Hated || Larry Stylinson

3

Pov Louis

'Louis?'

Een lieve stem dringt mijn oren binnen als ik mijn ogen kort open, maar ik wil niet wakker worden, nooit meer.

'Louis?'

Er word zacht aan mijn armen getrokken.

'Ja.' Mompel ik zacht, en zie dat de jongen die boven me hing Harry is.

'Je bent wakker.' Zegt hij blij en trekt me in een knuffel. Ho, stop. Harry en een knuffel? Wat is er gebeurt?

'H-harry?' Fluister ik zacht. Hij knikt en geeft een zacht kusje op mijn haar waardoor er een lichte schok door me heen gaat. Hij wacht op de woorden die ik wilde zeggen, maar ik ben ze vergeten.

'Wat is er Lou?'

Lou. Hij noemde me Lou. Op mijn zusje na heeft nog nooit iemand een bijnaam gegeven aan mij.

'Zei je nou Lou?' Hij knikt en zijn wangen kleuren rood.

'Wat gebeurde er met je? Wat was er in de keuken?' Vraagt hij en zijn ogen staan bang. 'Ik weet het niet.' Fluister ik zacht. Ik wil hem geen pijn doen. Al heeft hij mij zoveel pijn gedaan, ik kan hem geen pijn doen. 'Ik was gewoon boos.'

Hij fronst zijn wenkbrauwen. 'Gewoon boos? Je was wel iets meer boos. Als je iets dwars zit kun je het me altijd vertellen. Dat weet je toch? Daar zijn we vrienden voor.'

Vrienden? Hij sluit je altijd buiten en geeft niet om je.

Ik zucht en maak me los uit zijn armen. 'Waarom ben je eigenlijk hier?' Vraag ik me hardop af. Hij kijkt me verbaasd aan. 'Ik was bezorgd om je. Je doet vreemd de laatste tijd.'

'Vind je het gek.' Mompel ik meer tegen mezelf dan tegen Harry.

'Wat bedoel je?'

Ik zucht en haal diep adem. Het liefst wil ik hem alles vertellen, maar het is moeilijk. Ik wil het zo graag maar ik krijg de woorden niet over mijn lippen. 'Ik.. Niks.'

'Ik ben hier niet voor niks, ik zie dat je ergens mee zit.' Zegt hij en trekt me terug op zijn schoot.

Als je het verteld, vermoord ik hem.

'Ik kan het niet vertellen.' Mompel ik en speel met mijn vingers.

'Vind dan een andere manier, schrijf het of zing het.' Stelt hij voor en wrijft over mijn rug heen. Ik zucht diep. 'Waarom wil je het zo graag weten?' Hij lijkt na te denken.

'Ik denk omdat ik om je geef, en ik niet wil dat je je niet fijn voelt of dat je problemen hebt. Ik hou van je.'

Hij spreekt de woorden langzaam en duidelijk uit, en bij de laatste zin springen de tranen in mijn ogen.

Hij liegt. Niemand houd van je.

'Je liegt.' Zeg ik.

'Wat? Waarom denk je dat ik lieg?' Vraagt hij verbaasd.

Ik spring weg uit zijn armen en voel boosheid in me opkomen. 'Je liegt! Waarom zou je van me houden? Waarom ben je eigenlijk hier? Waarom zou je een dik, vies, lelijk en stom mens gaan troosten? Ga toch weg, en neem al je zogenaamde medelijden met je mee!' Schreeuw ik.

Hij lijkt geschrokken en staat langzaam op. 'Louis, ik weet niet hoe jij over jezelf denkt, maar ik weet wel dat je niet vies en lelijk en zeker niet dik bent. Je bent een van de mooiste jongens die ik ooit heb gezien.' Zegt hij zacht, maar zelfverzekerd.

Ik bijt op mijn lip. Eigenlijk moet ik naar hem toe lopen en sorry zeggen. Maar de stem die in mijn hoofd zit blijft tegen me schreeuwen. Ik mag hem niet vertrouwen.

Hij zal je breken, hij gaat je pijn doen.

Ik duw mijn handen tegen mijn oren, proberend de stem weg te halen.

Hij is een klootzak, stuur hem weg.

Sla hem.

'Ga weg!' Gil ik.

Stuur hem weg.

Ik knijp mijn ogen stevig dicht. 'Louis?' Vraagt Harry bezorgd. Ik voel zijn armen om me heen.

Haal hem weg.

Hij probeert je vertrouwen te winnen.

Hij gaat je pijn doen.

'Harry, alsjeblieft je maakt het alleen maar erger.' Zeg ik en duw hem ruw weg waardoor hij op de grond valt. Een harde kreun komt uit zijn mond.

'Harry!' Gil ik en de stemmen verdwijnen. Ik kniel bij hem neer en ontdek een grote schaafwond op zijn rug. 'Sorry, sorry, sorry, het spijt me zo erg.'

Hij glimlacht zwak en komt overeind zitten. 'Ik ga wel weg.'

Ik word overspoeld door paniek als hij opstaat en weg wil lopen.

'Alsjeblieft, blijf. Anders komen ze terug.' Smeek ik. Hij draait zich om en kijkt me diep in mijn ogen aan. 'Wie komen terug?'

Ik hap naar adem. 'Ik kan het niet zeggen.' Hij loopt de deur uit en voordat ik kan vragen wat hij gaat doen, hoor ik hem al roepen. 'Ik ben zo terug.'

Al snel komt hij terug met een stuk papier en een pen. Vragend kijk ik hem aan.

'Jij gaat opschrijven wat er door jouw hoofd heen gaat. En ik blijf hier net zo lang zitten totdat alles op het papier staat.' Zegt hij en schuift de stoel van het kleine bureautje naar achter zodat ik erop kan gaan zitten. Langzaam knik ik en pak de pen en het papier van hem aan terwijl ik ga zitten. Ik denk even na en begin dan met schrijven.