Until Forever Ends

Chapter Eleven - [11]

          "Are you sure you're ready?" Nilingon ako ng aking kaibigan gamit ang mapupungay niyang mata.

           "Oh... yes, absolutely sure." Sinagot ko si Lizzy ng hindi nililingon dahil busy ako sa pag che-check ng mga gamit ko. Ayoko yata ng may nakakalimutan noh. Kanina ko pa nga to' sinimulan hanggang ngayon hindi ko pa rin natatapos, pano ba naman kanina pa ako ginugulo ng kasama ko dito.

            "Well... I guess there's nothing else I can do anymore, you know 'am gonna' miss you so much Marge." Malambing ang pagkakabigkas ng bawat salitang binibitawan ni Lizzy.

           "Eww! Shut up! Will you? Hahaha! Stop being nostalgic. What's the sense of technology? We can talk anytime, you know that." Pabirong bulyaw ko sa kanya, ang kulit naman kase niya ayaw ba naman akong paalisin dito sa England.

          Yes. I'm here in England with my Dad actually more than two years na nga eh.Dito na ako nag stay para sa therapy ko and for the surgery. I guess I'm pretty well now. I'm doing really good here, dito ko na rin tinapos ang college degree ko.

           Simula ng dumating ako dito parang nabuhay ulit ako. Alam mo yung naging mas masiyahin ako at totoo sa sarili? I think I amalready the person whom I want to be. Nagpapasalamat ako na naging maayos ang lahat sa pagpunta ko rito.

          Si Lizzy ang naging soul sister ko dito sa Coventry, nagkakilala kami because of my dad's friend, anak aksi siya ng kaibigan ni daddy at mula noong una kaming magkita ay hindi na niya iniwan, she helped me to be the person I am right now. Paano ba naman ay palagi siyang masaya, lahat yata ng good vibes sa mundo ay sinalo na niya, and I am thankful kasi kaibigan ko siya.

  

           "Ouch! Why did you do that!?" Binato sa akin ni Lizzy yung malaking unan tapos sumakto naman sa mukha ko, ang sakit kaya!

           "Oh my God! I've been calling your name for three times already and you won't answer. You're out of this world again girl! God I can't believe you!" Sinabi niya yan with full emotions habang umiiling na parang nag-rorole playing siya sa isang theater. Para lang siyang Pilipino, parang sina Rica lang. Ni hindi ko nga nararamdaman ang culture barrier naming dalawa.

           "Oh! Look! Your Dad is already here, stop thinking complicated now, please." Aniya sabay halakhak, excited rin niyang tinatanaw ang kararating lang na kotse ni Dad mulasa bintana ng apartment.

           "Yeah... Ha-ha-ha!" Sarcastic kong tawa sa kanya. Oh God I can't believe her ang kulit niyang nilalang! She is really something. Minsan nagtataka na ang ako kung saan niya kinukuha ang lahat ng energy niya para tumawa at mangulit, kakaibi talaga itong si Lizz.

          Ilang saglit lang ay bumaba na kami sa apartment at sumakay sa sasakyan. Kita ko ang lungkot ni dad hang minamaneho ang kanyang sasakyan, napakabagal rin niyang mag drive ngayon hindi katulad dati na halos paliparin na niya ang sasakyan niya. It took 20 minutes bago kame nakarating sa airport, iginala ko ang mga mata ko at doon nagtagpo ang mga mata namin ni Lizz, binigyan lang niya ako ng isang malungkot na ngiti at si Dad naman ay kanina pa akotinatapunan ng mga sulpay na para bang ayaw na talaga niya akong pauwiin.