Impossible love life of a fan girl

Chapter Seventy-four

Today I realized, ang dami palang natutulong ng pagtulog noh?

It has the ability na maregain ulit natin yung strengths natin tyaka yun yung parang nagreremind satin na it's okay to take a rest kasi there's still tomorrow.

Tyaka somehow, pag natulog tayo, magiging completely clueless ka...hindi mo mararamdaman yung sakit at yung mga problema mo. Pero sad to say, there will always be a time na kailangan mo nang gumising at maramdaman ulit yung mga yun.

Pag-gising ko ngayon, happiness was not basked on my face. 

How can I be happy if I know that after a few days, I'll be away from the person who captured my heart?

How can I be happy if I know na ang sama ko dahil iiwan ko sya?

Pero siguro kailangan ko ding maging happy kasi...in that way, pag nawala na ko sa life nya, hindi na sya mapapagod.

Pinalipas ko ang araw ko ngayon by packing my things. Inayos ko na lahat ng gamit ko kasi malapit naman na ko umalis at tinawagan ko na yung mom ko. Isn't it funny na pag tinatamad ka, parang ang bagal-bagal ng orasan pero pag alam mong may mangyayari na importante after a few days, parang sobrang bilis. 

--

Time is said to heal all wounds sabi nila...

Napapagaling nga tayo ng time diba pag nasaktan tayo? Kasi habang tumatakbo sya, unti-unti nating nalilimutan yung sakit.

Pero sa kondisyon ko ngayon, time is my enemy...dahil sa sobrang bilis nyang tumakbo, dumating na ko sa point na masasaktan ko si Suho. Dahil sa sobrang bilis nya, my heart was broken.

Time is not just a friend then...it is also an enemy.

Pagtapos ko mag-ayos ng gamit ko, nagpahinga muna ako dun sa couch habang yakap-yakap ang binigay sakin ni Suho na teddy bear. Wish ko lang na si Suho talaga yung kayakap ko.

Pagkaupo ko, tumitig ako sa teddy bear...hanggang napaisip na lang ako bigla.

Suho, sorry sa gagawin ko pero sa tingin ko kasi, ikabubuti mo din toh eh. Alam kong nagpakahirap ka para maabot mo lang yang dreams mo na maging celebrity. You've worked hard...you've been trained for many years and now, naabot mo na yung goal mo. I can't accept the fact na dahil sakin, there's a possibility na mawala lahat yang pinaghirapan mo just like a popping baloon. I am like a needle...I have the ability to hurt you and popped away your dreams.

But I have a choice...and my choice is to stay away.

I blinked...just in time to stop my tears from falling.

Grabe, sobrang drama ko ilang araw na. Nakakapagod. Kaso kailangan kong tanggapin eh. Ano pa bang magagawa ko diba?

It was already three o'clock in the afternoon nang biglang nagring yung phone ko.

Suho was calling.

Nung tinitigan ko, napangiti lang ako even though yung smile na yun, nagdadala ng napakadaming pains. I bit my lower lip and answered it.

Hindi ako nagsalita, hinintay ko syang magsimula.

Suho: Louise?

Louise: Hey, kamusta general rehearsal nyo?

Suho: Okay lang. May break kami for fifteen minutes. Uy may good news ako sayo.

Louise: Talaga? Ano yun?

Suho: Hanggang 9pm na lang kami hindi na 10pm. So masusundo kita ng mas maaga.

Napangiti ako...kahit papano, binigyan pa ko ng sobrang time para makasama sya. Hindi sya buong araw...isang oras lang ang nadagdag pero sa kalagayan ko ngayon, okay na sakin yun.