Sevann♥Severus Snape i dziewczyna z mugolii

XV

-Anna, uważaj!

Odwróciłam się i zobaczyłam tłuczek lecący moją stronę. Zrobiłam szybki unik i myślałam, że mam go z głowy, ale on zawrócił i znowu zmierzał na bliskie spotkanie z moją głową.

- Co to ma być?! Uważajcie! - krzyknęłam i skuliłam się na krześle. Natomiast tłuczek ponownie kierował się na trybuny.

-Daj mi miotłę Neville!

-Ale... T-ty nie...

-Daj miotłę! - gryfon podał mi swój cenny dobytek i szybko ominął tłuczek. W ręku trzymałam Nimbusa 2000 i za licho nie wiedziałam co mam teraz zrobić.Ale gdy ujrzałam zbliżający się z zawrotną prędkością okrągły przedmiot, tchnięta nagłym przeczuciem przyłożyłam lewą nogę przez rączkę miotły i odbiłam się od ziemi. Zdziwiłam się gdyż szło mi zadziwiająco łatwo, jakbym latała od dawna. Starałam się omijać szerokim łukiem graczy i na szczęście tylko niektórzy zauważyli dodatkowego zawodnika. Rozejrzałam się po boisku i szybko cofnęłam się do tyłu, tuż przed latającą przeszkodą. Tłuczek nie dawał mi spokoju, natomiast ja płynnie prowadziłam miotłę.

Przyciągałam teraz wzrok połowy publiczności. Przez pojawienie się drugiego tłuczka wisiałam teraz na miotle w pozycji , tzw. nietoperza czyli trzymam się tylko nogami. Poprzez delikatne skurcze mięśni kierowałam miotłą i unikałam zderzeń. W końcu ponownie usiadłam na miotle co wzbudziło radosne okrzyki na trybunach. Poleciałam wyżej na sam środek boiska. Tłuczki były jakieś 50 metrów ode mnie po lewej i prawej stronie. Nie mogłam wykonać żadnego manewru ponieważ przed sobą i za sobą miałam pętlę. Jedyny pomysł, który przyszedł mi do głowy jest bardzo ryzykowny, ale mogę uratować miotłę Nevilla.

Kucnęłam na drewnianej rączce i obserwowałem zbliżające się do mnie tłuczki. Patrzyli na mnie wszyscy uczniowie, nauczyciele i gracze. Gdy kule były już jakieś 15 metrów ode mnie ujrzałam nademną złoty błysk. O cholera - to znicz.