Cancer

2

~Dean's pov~
'Chelsea?' Roep ik. Ik kniel wanhopig naast haar neer. Waarom adem je niet?
'Meneer! Meneer! Help!' Hoor ik Anne gillend achter me roepen. Ik rol Chelsea op haar rug. Wat de hel gebeurt er? Denk ik.
'Chelsea? Chels? Word wakker' zegt Anne met tranen rollend over haar wangen. Ik kijk haar aan. We denken hetzelfde, ik weet dat we hetzelfde denken.
Dan is de ambulance er, de hulpverleners komen binnen gestormd.
'Ik ga mee' zeg ik. 'Ik ook' zegt Anne gelijk.
'Kom maar mee' zegt een van de mannen met een zucht. We lopen, rennen, mee. Als we in de ambulance zitten begint een van de mannen een gesprek.
'Je bent haar vriendje zeker?' Zegt hij met een grijns. Ik kijk vragend op.
'Nee, haar beste vriend' antwoord ik.
"Stuck in the friendzone" lacht hij. Ik rol met mijn ogen. Hij draait grijnzend weg.

We komen aan in het ziekenhuis. We lopen achter het ziekenhuis bed aan. Er een dokter voor ons staan. Ik kijk haar vragend aan.
'Jullie mogen nu niet mee' zegt ze. Ik zucht.
'Ik wil jullie wat vragen stellen, jullie mogen zo weer naar haar toe' zegt ze. Ik loop teleurgesteld met haar mee, samen met Anne. Ik wil gewoon bij haar zijn. Niks anders. We komen aan in een kamertje en ik ga zitten op 1 van de stoelen.
'Wat is er gebeurt?' Zegt de vrouw.
'Ze viel flauw' zeg ik droog. Wat denkt ze dat er is gebeurt, ze ging slapen nou goed?
'Merkte jullie van tevoren wat aan haar?' Gaat ze verder.
'Ze was stiller als normaal' zegt Anne zacht. De vrouw schrijft wat dingen op.
'Ze was lijkwit' zeg ik. 'Ze haalde heel diep adem, alsof ze geen lucht kreeg' ga ik verder.
'Oke, dankjewel. Dit is genoeg' zegt de dokter.

'Ik zal jullie naar haar toe brengen' gaat ze verder. We lopen achter haar aan. Nog langzamer gaan lopen denk ik.
We komen, eindelijk, aan in het kleine kamertje. Ze ligt daar, lijkwit met haar ouders naast haar.
'Meneer en mevrouw Adams? Ik wil jullie wat vragen stellen over Chelsea' zegt de dokter. Ze lopen met haar de kamer uit. Ik loop naar het ziekenhuisbed en ga op de stoel naast haar zitten. Anne gaat aan de andere kant ban het bed zitten. Ik kijk naar Chelsea, ik blijf naar haar kijken. 'Chelsea? Chels word alsjeblieft wakker' zegt Anne huilend.

~Chelsea pov~
'Chels?' Hoor ik zacht. 'Chels?' Hoor nog een keer. Ik open voorzichtig mijn ogen. Wit. Overal is het wit. Ik ben in het ziekenhuis. Mijn zicht is wazig. Maar het is goed genoeg om te zien dat dit een ziekenhuis is. Ik knipper mijn ogen een paar keer en wrijf erin. Anne barst in tranen uit. Ik kijk haar vragend aan.
'Je ademde niet meer' zegt een stem schor. Ik draai mijn hoofd met een ruk om. Dean.
'Ik dacht dat je dood ging' zegt Anne tussen het huilen door.

De deur gaat open. Mijn vader en moeder komen naar me toe gerend. De wangen van mijn moeder zijn nat, haar ogen zijn rood en dik. Ze heeft gehuild, net nog. Ik kijk haar aan.
'We willen even met Chelsea praten' zegt mijn vader met een scheve glimlach.
'Ja... Natuurlijk' zegt Dean. Hij loopt voorzichtig de kamer uit samen met Anne. Ik kijk mijn ouders vragend aan, nog steeds.
'Ik, Uhh..' Probeert mijn moeder maar ze barst gelijk in tranen uit. Mijn vader trekt wit weg.
'Wat de hel is er?' Zeg ik. Het is even stil.
'Nou?' Ga ik verder.
'Je.. J.. Je hebt k.. Kanker' zegt mijn vader stotterend om zijn tranen binnen te houden.
'Are you facking kidding me?' Vraag ik lachend. Mijn moeder rent de kamer uit. Ik kijk mijn vader aan. Hij schud zijn hoofd. Ik heb kanker, ik heb fucking kanker.

'Ik wil naar Anne toe' zeg ik wanhopig. 'Dat gaat niet' zegt mijn vader.
'Wat nou dat gaat niet! Ik wil naar Anne toe!' Gil ik. Ik probeer de slangen eruit te trekken maar mijn vader houd me tegen.
'Ik wil gewoon naar Anne toe' zeg ik terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Mijn vader slaat zijn armen om me heen.
'Dat kan binnenkort weer prinses' zegt hij. Ik huil. Ik huil heel hard.
'Ik wil niet ziek zijn' huil ik.
'Ik weet het' antwoord mijn vader.
'Ga maar slapen. Morgen is een lange dag' gaat hij verder. Ik ga liggen.
'Wat nou als ik dood ga?' Zeg ik.
'Dat gebeurt niet'. En dan val ik in slaap.