Hated || Larry Stylinson

12

'Ah, kom op Lou, je ligt al drie dagen alleen maar op bed en pas tegen drie uur kom je eraf. Harry komt echt wel terug, misschien wil hij gewoon even rust.' probeert Zayn me te kalmeren. Hij snapt het niet. Hij snapt er helemaal niks van.

'Het is mijn fucking schuld dat hij weg is! En misschien komt hij wel nooit meer terug!' De tranen vinden z'n weg over mijn wangen en ik rol me op tot een bolletje, wat ik de afgelopen dagen echt te vaak doe. Ik heb Harry nodig, hij hoort bij me. Hij is mijn tweede helft. Zonder hem kan ik niet leven. Ik weet dat ik me aanstel omdat hij nog maar drie dagen weg is, maar ik heb een voorgevoel dat er iets ergs met hem gaat gebeuren.

'Het helpt hem niet als je alleen maar in je bed blijft liggen.' Het is dat ik weet dat hij me probeert te helpen, maar ik irriteer me dood aan hem. Hij weet niet hoe het is om iemand waar je zoveel van houd kwijt te raken, en dat ook nog eens je eigen schuld is. Het schuldgevoel knaagt de hele tijd in mijn maag en wat ik ook probeer, het gaat niet weg. Waarschijnlijk komt dat omdat het ook echt mijn schuld is.

'Kijk Lou, ik heb pizza voor je. Eet het alsjeblieft op.' zegt Liam die binnen komt lopen met een bord. Ik schud mijn hoofd en draai me weg van hem. 'Please Lou, straks ga je nog dood. Je hebt al bijna een week niet meer gegeten.'

'Ik heb geen honger,' mompel ik, en het is waar. Gisteren nog probeerde ik soep te eten maar ik spuugde het direct weer uit, en toen zat ik vol. Eten is niet iets makkelijks, wat iedereen denkt.

'Ik ben echt bezorgd. Kijk hoe mager je bent, je kan bijna al je botten zien. Als je dit niet eet gaan we naar het ziekenhuis.' Mijn ogen worden groot. Het ziekenhuis. Daar moet ik echt niet heen. Dat betekent waarschijnlijk een infuus, waar ik niet vanaf mag. Dan kan ik geen pakketjes voor David meer rondbrengen en zal hij mensen pijn gaan doen. Ik mag echt niet naar het ziekenhuis.

'Oke, ik eet al.' mompel ik en neemt een kleine hap van de pizza. Het is vet. 'Wat moet ik opeten?' vraag ik.

'Minstens drie stukken.' zegt Liam. Ik trek een moeilijk gezicht maar hij negeert het. Met een zucht neem ik nog een paar happen, maar ik zit echt vol.

'Moet ik nog meer?' vraag ik zacht. Hij knikt. Ik neem nog een hap en dan ineens voel ik alles omhoog komen. Gauw ren ik naar de wc en spuug alles wat ik net gegeten heb uit. Zayn en Liam komen achter me aan gerent.

'Louis.' zegt Liam geschrokken.

'We gaan naar de dokter, nu.' beslist Zayn.

Nee, nee, nee, nee. Dat wil ik echt niet, dat kan niet. 'Nee,' piep ik.

'Ja, het moet. Kijk eens naar jezelf. Je ziet er niet uit.' Zayn tilt me op en loopt van de trap af. Ik spartel wild met mijn armen, maar hij trekt er niks van aan en zet me in de auto alsof ik een klein kind ben. Liam komt bij me achterin zitten, Zayn achter het stuur en Niall daarnaast. Ik probeer de deur open te doen maar er zit kinderslot op, natuurlijk.

'Laat me eruit! Ik wil echt niet! Alsjeblieft.' Ik beuk tegen de ramen in de hoop dat ze breken. Liam pakt mijn handen vast en trekt me naar zich toe.

'Louis, doe rustig. Het is maar een dokter, je word er beter van.'

Ik weet dat er geen weg meer terug is dus houd ik me stil en wacht tot we er zijn.

**

'Tomlinson?' De dokter kijkt zoekend rond in de wachtkamer. Ik hoop dat de jongens het niet gehoord hebben maar dat zou wel heel makkelijk zijn geweest. Niall trekt me aan mijn armen omhoog en ik word vooruit geduwd. Met tegenzin geef ik hem een hand. 'Dokter Burn, neemt u plaats.' Ik knik en plof neer op de stoel die voor het bureau staat. Zayn gaat gauw op de andere stoel zitten waardoor Liam en Niall moeten staan, er zijn maar twee stoelen. De dokter gaat op zijn eigen stoel zitten en kijkt me aan. 'Dus, wat is er aan de hand?'

Ik haal mijn schouders op. Burn wil wat zeggen maar Zayn is hem voor. 'Hij wil niet meer eten, dokter.'

'Niet meer eten? Hoe komt dat Louis?' Weer haal ik mijn schouders op. 'Wanneer heeft hij voor het laatst gegeten?'

'Uhm, vandaag probeerde hij pizza, maar dat heeft hij weer uitgespuugd. Giseren heeft hij twee lepels soep gehad en verder heeft hij vanaf woensdag niet meer gegeten.' somt Liam op.

'Is er iets gebeurd waardoor hij niet meer eet?' vraagt de dokter verder. Ik zit hier ook nog hoor.

'Zijn vriendje is drie dagen geleden weg gegaan maar daarvoor at hij ook al weinig.' zegt Zayn.

'Hij is mijn vriendje niet.' snauw ik.

'Wel bijna.'

'Niet.'

'Oke, ik snap het. Louis, mag ik misschien je buik even zien?' vraagt de dokter. Ik schud mijn hoofd. 'Ik kijk alleen maar, het doet geen pijn.'

'Kom op Lou, hij wil je alleen helpen.' dringt Zayn aan. Ik zucht.

'Oke dan.'

'Wil je je shirt uittrekken?' Ik knik en trek mijn shirt over mijn hoofd. Alle littekens op mijn armen zijn direct zichtbaar. De dokter lijkt het niet te merken en laat zijn ogen over mijn buik glijden.

'Dat ziet er niet goed uit. Ik geef je een papiertje mee en dan gaan jullie naar het ziekenhuis, oke?'

Ik schud direct mijn hoofd. 'Nee.'

'We zorgen ervoor dat hij er komt, dankuwel dokter.' De jongens nemen afscheid en nemen me dan mee terug naar de auto. Naar het ziekenhuis.

~

There's something happening here🎶✨

~

#668 in fanfictie IReallyLoveYa <3