικό και βίαιο. Ακριβώς όπως και η ζωή του.. Ανέβηκε στο γεφύρι και κοίταξε το νερό... " Αντίο σκληρέ κόσμε.. Σε αφήνω απόψε.." είπε κοιτώντας μπροστά και με μια αποφασιστική κίνηση πήδηξε στο νερό.Το νερό του ποταμού ορμητικό και άγριο τον έπνιγε, τον ταρακουνούσε, τον έβρεχε, τον χτύπαγε.. Εκείνος είχε αφεθεί.. Και τότε ο ποταμός τον αγκάλιασε στην κρύα λυτρωτική αγκαλιά του πνιγμού.. Και ο άντρας αφέθηκε στην αγκαλιά του...

" Λούσυ.."