25

257 10 1
                                    

~Michael's point of view~
Ik lig te slapen, lag, want ik heb honger. Ik loop in mijn boxer opzoek naar de koelkast. 'Ik wil pizza' hoor ik Chelsea gapend zeggen. Ik grinnik. 'En dan zeggen ze dat ík pizza verslaafd ben' mompel ik. 'Ik ben niet verslaafd!' Zegt ze. Oeps. 'Je bent nu in de ontkenningsfase'. Ik moet mijn best doen om niet in de lach te schieten. Ze geeft me een stomp en schiet in de lach. Auw kut, ze slaat harder dan ik had verwacht. Calum komt binnen in zijn boxer. Chelsea's mond staat open. Hilarious. 'Je mond staat open' fluister ik. Ze schiet in de lach. 'Wat de hel is er met je haar gebeurt?' Vraagt Chelsea lachend. Okay, nu houd ik het niet meer. Ik barst in lachen uit. Calum loopt rustig door. 'Ik ga pizza bestellen' zegt ze lachend. Ik plof naast Calum neer op de bank. 'Pizza als ontbijt?' Vraagt Calum. 'Dude, je lijkt stoned'. Pizza als ontbijt is goals, laat ons blij zijn. Na een tijdje gaat de bel. 'CHELSEA!' Gil ik. 'MIKEY!' Gilt ze terug. 'DOE OPEN!', 'IK BEN BEZIG!'. Even later komt ze met een pedo face terug terwijl ze de pizza dozen in haar handen heeft. Wauw.

~Chelsea's point of view~
Als we de pizza op hebben besluit ik om even te lopen. Ik pak mijn oortjes en doe mijn schoenen aan. 'IK GA EVEN LOPEN!' Roep ik nog voordat ik de deur dichttrek. Ik neurie mee met mijn favoriete liedje, american idiot, terwijl ik mijn blauwe haar in een staart doe. Nog steeds ben ik er vreselijk blij mee.
Het is nog schemerig. Terwijl ik hardloop bewonder ik hoe de lucht langzaam van roze naar blauw verandert. Ik heb 1 oortje uit zodat ik kan horen of er een auto aankomt. Ik hoor voetstappen achter me, ik draai me om. Niemand. Raar, ik begin weer rustig hard te lopen. Voetstappen, alweer. Niemand. Ik word zenuwachtig. 'Hallo?' Roep ik zacht. Niemand reageert. Ik wil terug naar de tour bus. Ik ga een steegje in en begin weer aan de terugweg. Voetstappen, alweer. Ik draai me om. Dean. Ik bevries, mijn ogen beginnen te branden. Wat doet hij hier? 'Ga weg' zeg ik met mijn ogen gesloten zodat ik niet in tranen uitbarst. 'Ik wil met je praten' zegt hij zacht terwijl hij naar me toe loopt. Ik kan geen woord meer uitbrengen. 'Chels...', 'Noem me niet zo' zeg ik met een trillende stem. Hij zucht. 'Chelsea ik..' Hij kan niet verder praten omdat ik hem onderbreek, 'Hoe lang al?' Hij zucht. Stil. 'Hoe lang?'. Hij zucht nog een keer, 'een half jaar..' Zegt hij zacht. Een half jaar. Ik kan mijn tranen nier meer inhouden. Langzaam rollen ze over mijn wangen naar mijn kin en vallen ze op de grond. 'Chels, ik heb niks meer met haar.. Ik wil jou' hij wilt mijn arm vastpakken, ik sla hem weg. Ik jou niet. 'Ik wil je nooit meer zien' zeg ik met een trillende stem. Ik ren weg. Ik wil terug naar de jongens, ik wil naar Femke en Anne. Ik wil naar huis. Als ik om een hoekje kom bel ik Sanne.
'Met Sanne?'
'Sanne..' Zeg ik snikkend.
'Chelsea? Ben je aan het huilen? Is er iets gebeurt?'
'Ik kwam Dean tegen' zeg ik tussen het huilen door.
'Wat zei hij?'
Ik negeer haar vraag.
'Een half jaar al Sanne' nadat ik dat heb uitgesproken stromen de tranen over mijn wangen.
Ze zucht.
'Wil je dat ik kom?'
Ik knik, maar dan besef ik dat ze me niet ziet.
'Ja' zeg ik huilend.
'Ga maar teug naar de Tour bus lieverd, ik ben er zo snel mogelijk'
'Dank je' zeg ik terwijl ik mijn tranen weg veeg met mijn arm.
'Geen probleem lieverd'
En toen kwam de bekende piep. Ik loop voorzichtig verder. Als ik er ben klop ik voorzichtig op de deur, Calum doet open.

~Calum's point of view~
Daar staat ze. Rode ogen, betraande wangen. Zonder iets te zeggen trek in haar in een knuffel. Haar schouders beginnen te schokken en mijn shirt word langzaam nat. 'E-een half j-j-jaar al Cal' snikt ze. Ik zucht zachtjes, 'rustig maar Chels' ik aai over haar rug zodat ze wat kalmeert. Ik geef zacht een kus op haar hoofd. 'Kom, we gaan naar binnen' zeg ik zacht. Ik voel dat ze knikt. Rustig lopen we naar binnen. Bryan en Ashton kijken op. 'Ze kwam hem tegen' zucht ik. Ik aai over haar hoofd. Ze glimlacht zwak. Ashton en Bryan komen naar haar toe en geven haar een knuffel. Mijn shirt is nat. 'Ik ga even een ander shirt aandoen' zeg ik terwijl ik wegloop. Als ik bij mijn kamer ben trek ik mijn ladekast open en pak ik mijn Nirvana shirt. Ik had veel verwacht van een Tour bus, maar niet dat er kamers in zitten. Okay, het stelt niet heel veel voor. Er staan twee bedden, en een ladekast, en met onze tassen erbij kan je er eigenlijk niet meer staan. Als ik mijn shirt aanheb loop ik weer rustig terug. Ik zie Chelsea in de keuken staan, ze kijkt naar beneden. Ik volg haar ogen en kom uit op haar arm. Haar arm, met een paar druppels bloed eraan. Ik ren snel naar haar toe en pak haar arm vast. Vijf sneeën im haar arm, een mesje in haar hand. Verschrikt kijkt ze op. Ik voel mijn ogen branden, niet huilen cal. Ze opent haar mond om iets te zeggen, maar er komt geen woord uit. Ik pak een stukje keukenpapier en maak het een beetje nat. Voorzichtig dep ik het op haar arm. 'Zeg dit alsjeblieft niet tegen de andere' fluistert ze. Ik zucht, maar toch knik ik. 'Ik zeg niks' zeg ik tegen mijn zin in. Ik pak een stukje verband en doe het rond haar arm. 'GUYS WE MOETEN ZO GAAN REPETEREN!' Roept Luke. Ik pak haar mesje. 'Doe dit alsjeblieft nooit meer' fluister ik. Ik weet dat ze er niet zomaar mee kan stoppen. Maar het is het proberen waard. Ik moet haar helpen. Ik veeg het mesje af en stop het bij de afwas. Zonder nog iets tegen elkaar te zeggen lopen we naar de andere. Michael komt naar Chelsea toe en geeft haar een knuffel. 'Het komt goed Chels' zegt hij zacht. Femke komt er ook bij. 'Sanne komt morgen aan' fluistert ze terwijl ze over Chelsea's blauwe haren aait. Ze glimlacht zwak. Als we aankomen begint Luke te vertellen, 'Ik had dus een idee, samen met Lukas..' Begint hij, 'we willen, morgen, met het volgende optreden samen met de twee bands optreden..' Zegt hij met een grijns op zijn hoofd. Normaal had ik echt heel de kamer rondgestuitert met mijn handen omhoog terwijl ik "JAAAAAAA" roep, maar mijn gedachten zijn de hele tijd bij de arm van Chelsea. 'Dat idee is echt, AMAZING!' Roept Ashton blij.

CancerWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu