Oh My Genie Ghost! [RomCom] [Humor]

Chapter 14 Changes

Merry Christmas! :)

Chapter 14

Changes

Terrence POV

Naka-ilang tawag at sigaw na ako sa pangalan ni Ginny pero kahit anong klaseng pagsigaw ko ay hindi pa din siya nagpapakita.

Halos mamaos na ang boses ko pero hindi pa din siya lumalabas kung nasaan man siya.

Am I really too late?

"P-Please! Bumalik ka na. I'm really sorry."

With that ay pabagsak na lang akong napaluhod sa sahig ng rooftop.

There's a great pang of pain in my chest right now and I really don't know what that kind of pain is. At some point, I think I lose a very important person in my life. Half of me is dying because of that unfamiliar agony.

I shake my head to clear my thoughts.

No! This can't be.

Nagu-guilty lang ako dahil sa ginawa ko. Iyon lang 'yun at wala ng iba pang dahilan. Dahil napakalaking kalokohan kung...

Kung...

Ni hindi ko kayang sabihin o ituloy ang sasabihin ko dahil alam ko na napaka-imposibleng mangyari 'yun.

'Is it really impossible to fall for her? It isn't!'

Kung pwede ko lang sapakin ang sarili ko ay ginawa ko.

Damn my subconscious mind for thinking that stupid idea.

I'm not falling for her! The End! Period! End of thoughts!

"ARRRGGGHHH! Nababaliw na ako! Siguro dapat na kong magpa-confine sa hospital ng mga baliw!" I scream as hard as I could.

Wala namang makakarinig sa akin kahit magsisigaw ako dito dahil ako lang naman ang mag-isa dito sa rooftop.

"Hahaha. Nababaliw ka na nga yata talaga."

A sweat voice came from nowhere. Nagpalinga-linga ako sa paligid para hanapin siya. Siguradong-sigurado ako na boses niya yun. Hinding-hindi ako pwedeng magka-mali dahil kilala ko ang boses niya.

"Ginny! Nasaan ka?! Magpakita ka sa akin, please."

Inilibot ko ang paningin ko sa buong rooftop pero wala. Hindi ko siya makita.

Mawawalan na sana ako ng pag-asa pero ng mapalingon ako sa railings ng rooftop ay nakita ko siyang naka-upo doon at may malapad na ngiti sa kanyang mga labi.

"Si Terrence Chase Smith ay nababaliw na. Kinakausap ang kanyang sarili. Tatawag na ba ako ng psychiatrist?" pagbibiro niya sa akin

Dali-dali akong lumapit sa kanya at hindi ko maintindihan ang sarili ko dahil kusang kumilos ang katawan ko para yakapin siya. Pero natauhan ako ng tumagos lamang sa kanya ang mga braso ko.

I forgot! Hindi ko nga pala siya mahahawakan.

Nag-iwas ako ng tingin sa kanya at pakiramdam ko ay ang init ng pisngi ko ng mga oras na 'to.

"I'm sorry. I didn't mean those words. And I apologize for my reckless action that time. Masyado lang akong galit at sarado ang pag-iisip ko kaya umabot sa puntong 'yun. It's just that, I lost my sense of thinking when I saw grandma lying on the floor unconsciously. I'm really really sorry. And I'll do anything just please forgive me. Babawi ako sayo."