Hated || Larry Stylinson

5

'Wat?!' Hij haalt een hand door zijn haar en loopt naar achter.

'Sorry.' Mompel ik en loop maar de deur.

'Waar ga je heen?'

'Weg.' Zeg ik nog en ren dan de trap af. Naar buiten. De jongens kijken mij verbaasd aan maar ik ren door. Ik had het niet moeten vertellen. Nu ben ik hem zeker kwijt. En de rest ook. Ik laat me neerzakken op een houten bankje. De tranen stromen over mijn wangen. Misschien is het beter als ik weg ben van deze wereld. Ja.

Maak dan een eind aan je leven.

Ik sta op en voel dat het begint te regenen. Ook dat nog. Alles word veel beter als ik luister naar die stem.

Ga dood.

Ik denk niet eens dat ze spijt zullen hebben, ze zullen even nadenken en me dan vergeten.

Ze zijn je al vergeten.

Ik duw mijn handen tegen mijn oren en begin te rennen. Hoe? Hoe maak ik een eind aan mijn leven?

Volg me.

Hoe moet ik een stem gaan volgen?

Ik wacht op antwoord maar die komt niet. Ik begin te lopen, ik heb geen idee waarheen maar mijn gevoel verteld het me. Een paar straten verder, kom ik aan bij een winkeltje. Het is een klein, oud gebouw. Ik loop maar binnen, langs de rekken. Waar de fuck ben ik mee bezig? Overal hangen mesjes, grote en kleine, scherpe en botte.

Mijn vingers glijden langs de zakmessen tot ik bij een kom met een wit onderstuk. Ik leg hem in mijn hand, en zonder er bij na te denken loop ik naar de kassa en reken het af.

Snel loop ik naar buiten. Mijn haar zakt over mijn voorhoofd door de regen, maar het maakt me niks uit, straks heb ik geen last meer.

Ik kom bij een oud, verlaten gebouw en ik stap naar binnen. Tegen een paal laag ik me zakken en stop mijn hoofd tussen mijn knieën. Ik heb geen flauw idee wat mijn plan is, maar een klein stemmetje in mijn hoofd blijft tegen me praten dat het vanzelf gaat.

Ik haal het mesje uit mijn broekzak en staar er naar. Wat wil ik nu doen?

Doe het.

Ik klik hem open en laar hem voorzichtig over mijn huid glijden. Een enorme pijn gaat door mijn pols heen en ik gil het uit.

Ik herhaal het nog een keer, en nog een keer. Het doet zoveel pijn, maar ik verdien het.

Er komen zwarte vlekjes voor mijn ogen maar ik negeer ze.

Voetstappen.

Er loopt iemand.

Ga weg hier.

Ren, ren voordat je ontdekt word.

Ik wil luisteren, opstaan en wegrennen, maar mijn benen niet.

De voetstappen komen dichterbij, maar ik merk het bijna niet.

Ik word duizelig en ik haal nog een keer, expres door mijn aders, het mesje heen en weer. Ik gil het uit en alles draait.

Ga dood.

'Louis? What the fuck, Louis?!'

Niall.

Heyy, sorry voor korte hoofdstuk maar ik moest even updaten vond ik.

Sorry voor dit depressieve stukje, maar daar zullen wel meer van komen

Ily x daantje