Η Προδοσία(1)

Κεφάλαιο 4

Καθώς απομακρυνόταν παρατηρούσα την δίχρονη σχέση μου να γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια μου. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα έληγε με αυτό τον τρόπο.Κάθησα στο πάτωμα οκλαδόν με την πλάτη μου στηριγμένη στον τοίχο. Εβγαλα ένα τσιγάρο και το άναψα, έπρεπε να χαλαρώσω.

 Η μέρα πέρασε πολύ γρήγορα και δεν κατάλαβα για πότε σχόλασα. Η παρέα της Νίνας ήταν πιο ευχάριστη από ότι νόμιζα. Δεν σταματήσαμε να γελάμε και δεν σκέφτηκα καθόλου την Άννα, μέχρι τώρα. Η Κλειώ μας χαιρέτησε και έφυγε προς το σπίτι της. Είχαμε μείνει μόνες μας με την Νίνα και έτσι σκέφτηκα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία και να της ζητήσω να πάμε για καφέ ή ότι άλλο προκύψει.

-Πω βαριέμαι να πάω κατευθείαν σπίτι, δεν πάμε πουθενά;

-Δεν ξέρω αν θα με αφήσουν οι δικοί μου,ρωτάω και σου λέω. 

Πήγε πιο πέρα για να τηλεφωνήσει και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει ενώ την κοιτούσα. Δεν ξέρω πως το κάνει, αλλά δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου απο πάνω της. Είναι τόσο τέλεια, τόσο απίστευτα όμορφη, τόσο αστεία, τόσο έξυπνη που με τρελένει. Γυρνάει προς το μέρος μου και με πλησιάζει.

-Μπορούμε να πάμε όπου θέλεις, οι γονείς μου θα λείπουν την Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο για Αγγλία να πάρουν κάτι πράγματα που άφησαν στην μετακόμιση.

-Τελεια. Φύγαμε! Θα σε πάω στην αγαπημένη μου καφετέρια.

Καθώς την οδηγούσα προς την καφετέρια συζητούσαμε ακατάπαυστα. Ποτέ δεν μιλάω τόσο πολύ με κάποιον αλλά με εκείνη είναι διαφορετικά.

Νίνα:

Πλησιάζαμε σε μια σειρά από καφετέριες και η Χριστίνα μου έδειξε εκείνη που φαινόταν μικρή από μακρυά αλλά καθώς πλησιάζαμε αναγνώριζα σιγά σιγά την ομορφιά της. Οι τοίχοι ξυλινοι, τα παράθυρα μεγάλα παραλληλόγραμμα και μια κόκκινη ξύλινη πόρτα με ενα στρογγυλό παραθυράκι στο πάνω μερος.

-Φτάσαμε.

μου ανοίγει την πόρτα και στέκεται στο πλάι μου περιμένοντας να μπω μέσα.

-Ευχαριστώ,

Της λέω δίνοντάς της ένα ντροπαλό χαμόγελο και εκείνη το ανταποδίδει σιωπηλά. Προχώρησα μέσα και έμεινα άφωνη από την διακόσμηση. Παντού υπήρχαν κόκκινοι δερμάτινοι καναπέδες που έκαναν ένα ημικύκλιο γύρω από κάθε τραπέζι, ο φωτισμός ήταν χαμηλός και ο κόσμος φαινόταν να απολαμβάνει χαλαρός την τζαζ μουσική που ηχούσε από τα ηχεία του μαγαζιού. Προσπάθησα να βρω ένα άδειο τραπέζι και βρήκα ένα γρήγορα μπροστά σε παράθυρο. Κατευθύνθηκα προς τα εκεί καθώς η Χριστίνα με ακολουθούσε αμίλητη. Όταν καθίσαμε είδα μια σερβιτόρα να έρχεται προς το μέρος μας.