Η Προδοσία(1)

Κεφάλαιο 7

Καθώς συζητούσαμε με τον Αλέξη για την Νίνα συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου αρέσει.

-Νιώθω πως θέλω να είμαστε μαζί για πάντα!

-Δεν θέλω να σε απογοητεύσω αλλά η Νίνα είναι απλά ένα απωθημένο.

-Δεν παίζει.Αφού μου αρέσει πιο πολύ απ'την Άννα.

-Είναι ο ενθουσιασμός σου όλο αυτό που νιώθεις και το γεγονός ότι σε φτύνει και δεν απαντάει στο κινητό και δεν την βρήκες στο νοσοκομείο σε κάνει να κολλάς ακόμα περισσότερο.Όταν βγήκε μαζί σου για καφέ ίσως εσύ να νόμιζες πως έχεις ελπίδες αλλά εκείνη προφανώς δεν ενδιαφέρεται.

-Δηλαδή μου λες ότι πρέπει να την ξεχάσω;

-Δεν σου λέω τι να κάνεις απλά σου δείχνω πως έχουν τα πράγματα.Από εκεί και πέρα εσύ αποφασίζεις.

-Ξέρεις...σκεφτόμουν να πάω πάλι απ'το νοσοκομείο μήπως και την βρω.Εσύ τι λες;

-Αν αυτό νιώθεις πως θέλεις να κάνεις τότε κάν'το.

* * *

Νίνα:

Περπατάω αργά στον άδειο διάδρομο του νοσοκομείου.Όλα τα δωμάτια ειναι άδεια και όλοι οι γιατροί και οι νοσοκόμες έχουν εξαφανιστεί. Ειμαι μόνη μου και φοβάμαι.Δεν φοράω πια την ρόμπα μου,στην θέση της υπάρχει ένα υπέροχο άσπρο μιντι φόρεμα και τα πόδια είναι γυμνά.Αισθάνομαι το κρύο πάτωμα να παγώνει τις πατούσες μου και ξαφνικά παγώνω ολόκληρη.

-Νίνα!

Ακούω το όνομά μου και καθως κοιτάω στο βάθος του διαδρόμου βλέπω την Χριστίνα να έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μου.Τα καστανοξανθα μαλλιά της ανεμίζουν στον κρύο αέρα του νοσοκομείου.Φοράει το ίδιο φόρεμα με μένα και τα γυμνά της πόδια αποκαλύπτονται καθώς το φόρεμα σηκώνεται με κάθε βηματισμό της.Με πλησιάζει και μου λέει "επιτέλους σε βρήκα" καθώς με σφίγγει στην αγκαλιά της και ξαφνικά το σώμα μου αρχίζει να καίγεται.Μένουμε ενωμένες καθώς με σηκώνει στον αέρα και κάνουμε κυκλους στον διάδρομο του νοσοκομείου με τους κατασπρους τοίχους και το άσπρο πλέον φλεγόμενο πάτωμα.Τα χείλει μου συναντούν τα δικά της και όλο το κτήριο τυλίγεται στις φλόγες.

-Γιατί άργησες τόσο;Γιατί με άφησες μονη μου;

-Είμαι εδώ τώρα και μόνο αυτό μετράει!Με ακούς;Νίνα είσαι καλά;Νίνα!

Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω την Ελένη να με σκουντάει δεν καταλαβαίνω όμως γιατί.

-Τι;Τι έγινε;της λεω και σηκώνομαι απ'το κρεβάτι του νοσοκομείου.