Η Προδοσία(1)

Κεφάλαιο 6

Ξημέρωσε η Κυριακή και ακόμα έχω στο μυαλό μου τη Νίνα.Τι να κάνει άραγε;Με σκέφτεται καθόλου ή δεν την νοιάζει πως είμαι;Γιατί δεν πήρε τηλέφωνο ή έστω να στείλει ένα μήνυμα;
Πετάω από πάνω μου τα παπλώματα και στέκομαι για λίγο καθιστή πάνω στο κρεβάτι μου.Δεν μπορώ να το πιστέψω πως έχουν αλλάξει όλα στη ζωή μου από τότε που ήρθε η καινούργια.Πρώτα η Άννα με τον Μάνο,μετά η Κλειώ με τον Λουκά,τώρα το συμβάν στο καφέ.
Κοιτάω το ρολόι στο κομοδίνο μου και βλέπω ότι έχει πάει τρεις.Και φυσικά μεσημεριασε αφού δεν κλείσαμε μάτι όλη νύχτα.Εγώ έλεγα στο Λουκά για την Νίνα και αυτός σε μένα για την Κλειώ.Και καταλήξαμε σε ένα πολύ προφανές συμπέρασμα. Έχουμε κολλήσει και οι δύο για τα καλά με δύο κοπέλες που δεν μας θέλουν.Απλώνω το χέρι μου και σκουνταω τον ώμο του Λουκά που κοιμάται δίπλα μου.

-Εευ Λουκ!Ξύπνα!Λουκ!

-Άσε με δεν θέλω να πάω σχολείο.

-Πιο σχολείο ρε βλάκα κυριακάτικα;Δεν είπαμε θα πάμε απ'το νοσοκομείο;

-Να πας μόνη σου να φανεί και πιο ρομαντικό.

-Δεν μπορώ.Φοβάμαι ότι θα κολλήσω και δεν θα έχω τι να πω.

-Εσύ δεν βάζεις γλώσσα μέσα σου κάτι θα βρεις να πεις.Άσε με να κοιμηθώ.

-Όχι σήκω τώρα αλλιώς θα σε ρίξω απ'το κρεβάτι.

-Που κολλάω εγώ εκεί,μου λες;Άσε με ήσυχο.

-Ωραίος κολλητός ρε,μπράβο συγχαρητήρια να σε χαίρομαι.Εγώ φταίω που σου στάθηκα στην Κλειώ.

-Εσύ τα σκότωσες.Καλά να πάθεις.

-Εγώ φταίω μωρέ που δεν σε γουστάρει η Κλειώ; Το ακούσαμε και αυτό.

-Μπορεί να την επειθα με τα λόγια που θα της έλεγα.

-Για συμφωνία με πολυεθνική πηγαίνατε ή για ερωτική εξομολόγηση;

-Πω πω ρε παιδί μου φαγώθηκες!Σηκώνομαι άντε να δω τι θα καταλάβεις.

-Μπράβο μπράβο μπράβο Λουκακο μου!!!

-Χειρότερη και από ξυπνητήρι είσαι.

-Ναι και εγώ σ'αγαπάω άντε σήκω.

Νίνα:

Νιώθω τα μάτια μου πρησμένα και είμαι σίγουρη πως είναι κατακόκκινα.Φυσικά οι μαύροι κύκλοι δεν θα λείπουν κάτω απ'τα μάτια μου.Είχα καιρό να νιώσω αυτό το συναίσθημα και το ασταμάτητο κλάμα μέσα στο μαξιλάρι μου έτσι ώστε να μην με ακούσει κάποια νοσοκόμα ή ξυπνήσω τους γύρω μου.Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι το ζω από την αρχή.Μπορεί ο γιατρός μου να μην με αγχώνει και να προσπαθεί να είναι όσο πιο ήρεμος μπορεί μαζί μου,αλλά μπορώ να διακρίνω στα μάτια του την ίδια ανησυχία του dr.Johnson.
Ίσως να είναι όλα ένα όνειρο,ίσως να μην έμεινα ξαγρυπνη όλο το βράδυ κλαίγοντας για το χειρουργείο που πρόκειται να κάνω σήμερα,ίσως η Χριστίνα να μην με έφερε στο νοσοκομείο,ίσως να είμαι ακόμα Αγγλία.Ναι,σίγουρα είμαι Αγγλία και σε λίγο θα έρθει η Ελένη να με πάρει να πάμε μια βόλτα με τα ποδήλατα και να γελάμε συνέχεια ξένοιαστες χωρίς γιατρούς και νοσοκόμες πάνω απ'τα κεφάλια μας.Το κινητό μου χτυπάει και με επαναφέρει στην πραγματικότητα.Το σηκώνω γρήγορα χωρίς να δω ποιός είναι για να μην προλάβει να ξυπνήσει με τον ήχο του τους διπλανούς μου και απαντάω όσο πιο ψιθυριστά μπορώ...