Hated || Larry Stylinson

15

'Wat gaan we vandaag doen?' vraagt Niall als hij naar beneden komt strompelen. Het blijft stil.

'Niks denk ik,' geeft Liam uiteindelijk als antwoord. 'Hoezo?'

'Gewoon. Ik ben moe en heb geen zin om iets te doen.' zegt Niall en loopt naar de keuken. Ik pak mijn mobiel en kijk wat rond op Twitter. Dan schiet me iets te binnen. David. Zou hij me al vergeten zijn? Of me zoeken? Misschien kan ik beter niet meer heen gaan. Of zou dat alles veel erger maken? Als ik hem kan uitleggen dat ik in het ziekenhuis lag, snapt hij het misschien.

Wat lul ik, hij zal niet eens willen luisteren. Hij zal me direct meenemen en dingen doen waar ik niet eens aan wil denken. Ik ril en kruip dieper in de bank.

Zayn kijkt me van de andere bank verbaasd aan. 'Is er iets?'

Ik schud mijn hoofd. 'Nee, niks.'

Harry komt met een slaperig hoofd van de trap af lopen. 'Goodmorning,' mompelt hij met zijn schorre ochtendstem.

'Goedemorgen,' word er terug gemompeld. We zijn echt ochtendmensen. Niet dus. Net als ik aan Harry wil vragen of hij goed geslapen heeft, word ik gebeld. Zonder te kijken neem ik op.

'Louis Tomlinson,' zeg ik zo beleefd mogelijk.

'Louis.'

Ik schrik me kapot en laat de mobiel uit mijn handen vallen. Harry, Zayn en Liam kijken me vragend aan. Van angst begin ik te huilen. Ik wil niet huilen, maar het gebeurt vanzelf.

'Wat is er?' vraagt Harry en pakt mijn mobiel van de grond. 'Wie is David?' Ik slik en bedenk wat om te zeggen. 'Hallo?' vraagt Harry en houd de telefoon voor zijn oor.

Er klinkt wat gemompel en Harry's vragende blik veranderd naar bezorgd. Wat zegt David allemaal?

Een paar minuten lang is het doodstil in de woonkamer, het enige wat je hoort is het gemompel van het mobieltje en Niall die in de keuken aan het fluiten is. De stilte maakt het alleen nog maar enger. Gefrustreerd friemel ik aan mijn vingers, het duurt wel erg lang.

Na een tijdje, wat uren lijkt, haalt Harry de telefoon langzaam bij zijn oor vandaan en kijkt me vragend aan.

'Louis, wie de fuck is dit?'

Ik slik, niet wetend wat te zeggen. 'Wat zei hij?'

'Kort samengevat, dat je om 4 uur naar hem toe moest komen en dat je hem moest helpen ergens mee. Als je niet op tijd was wist je de gevolgen wel.'

Ik leg mijn handen voor mijn ogen en rol me op in een klein balletje. Ik wil echt niet, hij gaat me sowieso wel pijn doen.

'Wat is er?' vraagt Harry geschrokken.

'Ik wil niet,' fluister ik half huilend. Al snel voel ik zijn sterke armen om me heen.

'Wil je me alsjeblieft vertellen wie dat is en wat hij van je wil?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.

Ik wil er niet aan denken, maar het gebeurt toch.

'Dus, Louise heeft ons schuurtje ontdekt he? En nu? Ga je het aan je mama vertellen?'

Ik slik bij het woord "mama" alleen al. Ik fietste alleen maar even door het bos, en nu zit ik hier weer mee. Het was niet mijn plan om hun "geheime schuurtje" te vinden, zeker niet.

'Wat voor straf zullen we hier eens voor bedenken, Louise?' Hij weet dat ik het haat om Louise genoemd te worden. Ze vinden me een meisje, alleen maar omdat ik op jongens val. Ik ben toch niet de enige die op jongens valt? Waarom ben ik dan wel een meisje en al die anderen niet? Gisteren heb ik nog gekeken, volgensmij heb ik nog steeds een slurfje hangen daar beneden. Hij is misschien niet zo groot, maar hij is er wel.

'Zullen we onze Louise eens een paar klusjes laten doen? Wat denk je van postbode?' Angstig schud ik mijn hoofd, wie weet wat ik dan allemaal moet bezorgen.

'Dat is dus geregeld, zorg dat je morgen om 4 uur bij het verlaten steegje naast het bos staat. Niet op tijd, is straf. We weten je te vinden.' Nadat ze nog even kort gelachen hebben lopen ze weg. Ik ril en loop gauw door naar huis.

'En zo heb ik hem leren kennen. Ik moest het jaren lang doen, alleen vorig jaar had hij een nieuw slachtoffer dus hoefde ik niet meer. Maar sinds een paar week ofzo moet ik het dus wel weer doen.' sluit ik mijn verhaal af.

Acht ogen kijken me geschrokken aan.

'Dit kan echt niet Louis. We gaan naar de politie.' zegt Zayn.

'Nee!' huil ik. 'Hij gaat me nog erger pakken.'

Harry drukt me steviger tegen zich aan. 'Rustig aan, we vinden een manier om het te stoppen. Het gaat je lukken, ik beloof het.'

'Beloofd?'

'Beloofd.'