Cancer

34

~Calum's point of view~
We liggen samen in het gras. Chelsea is aan het slapen. Ik kan het me niet voorstellen dat ze straks dood is. Ik zucht en ga voorzichtig omhoog. Dit was een zware dag voor haar. Ik til haar op en zet haar voorzichtig in de auto. Ik rij naar haar huis waar haar moeder zit te wachten, zij is de enige die weet wat we allemaal van plan zijn. Ze vind niet álles leuk, maar ze is wel cool. Haar moeder ziet me aanlopen en doet de deur open. 'Ze slaapt' fluister ik. Ze laat me binnen en ik loop naar boven. Voorzichtig leg ik Chelsea in haar bed en doe haar slangetje voor zuurstof om. Stil loop ik weg.

5 weken verder

~Chelsea's point of view~
Ik leef nog steeds. Ik ga snel achteruit, maar in leef nog steeds. I am verry happy! Nee Calum en ik hebben bijna het lijstje af. Ik grinnik als ik eraan terug denk. Wat de leukste was? De bankoverval.

FLASHBACK
'Calum' 'Ja?' 'Ik ben zenuwachtig' 'Ik ook, ik pis bijna in m'n broek' We schieten in de lach. We doen onze bivakmuts op en lopen naar de bank. Mijn bivakmuts heeft een smiley, muwahahaha. Ik pak mijn waterpistool en we stormen naar binnen. Ik richt mijn pistool op wat mensen die bevriezen. Ik open mijn mond om wat te zeggen. 'Calum, wat zeggen ze altijd met zulke dingen?' Grinnik ik zacht. 'Dit is een bankoverval' roept hij droog. Ik schiet in de lach. 'Chelsea je verpest het' grinnikt hij. 'Oh ja, sorry' ik sta op en pak mijn pistool. 'HANDEN OMHOOG OF IK SCHIET!' Zeg ik melig. Ik knijp het handvat in waardoor er een zwak boogje water uit het waterpistool komt. Weer barsten we in lachen uit. Ik doe mijn bivakmuts af, mijn groene haren komen tevoorschijn. (Ik heb mijn haar weer een andere kleur geverfd, badass me). 'Sorry mensen, ik ben gewoon een meisje met kanker die dood gaat en nog wat stomme dingen wilde doen'. Ik hoor wat mensen grinniken door mijn meligheid.
EINDE FLASHBACK

Ik schiet weer in de lach als ik eraan denk. Vandaag gaan we kijken naar missie 'Charlotte's optreden'. Ik ben zo zenuwachtig. Michael helpt me op weg naar de auto. Ik kijk hem dankbaar aan als ik in de auto zit. Ik zit naast Ashton. 'Hoe gaat het met je?' Vraagt hij. 'Gaat wel'. Hij knikt. Natuurlijk gaat het niet maar ik probeer er het beste van te maken, dat weet hij ook. Langzaam komt de auto in beweging. Michael en Femke hebben nu bijna zes weken verkering. Ze zijn zo schattig samen! Michael heeft haar een kettinkje gegeven toen ze vijf weken samen waren. Er staat punkrock op. Super cute.
Als we in het ziekenhuis zijn aangekomen komen Calum en Sanne naast me zitten. De zaal zit best vol. Mijn zusje komt onzeker hetzelfde podium oogelopen waar Jelle en ik ook ons optreden hebben gegeven. Mensen beginnen te juichen. Dan gaat ze zingen. Het liedje dat ik altijd al super mooi heb gevonden.

"Hello there. The angel from my nightmare the shadow in the background of the morgue..."
[Liedje staat in media]

Natuurlijk moet ik weer de trotse zus zijn die haar tranen niet in kan houden en moet huilen. Het was zó mooi. Ik ben vreselijk trots op haar. Als ze klaar is beginnen de mensen te klappen en te juichen. Ik lig in het ziekenhuis bed.
Langzaam word mijn zicht wazig, langzaam word mijn hoofd ligt. Langzaam word alles zwart.

~Calum's point of view~
We juichen voor Charlotte, dit was de laatste missie. Ik weet zeker dat Chelsea super trots op haar is. Ze straalde het hele optreden lang en had een glinstering in haar ogen. Na een tijdje zag ik zelfs een traan over haar wang glijden. Plots hoor ik een piep. Een lange eentonige piep. De adrenaline schiet door mijn lijf heen. Ik kijk om me heen. Het is het apparaat van Chelsea. Mijn ogen worden groot.
Alles lijkt in slowmotion te gaan. Sanne en ik kijken elkaar paniekerig aan. Chelsea word door een paar dokters weggereden en wij worden hier achtergelaten. 'CHELSEA!' Gilt Anne huilend. Ik ga in shock op een stoel zitten.

Een paar uur later komt er een dokter. Ik spring omhoog, 'Heeft ze het gehaald?' De dokter schud langzaam zijn hoofd. 'W-wat?' Stotter ik ongelovig. 'Ze heeft het niet gehaald' zegt hij voorzichtig. Femke slaat haar handen voor haar mond en begint te snikken. Ik schud mijn hoofd, dit kan niet. Ik ren de kamer uit. Ik ren naar buiten. Ik val op de grond en houd mijn handen op mijn oren. Plots voel ik een hand op mijn schouder. Verschrikt kijk ik op. Ahton. blijkbaar zat ik te schreeuwen.

~Ashton's point of view~
verschrikt kijkt hij op. Grote ogen en lijkwit. Zijn wangen zijn vochtig. Ik help hem omhoog. 'Ze is dood' zegt hij met een trillende stem. 'Ik weet het' weet ik eruit te krijgen. 'Ik heb niet eens tegen haar kunnen zeggen hoeveel ik van haar hou' zegt hij zegt hij met overslaande stem. Weer begint hij te huilen. Ik heb Calum niet vaak zo gezien. Het is verschrikkelijk. Ik sla een paar keer vriendschappelijk op zijn schouder. We lopen terug naar binnen. In de ruimte waar Charlotte haar optreden gaf zitten nu alleen nog vrienden en familie van Chelsea. Niemand weet wat hij moet zeggen. Het is stil op het gesnik van Sanne, Femke en Anne na.

Drie dagen later

~Calum's point of view~
De bel gaat. Vermoeid sta ik op en loop ik naar de deur. Luke en Lukas. Ik laat ze binnen. Ze gaan zitten. 'Hoe gaat het met je?' Begint Luke. Ik haal mijn schouders op. Mijn beste vriendin + crush is dood, wat denk je zelf? Het lijkt alsof hij mijn gedachte kan lezen want hij kijkt me medelevend aan. Ik pak twee glazen en schenk iets randoms in. gister was haar begrafenis. Ik kan nog steeds niet geloven dat ze dood is. Michael zei dat Sanne en Femke sinds de begrafenis alleen nog maar hadden gehuild. 'Ga je mee?' Zegt Luke. Ik knik. We hadden afgesproken om naar de begraafplaats te gaan. Ik stap in de auto. Luke en Lukas zitten over iets te praten en proberen me een beetje op te vrolijken, dat mislukt. Ik staar naar buiten. Ik kijk naar de vogels in de lucht die rondjes vliegen. Voor ik het weet zijn we er. Anne, Bryan, Ashton, Sanne, Femke en Michael zijn er al. We lopen door het rustige bos tussen de grafstenen. Merels vliegen voorbij en fluiten rustgevend. Soms horen we een bij zoemen. De zon schijnt tussen de bomen. Dan zie ik de grafsteen waar we moeten zijn. Ik leg het bosje bloemen dat ik had gekocht neer. Ze is bij Jelle, samen zullen ze over ons waken. Dat zeggen de mensen toch altijd? Ik hoop dat ze het goed heeft, waar ze ook terecht komt. Ik hoop dat ze eindelijk de rust heeft waar ze zolang op heeft gewacht.
God wat ga ik haar missen.
'Lieve Chelsea, je hebt genoeg gevochten' fluister ik zacht terwijl ik een traan omlaag voel glijden over mijn wang.

A/N
HYAA!
Dit was het einde. Hopelijk vonden jullie het 'leuk'.
In het bijzonder wil ik 5sos_femke_1D bedanken, voor alles wat ze doet en heeft gedaan voor me.
Xoxo Mwa