Cancer

23

~Lukas point of view~
Als ik buiten ben pak ik mijn telefoon en toets ik het nummer van Dean.
Piep
Piep
Piep
Heey kijk nog een piep
Piep
'Met Dean'.
'Dean, wat heb je gedaan?'
Het is stil. Ik zucht.
'Hoe lang al?' Vraag ik.
'Een half jaar'
'EEN HALF JAAR?!'
Ik hoor een zucht.
'Waarom heb je het niet tegen haar gezegd?'
'I-ik durfde het niet... Ik wilde haar geen pijn doen'
'Oh, en nu heb je haar geen pijn gedaan?'
'Zo bedoel ik het niet'
'HOE BEDOEL JE HET DAN DEAN?'
'Ik weet het niet.. Ik snap mezelf gewoon niet.. Denk ik'
Ik zucht, alweer.
'Ik voel gewoon niks meer voor haar.. Het spijt me echt'
'Ik weet het'
Het is stil.
'Wil je nog met me omgaan?'
'Dean, ik ben je beste vriend. Natuurlijk wil ik nog met je omgaan.. Het is alleen.. Lastig'
'Dank je Lukas'
'Geen probleem'
Ik zucht nog een keer.
'Dean ik snap het gewoon niet. Ik snap het echt niet. Niemand had dit van je verwacht'
'Ik weet het, jullie zullen het ook nooit snappen'
Dan hoor ik een lange piep. Hij heeft opgehangen. Hij heeft gewoon opgehangen! Zonder nog maar íets te zeggen. Nu ben ik pissig. Verdomme. Ik loop terug naar binnen.

~Calum's point of view~
Ik ben naar mijn kamer gegaan samen met Chelsea. Ze ligt tegen me aan en slaapt. Soms schrikt ze wakker. Ik aai zachtjes over haar blauwe haren. Ze is zo schattig als ze slaapt. De deur gaat langzaam open, 'Calum, we gaan eten' zegt Luke zacht. Ik knik als teken dat ik eraan kom. Ik leg haar hoofd voorzichtig op mijn kussen en loop stil weg. Michael kijkt me aan met een hoegaathetmethaar blik. 'Ze slaapt' zeg ik schor. 'Oke' zegt hij zacht. We eten pizza, dat had ik even nodig. 'Ik heb geen honger' zegt Anne. 'Waarom niet?' Vraagt Bryan. 'Misschien omdat mijn beste vriendin er net achter is gekomen dat haar vriendje vreemdgaat en zichzelf heeft gesneden'. Bam, dat doet zeer. Michael legt ongemakkelijk zijn hand in zijn nek. Femke rent weg. Ashton kijkt Anne strak aan, 'sorry' zegt ze zacht. 'Ik ga even bij Femke kijken' zegt Michael, langzaam loopt hij weg. 'Moest je dat nou echt op die manier zeggen?' Zeg ik. Luke zucht, 'ik heb geen honger meer' hij staat op en loopt weg. Anne loopt ook weg. Gezellig. Ik pak een stuk pizza en ga naast Ashton zitten. We zeggen niks, maar dat is niet erg. We staren naar de muur. We zijn nog nooit zo stil geweest.

~Chelsea's point of view~
Ik word langzaam wakker. Het licht van de zon schijnt in mijn gezicht. Mijn ogen doen zeer. Ik kijk om me heen. Ik voel me leeg. Mijn kleding is nog steeds vochtig dus ik besluit om maar een vest van Calum aan te doen. Okay, ik wist dat ik een van de kleinste was hier, maar dit vest komt tot mijn knieën. Ik doe mijn haar in een knot en loop weg. Ik heb honger, ik wil eten. Ik loop rustig door. Als ik bij de bank kom zie ik alleen Calum en Ashton zitten. Waar is de rest? 'Leuk vest' zegt Calum lachend. Hij lacht, maar het is duidelijk niet zijn echte lach. Ashton is doodstil en staart naar de muur. Er is iets gebeurt. 'Is er iets gebeurt?' Vraag ik. Ik zie Calum denken over zijn antwoord. 'Er was met het eten een discussie, niks bijzonders'. Niks bijzonders? Zelfs een pinda zou weten dat er iets aan de hand was. Maar okay, ik pak een stuk pizza en ik ga zitten. 'Ashton? Leef je nog?' Vraag ik grinnikend. Hij schrikt op. Calum schiet in de lach.

~Michael's point of view~
Ik loop naar buiten. Femke zit op de grond voor zich uit te staren terwijl er een traan over haar wang rolt. Ik zucht. Ik ga naast haar zitten. Dit is best ongemakkelijk.. Zeg iets Mikey. 'Gaat het?' Ze kijkt me aan. 'Ja, het gaat top' zegt ze sarcastisch. Sukkel, natuurlijk gaat het niet goed. Ze huilt. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Ze staart naar haar schoenen. 'Ik maak me zorgen om haar' zegt ze. 'Ik ook'. We blijven even zitten. We weten allebei niet wat we moeten zeggen.

~Femke's point of view~
Hij zit naast me, hij probeert aardig te doen. En wat doe ik? Waarom verpest ik zulke dingen nou altijd? Ik staar voor me uit. Ik wil hem niet aankijken. Ik concentreer me om mijn tranen in te houden. Ik wil niet dat hij me huilend ziet. 'Wat nou als ze zelfmoord pleegt?' Zeg ik zacht. Ik kijk hem aan. Tranen springen in mijn ogen. 'Dat doet ze niet' zegt hij zuchtend terwijl hij zijn grote armen om me heen slaat. Langzaam stromen de eerste tranen over mijn wangen. Dat weet je niet, dat weet niemand. Ik begin langzaam te huilen. 'Rustig maar' zegt hij terwijl hij langzaam over mijn rug aait.