His High School Wife (ON-GOING)

Chapter 70

Note; this story is still unedited.

HANNA's POV

Huminga ako ng malalim as soon as I stepped out of the plane. I'll just rest here for a couple of days at plano ko na bumalik ng Pilipinas within a week. Kahit saan sa Pilipinas basta malayo sa kanya...

Tinulungan ako ng ilang employees dito sa airport na tumawag ng taxi. Nagpahatid ako sa isang maliit na hotel para mag check-in.

Dati, I went here in Hongkong with him. Pero ngayon, ako na lang mag-isa.

Kahit mabigat ang loob ko, inayos ko ang mga gamit ko pagpasok sa kwarto. I put my clothes in a drawer and took a shower.

Kumusta na kaya sya? Nag-aalala kaya sya sa akin? Does he ever think of me?

Stop it, Hanna! Wala na syang pake sayo!

Ewan ko. Nasisiraan na yata ako ng bait. Masakit ang puso ko at pagod ang katawan ko pero ayaw tumigil ng utak ko sa kakaisip ng kung ano ano.

Pagkatapos ko maligo, nagbihis ako at lumabas. I plan to walk around the city. I need to distract myself and re evaluate my life.

Halos kalahating oras pa lamang akong nag-iikot nang mapagod ako. I decided to stop at a restaurant para kumain. Hindi ko alam kung naka-ilang order ako ng bestseller nila.

When the sunset came, bumalik na ako sa hotel at nagpahinga. Inaantok na ako dahil siguro sa byahe.

"Pagod ka na din ba?" I murmured.

Haaaay. Nababaliw na nga yata talaga ako.

(....)

After a week ng pagliliwaliw sa Hongkong, umuwi na ako sa Pilipinas. Pagbaba ko pa lang ng airport ay nagsuot na kaagad ako ng shades at cap. Agad akong sumakay ng taxi papunta sa Cubao. I bought a ticket to Baguio.

Doon ko balak magstay. Dahil hindi na ako makakaattend ng graduation, malamang ay hindi ko makukuha ang diploma ko. I needed to support myself. I have no one to depend on but myself.

Kakayanin ko naman siguro na magtrabaho dito. Wala nang ome hundred thousand ang pera ko at kailangan ko pang makahanap ng matitirahan.

Pagsakay ko ng bus ay pinilit kong matulog kahit na sobra akong nahihilo. Idagdag pa yung nakakasukang amoy ng fish crackers na kinakain ng katabi ko. I have no choice but to get used to it.

Halos walong oras daw ang byahe papunta and I have to endure the swirling sensation in my stomach.

Dámn!
Bakit ba kasi hindi ko naisip na ipagpabukas na lang ang pagbyahe pa-Norte?

After I don't know how many hours, naramdaman ko din ang lamig ng hangin ng Baguio. Nakakahiya nga at nagsuka pa ako pagbaba ko ng bus.