My Desperate Pretending Game

Prolouge

"Son" napatingin ako kay Dad. Alam kong may mahalaga siyang sasabihin.

"Nagbigay ng isang proposal si Mr. Ramirez. Madadagdagan ang shares nila sa kompanya. Malaking tulong 'yon satin pero bilang kapalit..." tiningnan niya ko ng seryoso.

I gulped. "You will marry his daughter, whether you like it or not and the decision is final" napatayo ako sa narinig ko. Fvck. Sinasabi ko na nga ba! Lagi na lang silang ganyan. Pera na lang ba ang mahalaga?

"But Dad. Ayoko magpakasal sa taong di ko naman kilala" tiningnan niya ko. Nanlilisik ang nga mata niya. Sht. High School pa lang ako magkakaroon na agad ako ng fiance. Unbelievable!

"No buts son. Within 2 weeks ipapakilala na kita sa kanya. So be ready" at iniwan niya kong nakatanga dito.

Sht lang. Against talaga ako sa arrange marriage. Aware naman ako kaso hindi ako handa. At sino naman kaya ang kutong lupa kong fiance? Fvck her ass.

I want to enjoy my youth. Kahit eto man lang sana pagbigyan nila ako. Mula pagkabata ko, sinusunod ko na sila. Wala na nga akong freedom sa mga gusto kong gawin. At ngayon eto nanaman? Fcvk.

Ayoko na 'to patagalin. Ayokong isugal ang kaligayahan ko dito. Ayokong pagsisihan 'to sa huli.

After ng pag-uusap namin, nagpaset ako ng schedule para kausapin si Dad. O diba? Kahit sarili niyang anak kailangan pa i-schedule para lang makausap siya. Tch

"Dad" tumingin siya sakin habang busy sa mga paper works niya.

"What's the problem son?" he said in serious tone.

Nakipagtagisan ako sa kanya ng tingin. "Uurong ako sa arrange marriage dad" matapang kong sabi.

Alam kong hindi siya papayag, pero hindi rin ako papayag na ituloy ang arrange marriage na 'to. Ayokong magsisi habang-buhay. Kaya tatanggapin ko kahit anong kapalit.

"WHAT? but the desicion is final. You can't change my mind" hindi ako papayag.

"Dad please... kaligayan ko na ang nakataya dito. Ayokong pagsisihan 'to habang buhay. Please dad. Mula pagkabata ko sinusunod ko na kayo. Kaya ngayon lang ako hihiling dad, ayoko magpakasal" hindi ko na napigilan tumulo ang luha ko. It's gay pero gusto ko ilabas lahat ng sakit sa puso ko.

Iniwan kami ni Mom. Katulad ng sakin, arrange marriage din sila. Hindi mahal ni Mom si Dad kaya nakipaghiwalay ito at sumama sa ibang lalaki. Pati ako, iniwan din niya. Masakit 'yon para sakin. Ayoko magkaroon ng broken family. Kaya hindi ko hahayaang matulad din ako sa kanila. Sobrang sakit non para sa isang anak.

"Son..." napatingin ako kay Dad. Alam kong matigas ang puso niya, pero sana pakinggan niya ko kahit ngayon lang.

"Kahit anong gawin mo hindi mo mababago ang desisyon ko. Para 'to sa ikakabuti mo..." hindi ako umimik. "At sa ikabubuti ng kompanya" sh*t.

"Bakit dad? Pera na lang ba ang mahalaga sa inyo? Eh ako? Mahalaga pa ba ko sa inyo? Hindi naman ako robot na magiging sunod-sunuran sa inyo habang-buhay. May karapatan ako sa buhay ko kase buhay ko 'to!"

*boogshh*

Sinuntok niya ko. Naramdaman ko naman ang pagdugo ng labi ko. Napangisi ako sa kanya.

"Mapilit ka talaga. Sige pagbibigyan kita but in one condition" seryoso lang siya.

"Hindi ka magpapakasal pero aalisin ko ang lahat sa iyo. Magsisimula ka sa maliit, hindi mo pwedeng ipaalam sa mga pinsan at sa tito mo na naghirap ka. O kung ayaw mo, pwede ka naman magpakasal at hindi ko kukunin ang lahat ng luho ko sayo" he smirked. Alam ko namang mangyayari 'to kaya handa ako.

"Hindi ako magpapakasal, that's the deal" diretso kong sabi. Umupo siya sa swivel chair at sumandal.

Tumahimik siya bago nagsalita. "Start to pack your things. Aalis ka na dito. Tomorrow will be your flight in Philippines. Wag mong subakang sagarin ang pasensya ko. Wag na wag mong sasabihin 'to sa tito mo kung ayaw mong idamay ko sila" tumango na lang ako sa kanya bilang tugon. May galang pa naman ako sa kanya kahit papaano.

"Thanks dad..." I whispered.

Tsaka umalis pero bigla siyang nagsalita. "Goodbye son." then I left.

Bukas, magsisimula ako bilang simpleng tao. Magsisimula sa maliit na bagay. Iiwan ang maranyang pamumuhay para lumaya at harapin ang pagsubok ng buhay.

I'm Leighton Blisturde. I need to pretend so that I create a mask.

To hide behind...

To help me pretend...

And to shield me from the glance that knows.

Tomorrow I'm no longer Leighton Blisturde but I'm Liam Hudson the one who dwells the real me in confusion, in fear, in aloneness.

The Wimp and nerd side.

It's the only thing that will assure me of what I can't assure myself, that I'm really worth something.

But don't be fooled.

"Because the confidence is my name and coolness my game"

--------

My Desperate Pretending Game
Alright reserved © 2016
Written by: Kp_althea

~8~8~8~8~8~8~*

hi dedicate po ito sa aking pinakamagandang classmate! ^0^ seventeen_carat_17 hi men! thanks for supporting ! yay :)