Chapter Twenty-Two [22]

66 3 0
                                    

           Sobrang sakit ng katawan ko, and I think I already know where I am, hospital na naman, akala ko ba graduate na ko sa dextrose at nebulizer? Unti-unting iminulat ko ang mga mata ko at una kong nakita ang nakayukong ulo ni Andrew sa gilid ng kama.

Sa pag-galaw ng kamay ko ay automatic naman na umangat ang tingin niya sa akin. "Amber!" May pagkahalong gulat at relief ang tunog ng boses niya saka nya ko niyakap ng mahigpit "Thank God you're okay."

Hindi ko na lang siya sinita sa higpit ng yakap niya sa akin.

"Ano bang nangyari?" asking him confusedly, because the last thing I remember ay nasa camp john hay kami.

"You collapsed after the zip line, I'm so sorry Amber this is all my fault, hindi na dapat tayo pumunta doon, I should have asked you first kung kaya mo talaga, hindi na dapat kita pinilit, I'm sorry, I'm so sorry, sorry for being a jerk." Tuloy tuloy lang siya sa paghingi ng tawad kitang kita ko ang guilt sa mukha niya.

"No it's fine ano ka ba Andrew, it was actually fun! That was best day of my life! Sobrang saya naka experience ako ng something I have never done in my life, something I thought I could never do, something extreme."

Naka-experience ako ng higit sa kakayahan ko, and for that I'm very thankful.

"The doctor told me na pwede ka na raw madischarge any moment na magising ka, and after non babalik na tayong Manila, is that okay with you?"

"Yes sure! Thank god gusto ko na rin talagang bumalik ng Manila." Probably because of the extreme weather difference of manila and baguio kaya nangyari sakin to. I need to take my medicines as early as possible.

Nakita kong lumungkot ang mukha ni Andrew matapos ko siyang sagutin at doon ko na realize how cruel was my reply.

"Andrew, don't get me wrong! I had fun seriously I did! And if you will ask me if I want to be your project partner again I would say yes! Because damn that was the best work I ever did!" I told him sincerely and I saw his eyes twinkle and that smirk, only an Andrew Torres could flash was all over his face.

"Sabi mo yan ha? You would say yes! At wala ng bawian!" He said with complete ecstacy.

"Grabe pinagtripan mo lang ata ako eh!" Nakakainis naman tong si Andrew nagpaawa lang ata sa akin! But obviously I fell in his trap.

"Nope, walang bawian."

--

One week after we went back from Manila everything is almost back to normal, my health is almost okay now and my life is getting better. As usual Andrew is always nagging me every time possible.

Pero dahil lagi siyang late ay wala pa siya ngayon dito ngayon, so as of now peaceful pa ang team namin. I don't understand nga bakit hindi pa yan nate-terminate eh lagi siyang late.

"Ate Bitsy okay na ba yung mga papers na hinihingi sa head office?" I asked my co-worker which is in her normal habitat, nandun siya may fridge kumukuha ng kung ano anong pagkain.

"Yes dear, we're just waiting para sa confirmation." Sagot nya habang isinasara ang pinto ng fridge. Hay salamat for a week yun lang ang tinatrabaho ng team namin sobrang na stress ako sa dami ng files na natambak sa team.

"Hay mabuti naman ate I'm planning to have a chill weekend eh."

"HAY BAKLA! AKO RIN NO! Jusko wala na kaming time mag date ng baby ko." Biglang sumingit si winter sa usapan namin ni Ate Bitsy.

Until Forever EndsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon