RAWSON As I Lay Down To Sleep

XXI. NoEnd House

Η Λούσυ Στέρλινγκ κοίταζε με τρόμο το βίντεο στην τηλεόραση που ακόμα έδειχνε τον Χιούγκο να κατακρεουργεί το πτώμα του άντρα , δεν μπορούσε να κουνηθεί.. Δεν μπορούσε να σταματήσει, δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια της από την οθόνη.. Όλη αυτή η βία, όλο αυτό το αίμα, η ζωώδης οργή του Χιούγκο  και το αγριεμένο βλέμμα του που αναζητούσε την οργή και τον θάνατο... Ο Χιούγκο έμοιαζε με άγριο ζώο που αναζητούσε την τελευταία επιθανάτια αναπνοή του νεκρού πλέον άντρα, ήθελε να ρουφήξει και την παραμικρή ανάσα που αποδείκνυε έστω και για μια στιγμή πως αυτό το πτώμα μπροστά τους ήταν κάποτε ζωντανό... Να σβήσει την κάθε σπίθα υπενθύμισης ή ανάμνησης του άντρα και να τον βουτήξει στην λησμονιά και στον θάνατο...

Έκλεισε τα μάτια της, δεν ήθελε να βλέπει... Το αίμα και η αγριότητα την εξίταραν και την έκαναν να θέλει να παρακολουθήσει περισσότερο όμως κάτι από την παλιά Λούσυ της έλεγε να κλείσει τα μάτια και να λυπηθεί.. Ένιωθε πάλι την μάχη μέσα της.. " Δεν θα αλλάξεις ποτέ, έτσι Λούσυ ;;;" άκουσε την ίδια γυναικεία φωνή με πριν.. Το ίδιο γέλιο, η ίδια γυναικεία χροιά, η φωνή που η Λούσυ ήταν σίγουρη πως είχε φανταστεί..   Σηκώθηκε και κράτησε το πιστόλι στα χέρια της, μπορεί να ήταν απλά η φαντασία της μπορεί όμως και όχι.. Το γέλιο της γυναίκας ακούστηκε ξανά και η Λούσυ σημάδεψε με το πιστόλι εκεί που άκουγε την φωνή.. " Βγες έξω !! Αυτήν την στιγμή !! Βγες  έξω με τα χέρια ψηλά και πίσω από το κεφάλι αλλιώς στο υπόσχομαι θα σε πυροβολήσω.." είπε η Λούσυ όσο πιο απειλητικά μπορούσε.. " Δεν θα το κάνεις Λούσυ, δεν έχεις τα κότσια.." ακούστηκε ξανά η φωνή και η Λούσυ πάτησε την σκανδάλη .. " Δεν με ξέρεις... Κάνε ότι είπα αλλιώς θα σε σκοτώσω.. " Η γυναίκα που κρυβόταν τόσο καλά βγήκε πίσω από ένα ψεύτικο κομμάτι του τοίχου.. Στο χέρι της κρατούσε ένα στιλέτο, τα μαλλιά της ήταν μακριά και καστανόξανθα, είχε ένα πράσινο μάτι και το άλλο μάτι της... Αυτό έκανε την Λούσυ να κοιτάξει με αηδία αλλά παράλληλα συμπόνοια την μυστηριώδη γυναίκα.. 

Είχε ένα ρολόι στο μάτι της, σαν τα παλιά ρολόγια, τα κουρδιστά ρολόγια τσέπης.. Το ρολόι στο μάτι της λειτουργούσε σαν να ήταν συνδεδεμένο με τα νεύρα του εγκεφάλου της.. Κάθε φορά που τα μάτια της ανοιγόκλειναν το ρολόι προχωρούσε μισή ώρα... Κάθε φορά που αγχώνοταν το ρολόι έδειχνε ότι η ώρα ήταν 12.. " Ρίξε κάτω το μαχαίρι και έλα εδώ.." είπε η Λούσυ σημαδεύοντας την κοπέλα με το πιστόλι.. Η κοπέλα έριξε το στιλέτο της στο έδαφος και προχώρησε προς το μέρος της Λούσυ με τα χέρια της πίσω από το κεφάλι όπως της είχε πει να κάνει η ψυχολόγος.. " Η οικογένεια μου, οι Στέρλινγκ.. Πού είναι ;; Είμαι σίγουρη ότι ο κύριος Μπάμπαντουκ και εσείς κρύβεστε από πίσω.. Πού είναι ;;;" ρώτησε η Λούσυ γενναία και θυμωμένα.. Φορούσε ένα μπλε φούτερ, μια λευκή μπλούζα από κάτω, ένα μακρύ μαύρο παντελόνι και μαύρα αθλητικά.. Ήταν μια από τις λίγες φορές που φορούσε ρούχα με χρώματα, η Λούσυ απολάμβανε το μαύρο.. Και το κόκκινο, από τότε που γνώρισε τον Χιούγκο..