Η Προδοσία(1)

Κεφάλαιο 2

  Δεν είχα μιλήσει με την Άννα καθόλου μετα το μεσημέρι που είχαμε τσακωθεί και μόλις είχα γυρίσει σπίτι από τον καφέ που είχα πάει με τον Λουκά και την Κλειώ.

-Άργησες μισή ώρα.
Ειπε ο πατέρας μου. Μου κόπηκαν τα πόδια. Δεν τον είχα δει έτσι όπως είχε θρονιαστεί στην πολυθρόνα του καθώς έβλεπε μπάσκετ.

-Ναι μπαμπά πέρασα πολύ ωραία, ευχαριστώ!

-Μην με ειρωνεύεσαι. Ξέρεις πολύ καλά τι κύνδινοι κρύβονται μεσα στη νύχτα.

-Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν πρέπει να ανησυχείς. Ποιοί παίζουν;

-Να μην σε νοιάζει είναι αντρικά αθλήματα αυτά, δεν είναι για τα κορίτσια.

-Μπαμπάκα μου δεν ξέρω αν το πρόσεξες αλλα ζούμε στον 21ο αιώνα, υπάρχει ισότητα πλέον και οι άνθρωποι δεν είναι τόσο συντηρητικοί... υποτίθεται!

Ξαφνικά μέσα από το δωμάτιο ακούγετε μια μελωδική φωνή που σε ταξιδεύει. Είναι ο αδερφός μου. Δεν προλαβαίνω να απολαύσω λίγα λεπτά από την εκτέλεση του τραγουδιού που έχει γράψει και ο πατέρας μου πετάγεται από την πολυθρόνα του και αρχίζει να κατευθύνεται με γοργό, βαρύγδουπο βηματισμό προς το δωμάτιο του Αλέξη.

-Άφησέ τον μωρέ; Τι σε πειράζει;

Του λεω ικετευτηκά και νιώθω το στομάχι μου να δένεται κόμπος καθώς ξέρω τι θα ακολουθήσει...

-Πάλι τραγουδάς αυτά τα γκέι σκουπίδια; Πότε θα μάθεις να ακούς μουσική, ε; Σε ρωτάω!Όταν σε ρωτάω κατι θα απαντάς το κατάλαβες;

-Άφησέ τον τι σε ενόχλησε;

-Ναι ρε μπαμπά. Τι σε ενόχλησα;