Suratıma düşen su damlalarına gülümseyerek kafamı gökyüzüne çevirdim.
Yaşamayı seviyor muydum? Yada yokluğumun bile fark edilmeyeceği bu dünyada varlığımı barındırmam mı gerekiyordu?
Arafta kalmaktan nefret etsem de karar veremiyordum. Gerçekten ne yapmak istiyorum?
Hikayemin bir sonu varsa onu görmeyi mi tercih etmeliyim yoksa her şeyden vaz mı geçmeliyim...
Kalbim tenime değen her damlada tekrar canlanırken, kısa bir süre sonra içimde yarattığı özgürlük hissi de uçup gidiyordu.
Gözlerimi yavaşça kapatarak arkama yaslandım.
Damlalar eskisinden daha hızlı bir şekilde suratıma çarparken üşümüş dudaklarımın arasından tek bir şey çıkmıştı.
"Merak ediyorum..."
İçimdeki çocuğun 'beni öldürme' diyen sesini bastıramayacaktım.
Daha sonra ciğerlerime toprak kokusu doldu ve çocuk gülüşmeleri kulaklarımı çınlattı.
Gülümseyerek gözlerimi açtım, parkta sevinçle oynayan çocuklara baktım.
Hiçbiri yağmuru engel olarak görmüyor, aileleri ne kadar eve götürmeye çalışsa da onlar etrafta deli gibi koşturuyorlardı. İşte o an kalbimde bir kıpırdanma oldu.
Kalkıp yanlarına gitmek ve bende onlar gibi koşuşturmak istedim.
Görenlerin bu kız delirmiş diyerek bakmalarını umursamamak ve içimden geldiği gibi davranmak istedim.
Bir kez olsun insanların ne düşüneceğinden korkmadan hayatımı yaşamak istedim.
Heyecanla ayağa kalktığım sırada telefonum çaldı.
Gözlerimi devirerek evrenin bana gönderdiği mesajı görmezden geldim ve büyük bir hevessizlikle cevap verdim.
"Efendim İzel?"
"Yine geciktin. Bir saattir seni bekliyoruz."
Gözlerimi parktaki çocuklardan çekerek hızla ayağa kalktım.
Tek elimle telefonu kulağıma tutarken diğer yandan da daha fazla ıslanmamak için hırkamın şapkasını örttüm.
Adımlarımı parkın çıkışına yönlendirerek telefonda unuttuğum İzel'e cevap verdim.
"Bugün bir şey mi yapacaktık?"
"Aferin sana Miru! Bu kız beni öldürecek ya."
İzel yerine soruma Çağrı atarlı bir şekilde cevap verince keyfim yerine gelmişti.
"Çağrı da mı yanında?"
"Bak şu ukalaya bir de beni beğenmiyor."
Çağrı'nın konuşmasını İzel kesti. İkisini de çocukluğumdan beri çekiyordum.
O kadar sabırlı biri olmamama rağmen hala onlarla arkadaş olmam bir mucizeydi. Büyük bir mucize..
"Bugün bizim okulun maçı var. Tüm okul destek için orada olacak."
Cevap vermeme fırsat tanımadan tekrar konuşmaya başladı Bayan Geveze.
"Söz verdin. Biz seni otobüs durağında bekliyoruz. Hadi kapattım."
Telefon suratıma kapandığında oflayarak adımlarımı daha da hızlandırdım.
Neymiş efendim bizim okulun maçı varmış. Banane yani. Ben hafta sonumda kendime zaman bile ayıramayacak mıydım?
Önümdeki teyzeye çarpınca saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdım ve kadına dönerek baktım.
