Cancer

18

Drie jaar later
~Chelsea's point of view~
'CHELSEA SCHIET OP!' Roept mijn moeder, 'JAJA IK KOM AL!' Roep ik terug. Ik ren de trap af en schud met mijn haar. Sinds vorige maand is mijn haar tot net over mijn Schouders. EINDELIJK. Ik ben sinds vorig jaar officieel Kanker vrij. 'Schiet op anders komen we te laat voor de tour' Zegt ze. Ik glimlach zodra ik het woord "Tour" hoor. De filmpjes van Lukas, Anne, Femke, Bryan en mij- we noemen onszelf TIJDELIJK soeplepel -werden rossen bekender dus has 5sos ons mee op tour gevraagd. Lukas, Femke en ik vonden het niet hiel bijzonder aangezien we vrienden waren geworden en ze ons hierop hadden voorbereid, maar de gezichten van Anne en Bryan waren echt onbetaalbaar. We lopen naar buiten waar Lukas al staat te wachten in zijn auto. 'Weet je weker dat je niet wil dat ik n mee ga?' Vraagt mijn moeder. ik schud van nee, 'Als er iets gebeurt dan we zijn er genoeg mensen die me kunnen helpen. En ik heb altijd mijn telefoon bij, en als dat ook niet helpt is er altijd wel een ziekenhuis in de buurt' stel ik haar gerust. Ze glimlacht. Charlotte komt naar buiten gerend. Papa komt wat later naar buiten. '8 maanden zonder mijn prinses' zegt mijn vader. ik zucht diep, 'Ik ga je missen pap' zeg ik. Charlotte staat met haar handen gespreid, ik grinnik. 'Ik ga je missen Lotje' zeg ik. 'Ik jou ook Chels', ik geef haar een knuffel. 'Zorg je goed voor pap en mam?' zeg ik. Ze knikt heftig. Ik grijns en aai dan over haar kleine hoofdje als ik omhoog kom. Mijn moeder staat met tranen in haar ogen naar me te kijken. 'Niet huilen mam dan moet zometeen ook nog huilen' zeg ik terwijl ik haar een knuffel geef. 'Sorry meisje. ik ga je missen'. Ik zucht diep om te kunnen praten zonder te huilen, 'Ik jou ook mam'. Ik loop naar de auto toe en veeg stiekem een traan weg. Dit is moeilijker dan ik Dacht. Ik stap snel in de auto. Vanuit het raam zwaai ik nog 1 keer en dan begint de auto te rijden naar Schiphol. Ik zit naast Dean. Gelukkig vonden ze het goed dat hij meegaat, ik kan echt niet 8 maanden zonder hem. Hij glimlacht naar me, ik glimlach terug. Hij slaat zijn arm om me heen waardoor ik tegen hem aan komt te liggen. ik staar uit het raam. Op naar Australië, op naar de tour, op naar een hele leuke tijd met de mensen waar ik het meest omgeef. Op mijn familie na dan.

~Michael's point of view~
'Waar blijven ze nou?' zeurt Ashton, 'Ze zijn al 5 minuten te laat'. 'Dude, we zeiden twee uur geleden al dat het vliegtuig wat vertraging had' Zegt Luke terug. Zo gaat het al de hele tijd. Ik heb Calum maar wat koekjes laten halen, de gast hield niet op met stuiteren. Tja, Hij ziet zijn grote liefde vandaag weer. Alleen is zij verliefd op een ander. Ik snap nog steeds niet wat ze in de die dude ziet. Ik heb al té vaak laten merken dat ik hem niet mag (serieus ik heb het zelfs al een keer letterlijk tegen he, gezegd) en nog steeds denkt hij dat we beste vrienden zijn. Oh shit, daar komt Calum weer. En hij is nog steeds aan het stuiteren. 'Hier heb je je koekjes Clifford'. 'Dankje mister Hood'. Ik pak de koekjes uit zijn handen en eet ze op. Dan komt Ashton op me afrennen, God help me. 'MICHAEL!' ik kijk op en prop wat koekjes in mijn mond. "WAT?" zeg ik met mijn mond vol. 'IK WIL OOK EEN KOEKJE!' Voordat ik ook maar iets kan doen duikt hij bovenop me. GAWD IK KRIJG GEEN LUCHT. 'ASTON BLIJF VAN MIJN KOEKJES AF!'. Dan loopt hij weg, met drie van míjn koekjes. 'ASHTON GEEF MIJN KOEKJES TERUG!' Hij propt ze 1 for 1 in zijn mond. 'FUCK YOU IRWIN!' Serieus, wat is er mis met deze mensen? Ik ben hier de normaalste. Oke dat was een grapje. 'Ze zijn er', Calum klinkt alsof hij net een eenhoorn heeft gezien. Dan zie ik ze ook aankomen.

~Dean's point of view~
Ik loop naast Chelsea. Ze pakt mijn hand vast, een warm gevoel stroomt door mijn lichaam heen. Als ze de jongens ziet begint ze te rennen, en aangezien ik haar de hand vast heb word ik meegetrokken. Als we er zijn- gelukkig ben ik niet gevallen -vliegt Chelsea om de nek van de jongens. Oke, dit is awkward. Ik sta erbij als een verdwaalde kat ofzo. Gelukkig komen Lukas en Bryan naast me staan dus woord het minder awkward. 'Ik heb jullie zo gemist!' Zegt Chelsea. 'Het waren kaar twee maanden hoor' Zegt Luke lachend. 'Máár twee maanden?!' Zeggen Femke en Chelsea tegelijk. Oke, dat was wel awkward. Gelijk schieten we in de lach. 'Kom, dan gaan we naar het hotel' Zegt Ashton. We knikken nieuwsgierig. Anne is vreslijk stil. Het begint nu zelfs eng te worden. 'Anne, ze bijten niet hoor' zegt Chelsea lachend. Ik grinnik. 'Ik vind het gewoon spannend. Ik bedoel, misschien ben ik niet zo erg fan als jou maar het blijft 5 seconds of summer' Zegt Anne. 'Het komt wel goed. Na een tijdje zie je ze niet meer als een gestoorde band, maar als gestoorde vrienden'. We komen aan bij een super groot hotel. Chelsea en ik kijken elkaar aan. Wauw. Dit is Zo mooi.