Cancer

27

~Lukas point of view~
Vandaag was echt geweldig. Okay, misschien zijn we íets te ver gegaan. Michael, Bryan, Luke en ik zijn nog naar een discotheek gegaan en waren heel misschien een heel klein beetje dronken en hebben heel misschien een heel klein beetje de tourbus gemold toen de rest er niet was. Oeps. 'Jullie zijn echt té erg' zegt Anne lachend. We slapen nu in een kleiner busje zonder kamer en liggen we vanavond op elkaar in plaats van naast elkaar. 'Jongens jullie moeten nu echt gaan slapen' zegt Dominique. Zuchtend lopen we naar de slaapkamer. Er zijn twee stapelbedden, de rest moet op de grond. Natuurlijk moeten Michael Bryan Luke en ik op de grond. Maar Bryan blijft doorzeuren dus laten we hem toch maar op een van de stapelbedden slapen. Ashton gaat boven hem. En Femke en Anne gaan ook op een stapelbed. De rest ligt op de grond. Langzaam valt iedereen in slaap. Ik lig naast Chelsea, daarnaast Michael. Luke ligt tegenover me samen met Calum. We hebben besloten om elke nacht naast iemand anders te liggen. Michael en Luke zaten ruzie te maken over wie er naast Calum ging. I know, that's akward. Na een tijdje word ik wakker. Het is nog steeds donker wat betekent dat het nog veel te vroeg is om wakker te worden. Ik kijk naast me. Chelsea ligt te staren naar het plafond terwijl er een traan over haar wang rolt. 'Gaat het?' Vraag ik zacht. Ze veegt snel haar tranen weg en draait zicht naar me toe, 'ja' zegt ze terwijl ze en glimlach faked. 'Je huilde, het gaat niet'. Ze kijkt me aan. 'Ik mis hem Lukas, ik wil hem niet kwijt' zegt ze met een trillende stem. Ik zucht. Wat moet ik doen? Hij is mijn beste vriend. Ze houd haar handen voor haar gezicht en haar schouders beginnen te schokken. Ik zucht nog een keer. Ik trek haar voorzichtig in een knuffel. Dean weet echt niet wat hij haar aan doet. 'Rustig maar' fluister ik. 'Ik h-hou van hem' stottert ze. Ik zucht. Ik wrijf zacht over haar rug heen. Na een tijdje ademt ze weer rustig en stopt het snikken, ze slaapt. Ik geef haar een kus op haar blauwe haren. Mijn ogen worden zwaar, even later val ik ook in een diepe slaap.

~Chelsea's point of view~
Ik word wakker. Iedereen slaapt nog. Ik zucht en kijk op mijn telefoon, half drie. Ik maak met mijn mond een oh. Vandaar dat iedereen nog slaapt. 'Hoe laat is het?' Kreunt Calum. Ik grinnik ,'half drie'. Hij kreunt nog een keer. Hij ligt tegenover me. Ik staar in zijn ogen. 'Gaat het een beetje?' Vraagt hij zachtjes. Ik knik. 'Je was aan het huilen' zegt hij. Fuck. 'Niet' ontken ik. 'Uhu' zegt hij. Ik grinnik. Het blijft even stil. 'Waarom heb je jezelf gesneden Chels?' Fluistert hij. Ik kijk naar mijn nagels. Die zijn ineens héél interessant. Ik voel me zo stom. Het was fijn om mezelf te snijden, alsof er een last van me afviel. Maar toen greep Calum mijn arm vast. Ik haal mijn schouder op, 'ik weet niet'. 'Chels, dat is geen rede' zegt hij. Jezus, snapt hij dan echt niet dat ik het er niet over wil hebben? Het ging net weer een beetje beter met me, en toen zag ik Dean. Zo gek is het toch niet? 'Ik wil het er niet over hebben' fluister ik. Hij zucht, 'oke' fluistert hij terug. Ik glimlach. 'Wil je het alsjeblieft tegen me zeggen als hij je lastig gaat vallen?' Zegt hij. Ik grinnik. 'Dean? Zo is hij niet'. 'Dat zei je ook over dat vreemdgaan, tot je hem zag zoenen'. Wat? Is hij serieus nu? 'Cal, dat is iets heel anders', 'wat jij wilt'. Ik zucht. Ik had geen gesprek moeten beginnen. Ik ga diep onder mijn dekens liggen en sluit mijn ogen. 'Slaaplekker Chels' zegt hij zacht en hij geeft me een kus op mijn haar.