Devika,Sabahın ilk ışıklarıyla uyandı kahverengi gözlerini tavana dikti.Akşam olanları düşünüyordu.
Arnavın zorbalıkları artık midesini bulandırıyor hatta hatırladıkca başına ağrılar giriyordu.Akşam Arnava öyle çok direnmişti ki, yalnız kalmak için çırpınsada Arnav buna izin vermemiş , hatta bu da yetmiyormuş gibi onu kucağına alıp arabaya bindirmişti. Arabaya binmeleriyle yağmur bardaktan boşanırcasına yağmaya başlamıştı. Oysa istediği biraz huzurdu Güneşi erken batmış bir şehirde,Hangi sokakta olduğunu bile bilmeden kaybolmak istiyordu. Yok olup kimselerin ardından gelmemesini merak etmemesini...Ya da gece yağan yağmurun altında deli gibi ıslanıp suyla birlikte karışıp akıp gitmeyi.. Ama olmamıştı her zaman ki gibi bunu da mahvetmişti o canavar.Yalnız kalıp kafa dinlemek bile imkansızdı onunla..Akşam yine Arnav dediğini yapıp kendisini eve götürmüştü deli gibi tartışmak istemişti ama artık gücüde tükeniyordu sanki..Yorgun hissediyordu.Hayır yorgunluk değildi belkide,ona karşı kendini savunmasız hissediyor ve eskiye göre karşı koyma hissi ondan uzaklaşıyordu.
Başını çevirdi yatağın diğer tarafında canavar yoktu.Arnav erkenden uyanıp işe gitmişti.Ama dalgındı kendini işe veremiyor ve sürekli birşeyler düşünüyordu.Rahat uyuyamıyor,Uyumak bir yana, duyduğu sesler bile onun adıyla yoğruluyordu, kulaklarını sağır eden haykırışlar, geceyi sonsuz bir kışa çeviriyor. Ateşli bir hastalık gibi, Ne yöne baksa, o gözleri görüyor,onun kokusunu alıyor, onun sesini duyuyordu.
Arnav,öyle soğukkanlı biriydi hiç bir zaman aklında sevgi yoktu.Birine güveneceğini hatta onu seveceğini ve böyle her an onu düşüneceğini aklından bile geçirmezdi.O Dünyaya geldiğinden beri gülmemişti yüzü. Açmamıştı çiçekleri hiç bir baharda. Görmemişti gökkuşağının hiç bir rengini. Her şeye kapalıydı adeta kara bir kutu gibi..
Birden yerinden fırladı Arnav...Burada böylece ne yapıyordu ki?Evde olmalıydı su an tamda yatağında yatıp Devika'yı izlemeliydi.Hızla arabasına atlayıp eve doğru yola koyuldu.Devika ise kendisine ılık bir duşun iyi geleceğini düşünüp banyoya girdi.Küveti suyla doldurup eline gelen yağlarıda suya ekledi.Kafa dinlemeliydi belkide saatlerce bu suyun tadını cıkarıp biraz olsun rahatlamalıydı.Çıplak ayaklarıyla parmak ucunda yürüyüp suya daldırdı ayağını hafifce sırıtıp,küvete girdi.Ah bir de müzik olacaktı ki..Delirme Devika deyip gözlerini yumdu içinden şarkı sözleri mırıldanmaya başlamıştı bile...Suyla gevşeyi vermişti sanki..Artık ağlamayacaktı gözünden akan hiçbir yaşı haketmiyordu o canavar.
Arnav ise eve girer girmez yukarıya koştu Devika odada yoktu.Odadan çıkıp evi aramaya başladı.Ama Devika görünmüyordu.Gitmiş olamazdı hayır buna cesaret edemezdi.Tekrar odaya girdi.İşittiği su sesiyle banyoya yöneldi.İçi rahatlamıştı Devika banyodaydı.Oturup çıkmasını bekledi.On dakika geçti yirmi dakika gecti ama hala banyo kapısı açılmamıştı.
Devika dayanamayip,Kulaklıkları takıp müzik dinlemeye koyulmuş,tam yirmi dakikadır gözleri kapalı suyun içinde müzik dinliyordu.Yarım saatin ardından arnav kapıya yöneldi.Kapıya iki kez vurdu ama ses yoktu.Bu kez Devika diye seslendi ama cevap alamadı.Tanrım neler oluyor.Düşüp bayılmış olabilir mi?Diye kendi kendine konusurken bu kez boğazını temizleyip bak içeriye giriyorum dedi.Bunu da cevap vermemişti.Devika eğer böyle birseye bile cevap vermemişse kesin bir terslik var deyip içeriye daldı.Devikanın köpükler içinde görünen kısmı sadece başıydı.Bembeyaz köpükler içinde siyah kulaklıklar ben burdayım diye bağırıyordu.Arnav sinirle yaklaşıp kulaklıkları çekip attı.Devika korkuyla irkilip doğruldu.Karşısında arnavı görmesiyle çığlığı basması bir oldu.Arnav,Devika'ya yaklaşıp ağzını kapattı.
Birşeyler söylemeye çalısıyordu.Sesi boğuk çıksada "Bırak beni seni utanmaz"Dediğini işitmek güç değildi.Arnav dahada sıkı kapattı ağzını Devikada dudaklarını kavrayan eli dişlerine geçirip ısırdı.Arnav o acıyla elini suya daldırmıs Devika daha da ürküp kendini kapatmaya çalısırken yerinden sıçramıştı.Önündeki dolgunlukların biraz olsun göründüğünden haberi yoktu.Arnav farkındaydı hatta elinin acısını unutup onları izlerken bulmuştu kendini.Devika farkedip Arnavı ittirirken havluyu ver diye bağırıyordu.
